แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 403

เหยาชิงหลีไม่เข้าใจ “เกิดอะไรขึ้น”

“ยี่สิบกว่าปีก่อน แม้จะพบศพของหย่งซานจวิ้นจู่คนก่อนที่ล่างหน้าผา แต่ราชาหย่งซานไม่เชื่อว่าเป็นนาง มักจะคิดว่านางหายตัวไปเท่านั้น เขาชอบคิดฟุ้งซ่าน คิดว่าลูกสาวกำลังลำบากอยู่ตรงไหนสักแห่ง จึงหนีไปเป็นขอทานอยู่บ่อย ๆ” มู่เหลียนโยวเอ่ย

คำพูดของเขาเฉยชามาก แต่เหยาชิงหลีฟังแล้วปวดใจอยู่พักหนึ่ง

การสูญเสียลูกสาวอันเป็นที่รักไปอย่างเจ็บปวด ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานตลอดวันตลอดคืน

แต่เขากลับทำอะไรเพื่อนางไม่ได้เลย

ไม่รู้ว่านางอยู่หนใด ประสบความทุกข์ยากอะไร หากตัวเองไม่ทำอะไรเพื่อนางสักหน่อย เขาจะสบายใจได้อย่างไร

ไม่ว่าท้องจะหิว หรือว่าเป็นขอทาน ดูเหมือนจะทำให้รู้สึกเช่นเดียวกับนางได้ ไม่ใช่เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งรุ่งเรืองอยู่ในหุบเขา แต่นางกลับต้องอดทนต่อความหิวโหยอยู่ข้างนอก

การทรมานตัวเอง เหมือนเป็นการไถ่ถอนอย่างหนึ่ง

“หิวจัง พวกเรากลับที่พัก แล้วหาอะไรกินสักหน่อยเถอะ” มู่เหลียนโยวเอ่ยพร้อมกับดึงมือของนาง

เหยาชิงหลีหันมา แล้วหลีกเลี่ยง หางตายกขึ้นเล็กน้อย พลันถลึงตามองเขา

มู่เหลียนโยวเห็นดวงตางดงามของนางมีความไม่พอใจแฝงอยู่ ก็ไม่รู้ว่าเขาแลเห็นไซซีในสายตาของคนรักใช่หรือไม่ จึงมองเห็นความรักในดวงตาของนางเล็กน้อย เขายกมุมปากขึ้น แล้วจู่โจมไปทางมือของนาง

เหยาชิงหลีหัวเราะหึ ๆ พลันยกข้อศอกมาขวางไว้

ทั้งสองคนรับมือกันไปมานับสิบกระบวนท่า จากนั้นคนรับใช้แห่งหุบเขาเทียนอีคนหนึ่งก็เดินมาจากระยะไกล “แม่นางเหยา ประมุขหุบเขาของเราเรียกท่าน”

“ได้” เหยาชิงหลีเอามือตบไหล่มู่เหลียนโยว

มู่เหลียนโยวถอยหลังไปสองก้าว จับหน้าอกแล้วเงยหน้ามองนาง

หุบเขาเทียนอีเข้าสู่ทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วงนานแล้ว ทุกหนทุกแห่งล้วนเป็นสีทองอร่าม มู่เหลียนโยวเป็นบุรุษรูปงาม บัดนี้ยืนอยู่ท่ามกลางทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วง ยิ่งให้ความรู้สึกงดงามมากขึ้นเล็กน้อย

เหยาชิงหลีประหลาดใจกับภาพนี้ของเขา พอนึกได้ว่าเขาถูกตนเองโค่นล้ม ก็ยกริมฝีปากยิ้มอย่างภาคภูมิใจ พลันหันหลังจากไปอย่างมีความสุข

“ซื่อจื่อ ท่านไม่เป็นไรใช่ไหม” หันซิงซึ่งหลบอยู่ในที่ลับออกมาจากพงหญ้า

“ไม่เป็นไร” ดวงตาหงส์เพลิงของมู่เหลียนโยวอมยิ้ม “บางครั้งก็ต้องให้ภรรยาชนะ ไม่อย่างนั้นนางคงไม่เล่นกับข้าแล้ว ดูความเบิกบานใจของนางเมื่อครู่สิ”

โอ้โห เรียกภรรยาเสียแล้ว! ดวงตาของหันซิงเต็มไปด้วยความคับแคบ

มู่เหลียนโยวถอนหายใจเบา ๆ เอามือจับหน้าอก สีหน้ามีความเสียใจแฝงอยู่เล็กน้อย

“ซื่อจื่อ ท่านรีบกลับไปพักผ่อนเถอะ” สีหน้าหันซิงดูกังวลเล็กน้อย “ถึงแม้ว่าท่านจะหนังหนา แต่ทรมานเช่นนี้ต่อไปจะตายเอาได้”

หนึ่งวันหนึ่งคืนในค่ายกลใหญ่ มู่เหลียนโยวได้รับบาดเจ็บภายในไปไม่น้อย

หลังเข้าหุบเขาก็ทรมานอย่างต่อเนื่อง จึงทนไม่ค่อยไหวแล้ว

……

เหยาชิงหลีเดินตามเด็กรับใช้ไปตามทาง บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยทิวทัศน์ฤดูใบไม้ร่วง สิ่งสวยงามมีมากมายจนชมได้ไม่หมด

เหยาชิงหลีค่อนข้างอารมณ์ดี เมื่อครู่นางเพิ่งจะตีคนสารเลวจนถอยหลังไปสองสามก้าว กลับไปต้องโอ้อวดกับเสียวเป่า และทำให้เขาภูมิใจในตัวนาง