ไหปีศาจ นิยาย บท 141

บทที่ 141 เลือดวิหคอมตะ

ณ ห้องอันมืดสนิท

ในห้องนั้นอบอวลเต็มไปด้วยกลิ่นของคาวเลือดและกลิ่นที่แรงของยา เนื่องจากไม่ได้ระบายอากาศจากแสงแดดนานเกินไป ทำให้มีกลิ่นเหม็นอับลอยออกมา

มีชายวันกลางคนนอนอยู่บนเตียงข้างในห้อง ใบหน้าของชายคนนั้นซีดเล็กน้อย และถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลทั่วทั้งตัว มีคราบเลือดจาง ๆ อยู่บนผ้าพันแผล

“ถ้าท่านกินยาอีกเพียงไม่กี่เม็ด ท่านก็น่าจะสามารถฟื้นฟูการเคลื่อนไหวของร่างกายได้ แต่สภาพของท่านก็ยังคง… ” ชายที่แต่งกายเหมือนหมอกล่าว

ชายวัยกลางคนนั้นไอออกมา 2 ครั้ง เสียงของเขามีความแหบ “ข้ารู้”

“แล้วก็… ” หมอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกล่าวว่า “เราได้รับข่าวมาว่า ลั่วอู๋และพรรคพวกของเขาเดินทางกลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว”

ข้อนิ้วของชายวัยกลางคนขูดกับกระดานเบา ๆ ส่งเสียงออกมาด้วยความโกรธ

ที่ผ้าพันแผลของเขา เริ่มมีเลือดไหลออกมา

“ไม่ต้องกังวลไปขอรับ อย่าขยับมาก เดี๋ยวแผลของท่านก็เปิดอีกครั้งหรอก” หมอตกใจ “ข้าจะหยุดเลือดของท่านให้เอง”

ดวงตาของชายวัยกลางคนแสดงความไม่พอใจและกระซิบออกมา “ข้าอยากให้เจ้านั่นตายไปซะ!”

“ขอรับ ขอรับ เขาต้องตาย” หมอก้มศีรษะลง และพันผ้าพันแผลให้เขาอีกครั้ง

……

……

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าลั่วอู๋ ที่ไม่เคยออกไปข้างนอก ได้แต่อยู่ในศาลาไป่หยู่อย่างสุขสบาย

หยู่เฮาต้องการกลับไปยังภูเขาแห้งแล้ง ลั่วอู๋ช่วยเขาในการติดต่อคฤหาสน์ซวนเทียน ในอีกประมาณครึ่งเดือน กลุ่มคาราวานจะข้ามพื้นที่ป่าหวงชามา พวกเขาสามารถพาหยู่เฮากลับไปด้วยได้

แม้ว่าดินแดนของราชวงศ์มังกรเร้นกายและภูเขาแห้งแล้ง จะห่างกันเพียงเล็กน้อย แต่คฤหาสน์ซวนเทียน ก็มีสถานะสูงสุดของทั้ง 2 เมือง

ไม่รู้ว่าผู้บริหารอันลึกลับของคฤหาสน์ซวนเทียนอยู่ที่เมืองไหน

ประการที่สองคือฉูจงฉวน

หลังจากพิชิตภูตทะเลทรายแล้ว เขาไม่จำเป็นต้องกลับไปที่หนานจุนด้วยซ้ำ แทนที่เขาจะตระเวนไปทั่วเมืองใหญ่ เขากลับอยู่เล่นตลอดทั้งวัน

ลั่วอู๋ถามด้วยความสงสัย “ท่านไม่กลับไปที่หนานจุนงั้นหรือ?”

“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก” ฉูจงฉวน ดูเหมือนจะไม่อยากกลับบ้านเลย แต่เขากลับเดินไปตามต้นหลิวตามเส้นทางของดอกไม้ไฟ และมีความสุขที่ได้คิดถึงสาว ๆ

ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก

ในเรื่องความปลอดภัยของฉูจงฉวนเขาไม่น่าเป็นห่วงเท่าไหร่ แต่เงินที่เจ้าเวรนี่ใช้มันเป็นเงินของศาลาไป่หยู่

ลั่วอู๋ได้แต่ปลอบใจตัวเอง ด้วยการชดใช้ให้เขาเป็นผู้คุ้มกัน

เฉินหมิงหยู่ไม่ได้ก่อปัญหาให้ลั่วอู๋ อาจเป็นเพราะศักดิ์ศรี หลังจากที่พวกเขาได้เข้ามาอยู่ พวกเขาก็ออกไปเที่ยวทุกวันเพื่อสัมผัสถึงประเพณีท้องถิ่นและลักษณะภูมิภาค แน่นอนว่ายังมีผู้ที่ให้ความสำคัญกับพื้นที่ป่าหวงชา เพื่อช่วยเติมเต็มชีวิตของพวกเขา

เมื่อเข้าสู่ในโลกแห่งไห ลั่วอู๋ก็เจอเรื่องวุ่นวายอีกครั้ง

ด้านหน้าของเขาคือวิหคกระจกเงาอมตะ ซึ่งเฉินหมิงหยู่ใช้เวลาอย่างยาวนานกว่าจะทำให้เชื่อง ดังนั้นแม้ว่าจะไม่ได้ทำพันธสัญญากัน มันก็ค่อนข้างฉลาด

ตรงกันข้ามกับเจ้านกโง่

ลืมมันซะ ข้าไม่ต้องการเจ้าสิ่งนั้น

เหตุผลที่ลั่วอู๋ถามเฉินหมิงหยู่เกี่ยวกับวิหคกระจกเงาอมตะนั้นง่ายมาก เพราะว่า เมื่อเฉินหมิงหยู่เรียกวิหคกระจกเงาอมตะออกมา ดักแด้ของผีเสื้อปีกมายาก็เกิดการตอบสนอง

ดักแด้เกิดอาการสั่นไหวและกระตือรือร้น

นั่นไม่ได้เกิดขึ้นกับลั่วอู๋

เพราะเมื่อดักแด้ของผีเสื้อปีกมายามาถึงมือของลั่วอู๋ มันก็เหมือนกับดักแด้ที่ทรงพลัง แต่มันกลับไม่เต็มใจที่จะกะเทาะเปลือกออกมาเลย

ราวกับมันมีความรู้สึก

ลั่วอู๋มองไปที่ดักแด้ของผีเสื้อมายา และครุ่นคิดอยู่นาน

เขาเดินออกมาจากบ้าน มาที่สระน้ำพุใสซึ่งอยู่ไม่ไกลมากนัก

มีปลาคาร์พตัวอ้วนคู่หนึ่งว่ายไปมาอยู่ในสระน้ำ แน่นอนว่าปลาตัวนี้ไม่ใช่ปลาธรรมดา แต่เป็นปลาทารก ที่มีความสามารถในการช่วยปรับแต่งเป็นสัตว์วิญญาณได้

“อืม ข้าไม่เห็นการเปลี่ยนแปลงมานานแล้ว ไม่ใช่ว่ามันมีหญิงหนึ่งชายหนึ่งอย่างงั้นหรือ? นี่มันแย่มาก” ลั่วอู๋ถอนหายใจ

ขณะนั้นได้มีหนูอูชิง สัตว์วิญญาณระดับทองแดง บังเอิญล่วงลงมาบนหิน และตกลงไปที่ขอบของสระน้ำ มันพยายามที่จะปีนขึ้นจากการหล่นลงไป

“คลื่น!”

ทันใดนั้น ปลาคาร์พก็ทะยานขึ้นสู่ผิวน้ำ กลายเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ ที่มีหน้าตาดุร้าย พุ่งกระโดดขึ้นจากผิวน้ำไปยังขอบสระ เพื่อกลืนกินหนูอูชิงในทีเดียว

จากนั้น มันก็ว่ายกลับลงไปในสระน้ำและขนาดตัวของมันก็เล็กลงอีกครั้ง

และมันก็ปล่อยไข่ปลาคริสตัลออกมา ปลาทารกอีกตัวว่ายไปมารอบ ๆ ไข่ โดยไม่รู้จะทำยังไงดี

“วางไข่งั้นหรือ?” ลั่วอู๋ตกตะลึง ทันใดนั้นเอง “ใช่แล้วล่ะ ปลาต้องการอาหาร แม้ว่าพวกมันกำลังหิวแต่พวกมันก็ไม่มีแรงพอที่จะสืบพันธุ์”

ดูเหมือนว่าเราสามารถใช้สัตว์วิญญาณระดับทองแดงราคาถูก มาเป็นอาหารได้

ลั่วอู๋เดินออกจากสระและไปตรวจสอบเกล็ดของงู เกล็ดนั่นมีคุณภาพดีมาก

เกล็ดของงูที่มีขนาดใหญ่เท่าโล่ขนาดเล็ก เกล็ดงูจำนวน 1 โหล สามารถสร้างเกราะหนักได้ แน่นอนว่ามันสามารถนำมาหลอมรวมกันได้

แต่เมื่อเขาเห็นหนังงูนั้น ลั่วอู๋ตกตะลึงทันที

แปลกมากแล้วเลือดกับเนื้อบนหนังงูล่ะ?

มันหายไปไหน

ควรรู้ว่าเลือดและเนื้อบนหนังของงูนั้นเป็นแหล่งพลังงานที่อุดมสมบูรณ์มาก ซึ่งเป็นสมบัติที่ล้ำค่าอย่างมาก

“ฝีมือเจ้านกโง่นั่นงั้นหรือ? ไม่ได้ มันเพียงพอแล้วที่กินเลือดเนื้อที่มีพลังงานอันน่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ มันคงไม่โง่พอที่จะกินเป็นชิ้นที่ 2 แน่นอน”

หลังจากนั้น ใบหน้าของลั่วอู๋ก็เปลี่ยนไป “ต้าหวง!”