แพทย์หญิงข้ามภพ นิยาย บท 425

หลายวันมานี้เหยาชิงหลียุ่งมาก ทั้งร่างเต็มไปด้วยพละกำลัง

ฉินอิงสยงและซั่งกวนเยียนเห็นนางยุ่งก็รีบเข้ามาหา

“ชิงหลี ได้ยินว่าเจ้าสั่งทำมีดหลายเล่ม” ฉินอิงสยงยืนอยู่ข้างๆ ใบหน้าเป็นกังวล

“ใช่แล้ว” เหยาชิงหลีเอ่ยอย่างไม่ได้สนใจอะไร

เธอนั่งอยู่บนพื้น เหงื่อไหลไคลย้อย หยิบผลึกหินขึ้นมาก่อนจะหรี่ตามอง สุดท้ายก็ยกยิ้ม ใกล้จะได้ผลลัพธ์ที่เธอต้องการแล้ว

“บางคนบอกว่า เจ้าเข้าไปในค่ายทหารของหุบเขาเทียนอีโดยไม่ได้ตั้งใจ เจ้ากลัวจะถูกโจมตีจึงสั่งทำมีดเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว”

เหยาชิงหลีหัวเราะ ก่อนจะขัดผลึกหินต่อ

“ผลึกหินนี่…” ซั่งกวนเยียนยังไม่ทันพูดจบ เสียงด้านในห้องก็ดังขึ้น

“เหยาชิงหลี”

เหยาชิงหลีขมวดคิ้ว ใบหน้ารังเกียจ

ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เจิ้งมั่วอี๋เดินออกมา

ฉินอิงสยงตกใจ ก่อนจะทำความเคารพ “ทำความเคารพองค์รัชทายาท”

“องค์รัชทายาท” ซั่งกวนเยียนเองก็ทำความเคารพ

เจิ้งมั่วอี๋หรี่ตามองทั้งสองคน เห็นเหยาชิงหลีนั่งขัดอะไรบางอย่างอยู่บนพื้น ไม่สนใจเขา ท่าทางมืดมน

“พวกเจ้าออกไปก่อน” เจิ้งมั่วอี๋เอ่ยเสียงเย็นชา

ฉินอิงสยงและซั่งกวนเยียนสบตากันก่อนจะหันหลังเดินไปแต่ไม่ได้ออกนอกเรือน แต่กลับนั่งลงบนเก้าอี้หินที่เรือนรับรอง

ด้านในเหลือเพียงเหยาชิงหลีและเจิ้งมั่วอี๋

ตอนนี้นอกจากแม่ลูกลั่วซินเม่ย เหยาชิงหลีก็รู้สึกรังเกียจเจิ้งมั่วอี๋ เธอขมวดคิ้ว แม้แต่คำทักทายสักคำก็ไม่มี

เจิ้งมั่วอี๋นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ เห็นนางไม่สนใจเขาก็รู้สึกอึดอัด ความรู้สึกเก้ๆ กังๆ ปะทะใบหน้า ราวกับอยากจะให้เขาออกไป

แต่ใบหน้าของนางตอนกำลังตั้งใจทำงาน แสงแดดที่ส่องกระทบเรือนร่างกลับทำให้เขาไม่อยากไป

ตอนนี้เป็นโอกาสยากที่กว่าเขาจะมาหานาง และกว่าจะได้อยู่กับนางเพียงลำพัง เขาไม่ยอมพลาด

อีกทั้งตอนนั้นที่นางหายตัวไป เขากลับไม่ได้ทำอะไรเพื่อนาง นั่นทำให้เขารู้สึกผิดและเสียใจ จึงพยายามหาโอกาสชดเชย

“ตอนนี้ร่างกายเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เจิ้งมั่วอี๋เอ่ย

“ตาบอดหรือไง?” เหยาชิงหลีทนไม่ไหว เงยหน้ามองเขาด้วยสายตาเย็นชา