แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 407

เหยาชิงหลีได้แต่เงียบไป

คนเราก็เป็นแบบนี้ ยิ่งอายุมากเท่าใดก็ยิ่งคิดถึงคนเก่าๆ มากเท่านั้น

เขาไม่อาจปล่อยวางเรื่องบุตรสาวของตนเอง และดูเหมือนความทุกข์ทรมานจะทวีความรุนแรงมากขึ้นตามกาลเวลาที่ผ่านพ้นไป นั่นทำให้เขาทำทุกอย่างตามใจโดยไม่คิดถึงความเป็นความตายอีก

บางทีเขาอาจคิดว่าความตายคือการปลดปล่อยชีวิตก็เป็นได้

เหยาชิงหลีสูดลมหายใจเข้าและพูดเสียงเบา “เช่นนั้นตอนนี้อาการเจ็บป่วยของเขาถูกเปิดเผยต่อสาธารณะแล้ว ต่อไปทั้งหุบเขาต้องดูแลเขา!”

หลังจากพูดจบ นางจึงเดินหันหลังจากไป แต่ลุงจ้าวกลับพูดขึ้นอย่างร้อนใจทันที “แม่นางเหยา ท่านไม่สนใจเขาแล้วจริงๆ หรือ”

เหยาชิงหลีสะดุ้ง “ลุงจ้าว คำพูดนี้ของท่านน่าสนใจจริงๆ เขาเป็นถึงประมุขหุบเขาเทียนอี และเป็นราชาหย่งซาน ไม่ใช่ขอทานเร่ร่อนที่ไม่มีใครต้องการ เขามีลูกศิษย์ทั้งหุบเขาที่ใส่ใจ ไหนยังจะมี “ความรัก” จากบุตรสาวกับหลานสาวอีก คงไม่ต้องให้ข้าสนใจเขาหรอก”

นางพูดด้วยความขบขันในใจ ก่อนจะหันหลังกลับจากไปอย่างรวดเร็ว

ลุงจ้าวถอนหายใจอย่างหนักหน่วง และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปยังห้องครัวต่อ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับไปที่ภูเขาหนานโฮ่ว จัดโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารรสจืดสำหรับราชาหย่งซาน

น้ำแกงผักกาดขาวเนื้อไม่ติดมัน ไข่ตุ๋น หน่อไม้ต้ม... เนื้อสัตว์จานใหญ่ที่สุดเพียงจานเดียวคือปลากุ้ยฮวานึ่ง

ราชาหย่งซานมองดูจานอาหารบนโต๊ะ เคราของเขาสั่นระริก อาหารเหล่านี้ไม่มีน้ำมันเจือปนเลยแม้เพียงนิดเดียว

“ท่านพ่อ รีบทานเถิดเจ้าค่ะ!” ฮูหยินหม่านคีบผักกาดขาวให้เขา

“เหอะ ๆ ...ข้าจะกิน!” ราชาหย่งซานฝืนยิ้ม “เจ้าไม่ต้องคีบให้ข้าหรอก ข้ากินเองได้”

จากนั้นเขาก็กินปลาไปครึ่งตัว ก่อนจะบอกว่าอิ่มแล้ว

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ฮูหยินหม่านจึงมองราชาหย่งซานด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “เมื่อเช้าท่านพ่อบอกว่าล้มป่วย แม่นางเหยาช่วยเหลือเอาไว้ นางตรวจชีพจรท่านจึงรู้ว่าร่างกายของท่านเป็นอย่างไร”

นั่นหมายความว่าเหยาชิงหลีไม่ได้เจอโรคเพราะความใส่ใจ แต่ค้นพบจากการตรวจชีพจร

สองแม่ลูกไม่รู้นั่นไม่ใช่เพราะพวกนางไม่ใส่ใจ แต่เพราะไม่เคยตรวจชีพจรให้กับเขาต่างหาก

“หากไม่ใช่เพราะแม่นางเหยา เราคงไม่รู้ว่าท่านพ่อสุขภาพย่ำแย่เพียงนี้ ต่อไปเราต้องใส่ใจเรื่องอาหารการกินของท่านให้มากขึ้น”

ราชาหย่งซานได้ฟังถึงกลับเครากระตุกเบาๆ

“ที่เม่ยเอ๋อร์คีบอาหารให้ท่านพ่อเมื่อเช้า นางไม่ได้ตั้งใจ นางแค่ไม่รู้”

“ข้าเข้าใจ!” ราชาหย่งซานยิ้ม “สายแล้ว พวกเจ้ากลับไปเถิด! ข้าจะจัดการสวนสมุนไพรต่อ”

“ท่านตา พักผ่อนเยอะๆ นะเจ้าคะ” ลั่วซินเม่ยโค้งคำนับ

ก่อนที่สองแม่ลูกจะเดินจากไป