แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 420

เหยาชิงหลี "ยาต้องการน้ำยาวิญญาณ และตอนนี้น้ำยาวิญญาณผลิตได้น้อยมากในหนึ่งปี ยามีค่ามากขนาดนี้ ทำไมเรายังต้องผลิตปริมาณมาก ใช้เท่าที่จำเป็นไม่ได้หรือเจ้าคะ"

“เฮ่อ แต่ไหนแต่ไรเคยให้ยาทั้งสี่แคว้นมากมาย มันยากที่จะให้น้อยลง”

“แล้วเหตุใดเราจึงต้องจัดชุมนุมหมอสวรรค์! จัดครั้งหนึ่งต้องใช้ยาเปิดเส้นลมปราณหนึ่งร้อยยี่สิบเม็ด ยังมียาธาตุไฟอีก”

“มันเป็นคำสั่งเสียและคำทำนายสุดท้ายของบรรพบุรุษ หลังจากที่นางเสียชีวิต หีบสมบัติเก้าโคจรจะอยู่ในสถานะกึ่งปิด ยังสั่งด้วยว่าทุกปีต้องจัดชุมนุมหมอสวรรค์ ให้สามอันดับแรกเข้าสู่ดินแดนสนธยา ลองเปิดใช้งานมัน สักวันหนึ่งจะต้องได้พบกับคนที่มีวาสนา”

"อันที่จริง ข้ายังคิดว่าคำทำนายนั้นเท็จ แค่หุบเขาเทียนอีแสดงความแข็งแกร่งเท่านั้น ถึงได้จัดการชุมนุมหมอสวรรค์" ราชาหย่งซานหัวเราะ "รอมานับพันปีแล้ว อีกไม่กี่ปี หีบสมบัติเก้าโคจรก็จะแห้งเหือดและปิดลง หากมีคนที่มีวาสนาจริง ทำไมยังไม่มาอีกเล่า”

“เฮ่อ ปล่อยมันไป! โลกนี้ก็เป็นเช่นนี้ ตั้งอยู่ดับไปเป็นธรรมดา หุบเขาเทียนอีของเราได้ใช้มานานนับพันปี นับว่าปาฏิหาริย์แล้ว! มันเป็นของขวัญจากบรรพบุรุษ”

ขณะที่เหยาชิงหลีฟัง พลันนึกอะไรได้ ดวงตาเป็นประกาย พูดด้วยรอยยิ้มว่า "ท่านคิดอย่างนี้ไม่ถูก!"

“ว่ายังไง เจ้าทำให้หีบสมบัติเก้าโคจรกลับมามีชีวิตอีกครั้งได้งั้นหรือ” ราชาหย่งซานแค่นหัวเราะ

“จุ๊ จุ๊ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่ใช่คนนั้น” ดวงตาของเหยาชิงหลีกลิ้งไปมา สีหน้าจริงจัง “ไม่พูดไร้สาระกับท่านแล้ว นอกจากของที่เรียกว่าน้ำยาวิญญาณแล้ว พวกท่านไม่มีของอย่างอื่นอีกหรือ”

“ทำไมจะไม่มี!” ราชาหย่งซานสีหน้าเย่อหยิ่ง “เรามีความรู้มากมาย ซ้ำยังมีแพทย์ชั้นยอด! ผู้อาวุโสทุกคนในหุบเขาเรียกได้ว่าเป็นหมอเทวดา!”

“อืม ก็จริง แต่หากขาดน้ำยาวิญญาณและยาอายุวัฒนะ หุบเขาเทียนอีจะไม่มีความมหัศจรรย์ และมันจะขาดความโดดเด่น”

“นังหนูเจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่! ประเดี๋ยวบอกว่ามันไม่เป็นไรถ้าไม่มีน้ำยาวิญญาณกับยาอายุวัฒนะ ประเดี๋ยวก็บอกว่าขาดความโดดเด่น!” ราชาหย่งซานชักจะมีน้ำโห

“ข้าให้ของที่คนอื่นไม่มีได้!” เหยาชิงหลียิ้มมุมปาก “จริงสิ เมื่อกี้ท่านบอกว่าอยากให้ข้าเป็นศิษย์สายในไม่ใช่หรือ”

คำพูดของนางเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนราชาหย่งซานหัวหมุน แต่ฟังประโยคสุดท้ายของนางเข้าใจ "ว่าไง เจ้าเปลี่ยนใจหรือ อยากอยู่ที่หุบเขาเทียนอีของเรา!" สีหน้าภาคภูมิใจ

“ใช่แล้ว!” แววตาเหยาชิงหลีฉายความมุ่งมั่น “แต่ข้าไม่อยากเป็นศิษย์สายใน ข้าอยากเป็นผู้อาวุโสคนแรกภายใต้ท่าน!”