แพทย์หญิงทหารฟานอวี้ นิยาย บท 1

ตุ้ม!!!! เสียงระเบิดจากการปะทะกับกองกำลังผู้ก่อการร้ายระดับชาติ ทำให้แพทย์หญิงทหารฟานอวี้ถูกลูกหลงจากแรงระเบิด เนื่องจากกำลังช่วยปฐมพยาบาลนายทหารที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส เลยทำให้นางเสียชีวิตคาที่ ภาพทุกอย่างก็ดับไป "จบแล้วชีวิตฉัน!!! (คนสวยเพลียจิต) ฉันเพิ่งจะอายุครบ 30 ปี เองนะ สามีก็ยังไม่มี

“เฮ้อ! กรรมกรุจริง ๆ”

เพื่อน ๆ ของเธอที่ไม่สามารถเข้ามาช่วยเธอออกจากแรงระเบิดครั้งนี้ได้ อึ้งกันหมดทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะหย่วนซี พยาบาลสาวเพื่อนสนิทของเธอที่โตมาด้วยกันในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แทบช็อกและร้องไห้เสียใจอย่างมาก

ทว่าการเป็นบุคลากรทางการแพทย์ในกรมทหารและยังเป็นกรมทหารหน่วยรบพิเศษอีกด้วย ในอาชีพนี้เห็นความเป็นความตายมานักต่อนัก เลยทำให้หย่วนซี และเพื่อน ๆ ของเธอมีสติกับเหตุการณ์ครั้งนี้ และยังคิดอีกว่าก็คงจะมีสักวันที่เป็นวันของพวกเราที่ต้องตายเพื่อชาติเพื่อแผ่นดินเหมือนอย่างเพื่อนของเธอ

ณ แคว้นลู่

“ท่านหญิงๆๆๆ ตื่นได้แล้วเจ้าค่ะ ท่านหญิงหลับไปหลายชั่วยามแล้ว มาทานยาก่อนนะเจ้าค่ะ ไข้จะได้ลดลง”

เสียงใส ๆ แจ๋ว ๆๆ ของสาวใช้คนสนิทข้างกาย ลู่ชิงอวี้ ท่านหญิงสี่แห่งแคว้นลู่ ที่เกิดจากแม่ทัพลู่อวี้ พระอนุชาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน (ไม่รับยศชินอ๋อง) และฮูหยินลู่หลิน พระมารดาเชื้อสายแคว้นเหลียง ทั้งสองได้ตกหลุมรักกันตอนที่ท่านแม่ทัพลู่อวี้ได้เดินทางพาพี่ชาย (ฮ่องเต้ปัจจุบัน) ลู่จิ่งอวี้ ไปรักษาอาการบาดเจ็บจากการโดนวางยาพิษของศัตรูในราชสำนัก

โดยน้องสาวของเหมยหลิน (ชื่อเดิมฮูหยินลู่หลิน) เป็นผู้รักษา ทั้งสองได้เจอกันในตอนนั้น ฮูหยินลู่หลินอายุเพียง 16 ปี ส่วนท่านแม่ทัพลู่อวี้อายุได้เพียง 18 ปี เท่านั้น ทั้งสองแต่งงานกันจนบัดนี้มีลูกด้วยกัน 4 คน ได้แก่ ลู่เหวินอวี้ แฝดพี่ท่านชายใหญ่ ลู่หยางอวี้ แฝดน้องท่านชายรอง ลู่เทียนอวี้ ท่านชายสาม และลู่ชิงอวี้ ท่านหญิงสี่

ฟานอวี้งุนงงกับเสียงนี้ “นี้ฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไงว่ะเนี้ย!!!”

สักพักความทรงจำบางอย่างของร่างเดิมก็กลับเข้ามาในหัวของฟานอวี้ “ตายแล้ว!!! นี้เราข้ามภพมาหรอนี้ ในประวัติศาสตร์ไม่มีประเทศเหล่านี้นะ หรือจะมีอีกโลกหนึ่งว่ะเนี้ย!!! เฮ้อกรรมกรุจริงๆๆๆๆ"

ฟานอวี้ในร่างลู่ชิงอวี้ที่กำลังบ่นกับชีวิตของตัวเองทำให้ เฟ่ยเฟ่ย สาวใช้คนสนิทถึงกลับไปไม่ถูกกับคำพูดแปลก ๆ ของท่านหญิง “ท่านหญิง บ่าวว่าเดี๋ยวบ่าวไปตามท่านชายท่านพี่ ๆ ของท่านมาก่อนนะเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องหรอก เธอมานี้หน่อย ไม่สิ!!! เจ้ามานี้ทีข้ามีเรื่องจะถามเจ้าก่อน ส่วนอาการไข้ของข้า เจ้าไม่ต้องห่วงตอนนี้ดีขึ้นบ้างแล้ว”

“เจ้าค่ะ”

“เอ่อ....คือว่า ข้าอายุเท่าไหร่แล้วนะ?”

“ท่านหญิง!!!!เฟ่ยเฟ่ย ตกใจกับคำถามนี้”

“เจ้าอย่าตกใจและอย่าเพิ่งบอกใคร ข้าความจำเสื่อมแค่เล็กน้อย สาเหตุอาจจะเป็นเพราะป่วยบ่อยเกินไป ข้าไม่อยากทำให้ท่านพ่อท่านแม่และท่านพี่ต้องกังวล เจ้าช่วยบอกข้าทีได้หรือไม่?”

เฟ่ยเฟ่ยเพลียจิต “เฮ้อ!!!”

“ท่านหญิงอายุ 13 หนาวแล้วเจ้าค่ะ อีกไม่กี่ปีท่านก็จะปักปิ่นแล้ว”

“แล้วข้าต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวัน หมายถึงหน้าที่ท่านหญิงอย่างข้าไง?”

เฮ้อ! เฟ่ยเฟ่ยกุมขมับ “ท่านไม่ต้องทำอะไรมากมายเฉกเช่นท่านพี่ ๆ ของท่านหรอกเจ้าค่ะ ส่วนหน้าที่ของท่านก็ไม่มีอะไรมาก เพราะร่างกายของท่านอ่อนแอป่วยบ่อย ท่านแม่ทัพและฮูหยินไม่อยากให้ท่านทำอะไรมากจนล้มป่วยเอาได้เจ้าค่ะ ท่านเที่ยวเล่นได้ตามใจท่าน อยู่แต่ในจวนก็พอแล้วเจ้าค่ะ หากท่านเบื่อก็หาอะไรทำอย่างเช่น เย็บปักถักร้อย เล่นเครื่องดนตรี หรือเขียนหนังสือแต่งกลอน ก็ได้เจ้าค่ะ”

เมื่อฟานอวี้ได้ฟังสิ่งที่สาวใช้ข้างกายบอก อยากจะเป็นลม!!! “เจ้าช่วยไปเชิญท่านพ่อท่านแม่ และพวกพี่ ๆ มาทีเถิด!”

“เอ่อ คือว่า เอ่อ!”

“เจ้าไปเถอะ ข้าไม่เป็นไรอะไรมากแล้ว!!!”