แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 404

ดูเหมือนว่าเหยาชิงหลีจะรู้สึกขบขันเล็กน้อย

“หึ! ของข้าต่างหาก!” ราชาหย่งซานใช้โอกาสที่นางไม่สนใจรีบตะครุบเอาไว้ในทันที

เหยาชิงหลีรีบชักมือกลับมา ทำให้ไหสุราถูกกระแทกจนแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในสวนสมุนไพร

“อ๊ะ! ท่านประมุข ดอกจื่อหานนั่น!” เสียงกรีดร้องพลันดังขึ้น ลุงจ้าวที่คอยดูแลสวนสมุนไพรอยู่ไม่ไกลรีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ดอกจื่อหานของข้า!” ราชาหย่งซานพุ่งเข้าไปในสวนสมุนไพรทันทีด้วยความร้อนใจ

เหยาชิงหลีเห็นดอกจื่อหานมากกว่าสิบต้นปลูกอยู่ที่นั่น อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ข้าไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้มาก่อนเลย”

“ไร้สาระ หุบเขาเทียนอีของเรามีสมุนไพรวิเศษมากมายที่ข้างนอกไม่มี หากเจ้าเห็นคงจะเป็นเรื่องแปลกทีเดียว” ราชาหย่งซานพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจ

“ใช่แล้ว นี่คือดอกจื่อหาน ในหุบเขาทั้งหมดมีเพียง 12 ดอกเท่านั้น! และต้องใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะปลูกจนโตเช่นนี้” ลุงจ้าวพูดด้วยความเศร้า “ยามปกติยังต้องรดน้ำอย่างระมัดระวัง ไม่มากไม่น้อยเกินไปและต้องใช้น้ำยาวิญญาณ ทว่าตอนนี้สุราครึ่งไหกลับสาดลงไปเช่นนั้น…”

เหยาชิงหลีเห็นดอกจื่อหานเหล่านั้นเหี่ยวเฉาลงด้วยความรวดเร็ว

“เป็นเพราะเจ้า นังหนู” ราชาหย่งซานพึมพำ

“ท่านนั่นแหละ ผู้เฒ่าหยวน! หากท่านไม่ยื้อแย่ง มันคงไม่ลอยออกไปเช่นนั้น” เหยาชิงหลีถลึงตาใส่เขา

“นั่นสิขอรับ ไหสุราลอยออกไปจากมือของท่านเอง…” ลุงจ้าวพูดอย่างระมัดระวัง

ราชาหย่งซานถึงกับสำลักในลำคอทันที

“ว่าแต่ผู้เฒ่าหยวน ทำไมท่านจึงให้เรียกว่าผู้เฒ่าหยวนเวลาอยู่ข้างนอกเล่า” จู่ๆ เหยาชิงหลีก็ถามอย่างสงสัย

“เพราะข้ามีนามว่าลั่วหยวนน่ะสิ! ไม่สิ…ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย!”

เหยาชิงหลีระเบิดเสียงหัวเราะออกมาในทันใด

“ท่านประมุข ข้าจะไปเอาน้ำและน้ำยาวิญญาณมานะขอรับ” ลุงจ้าวพูดด้วยความรีบร้อน

“น้ำยาวิญญาณคืออะไรหรือ” เหยาชิงหลีถามขึ้น

ลุงจ้าวชะงักเล็กน้อยก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้ม “มันคือสารละลายยาที่เราศึกษา ช่วยให้สมุนไพรเจริญเติบโตได้ดีน่ะ”

“อ้อ” เหยาชิงหลีพยักหน้าหงึกๆ

ลุงจ้าวเดินกลับไป ไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมถังของเหลวบางอย่าง ก่อนจะรดไปที่ดอกจื่อหานเหล่านั้นอย่างระมัดระวัง

หลังจากรดน้ำเสร็จ ดอกจื่อหานพลันกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

“โอ้ ยาออกฤทธิ์เร็วมาก!” เหยาชิงหลีตื่นเต้น นางอยากรู้เหลือเกินว่าหุบเขาเทียนอีนั้นศึกษาน้ำยาวิญญาณขึ้นมาอย่างไร

แต่นางรู้ดีว่ามันคือสมุนไพรลับ ไม่อาจบอกนางได้อย่างแน่นอน

“ท่านตา!” ในเวลานี้เสียงหวานไพเราะหนึ่งก็ดังขึ้น

เหยาชิงหลีหันไปเห็นลั่วซินเม่ยและฮูหยินหม่านเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม นางจึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

ลั่วซินเม่ยเองก็หน้าเง้างอเมื่อเห็นเหยาชิงหลีเช่นกัน หญิงสารเลวคนนี้มาที่ภูเขาหนานโฮ่วจนได้!

ภูเขาหนานโฮ่วเป็นที่พักของราชาหย่งซานและพื้นที่ต้องห้ามของหุบเขาเทียนอี

คนเดียวที่สามารถเข้าออกที่นี่ได้อย่างอิสระ มีเพียงราชาหย่งซาน ลุงจ้าว พวกนางสองแม่ลูกและเด็กรับใช้ส่งสารเท่านั้น