ไหปีศาจ นิยาย บท 128

บทที่ 128 หนีออกไปไม่ได้

ลั่วอู๋และคนของเขาเดินออกจากป้อมปราการทราย เพื่อปีนออกจากหลุม

พวกเขายกทรายขึ้นคลุมปากหลุมเอาไว้ บางทีในอีกร้อยปีข้างหน้า อาจจะมีภูตทะเลทรายตนใหม่ปรากฏตัวออกมาอีกก็เป็นได้

หยู่เฮารู้สึกตื่นเต้นที่ได้พูดคุยกับภูตทะเลทราย บรรยายถึงภูเขาอันแห้งแล้งของผืนป่าอันบริสุทธิ์ เล่าถึงความงามตระกาลตาของชนเผ่า ภูตทะเลทรายพยักหน้าเป็นครั้งคราว ราวกับว่ากำลังเห็นพ้องต้องกัน

ในทางกลับกันฉูจงฉวนเหมือนกำลังเลี้ยงดูลูกสาว เขาถือภูตทะเลทรายแรกเกิดไว้ในอ้อมแขน เขาใช้ความอ่อนโยนและเป็นมิตร เหมือนว่าเขามีศักยภาพพอที่จะเป็นพ่อคน

พวกเขาสองคน ดูเหมือนจะไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว

“เจ้าพบสัตว์วิญญาณที่เจ้าต้องการแล้วงั้นหรือ?”

ลั่วอู๋มีความสุขเล็กน้อย แต่ก็เสียใจด้วยเช่นกัน

น่าเสียดายที่เราไม่พบสัตว์วิญญาณที่เหมาะสม

ราชาผีเสื้อปีกมายาค่อนข้างเหมาะกับรสนิยมของเขา มันมีความสามารถการควบคุมพื้นที่อันทรงพลังในการต่อสู้ขณะอยู่บนท้องฟ้า และมันก็เป็นสัตว์วิญญาณที่หายากมาก

อย่างไรก็ตามราชาผีเสื้อปีกมายาได้นำยาซวน จำนวน 100 เม็ดของลั่วอู๋ไป โดยแสดงความไม่เต็มใจที่จะไปหาลั่วอู๋

ลั่วอู๋ปลอบใจตัวเองว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร เขาเพิ่งได้เลื่อนเป็นระดับเงินไม่นาน เขายังมีเวลาอีกมาก ในการตามหาสัตว์วิญญาณตนที่ 2

ดูเหมือนว่ากำลังมีใบไม้เหี่ยวเฉาร่วงลงมาจากฟ้า

มันมีเส้นที่มีความละเอียดอ่อนและลึกลับบนใบไม้เหี่ยวเฉานั้น

ลั่วอู๋รู้สึกสับสนใบไม้เหี่ยวเฉาในทะเลทรายเนี่ยนะ? แต่เมื่อใบไม้เหี่ยวเฉานั้นลอยมาตรงหน้า เขาก็พบว่ามันไม่ใช่ใบไม้เหี่ยวเฉา แต่มันเป็นปีกของผีเสื้อมายา

“ลวดลายนี้มัน … ” ลั่วอู๋จับปีกผีเสื้อมายาไว้ระหว่างนิ้วมือ เขาครุ่นคิด

“มีอะไรงั้นหรือเจ้าคะ? นายน้อย” หลี่หยินถามด้วยความสงสัย

“นี่คือปีกของผีเสื้อมายา” ลั่วอู๋พูดอย่างเคร่งขรึม

ฝูงชนมารวมตัวกันและมองไปที่ปีกของผีเสื้อมายาด้วยความอยากรู้อยากเห็น มันแปลกมาก ทำไมถึงมีแค่ปีก? แล้วร่างกายล่ะ? นี่มันแย่มาก

ลั่วอู๋มองไปยังทิศทางที่ปีกของผีเสื้อมายาร่วงโรยมา

ดูเหมือนว่าจะมีใบไม้เหี่ยวเฉาลอยอยู่ไกล ๆ กัน

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไป

ถ้าใบไม้เหี่ยวเฉาเหล่านั้นคือปีกผีเสื้อมายา แล้วผีเสื้อมายาตายไปกี่ตัวกันแน่? นี่มันคือการถอนรากถอนโคนชัด ๆ

“เส้นทางนั้น ดูเหมือนว่าจะเป็นทางไปหาลิงยักษ์” หยู่เฮาพูดด้วยเสียงเบา ๆ

ลั่วอู๋ประหลาดใจเล็กน้อย

ลิงยักษ์เป็นคนทำงั้นหรือ?

“ตามไปดูกันเถอะ” ลั่วอู๋ตัดสินใจ

ลิงยักษ์นั้นจะไม่โจมตีใส่ผีเสื้อมายาด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ลั่วอู๋นั้นอยากรู้

ฝูงชนเดินไปตามทางของใบไม้เหี่ยวเฉาที่ร่วงลงมา

เดินไปไม่นานนัก พื้นดินก็เริ่มสั่นสะเทือน ด้านหน้าเขาปรากฏเป็นลิงยักษ์ที่มีรูปร่างน่ากลัว ทุกย่างก้าวของมัน ทำให้ผืนดินเกิดการสั่นสะเทือน

ด้านหน้าของมันนั้น มีผีเสื้อปีกมายาฝูงใหญ่บินอยู่

ในตอนที่ลั่วอู๋เห็นพวกมัน มันเป็นเวลากลางคืน เขาจึงมองไม่เห็นว่ามีผีเสื้อปีกมายามีจำนวนเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ ข้าสามารถมองเห็นว่ามีผีเสื้อมายาอยู่กี่ตัว

ทั่วท้องฟ้าเต็มไปด้วยผีเสื้อปีกมายา พวกมันกระพือปีกและปล่อยละอองผงอัมพาตออกมาจำนวนนับไม่ถ้วน ราวกับเป็นกลุ่มเมฆสีดำพุ่งเข้าสู่พื้นดิน

ละอองผงอัมพาตเหล่านั้นตกลงตัวของลิงยักษ์ ผงเหล่านั้นไม่มีผลอะไรกับตัวมันเลย แต่กลับสร้างความโกรธให้กับลิงยักษ์อย่างมาก

“โฮก!” ลิงยักษ์คำรามขึ้นฟ้า

คลื่นเสียงอันน่ากลัวแผ่กระจายออกไป ราวกับเป็นการโจมตีเป็นวงกว้าง ผีเสื้อมายาจำนวนมากร่วงลงสู่พื้นดิน กระจัดกระจายออกไป

แต่ถึงกระนั้น ผีเสื้อปีกมายานั้นก็ยังคงอยู่ต่อหน้าลิงยักษ์ และไม่บินไปไหน

“ผีเสื้อปีกมายาพวกนั้นบ้าหรือเปล่า?” ลั่วอู๋สับสนเล็กน้อย

ไม่มีใครอยากตายในที่แบบนี้หรอก

ลิงยักษ์นั้นเป็นสัตว์วิญญาณระดับเพชร มันเป็นเรื่องเวลาเท่านั้นที่จะทำลายฝูงของผีเสื้อปีกมายาทั้งหมด

แม้ว่าจะเป็นอย่างนั้น พวกผีเสื้อปีกมายาก็ยังคงขวางหน้าลิงยักษ์เอาไว้