ไหปีศาจ นิยาย บท 153

บทที่ 153 จุดเริ่มต้นของสงคราม

ท้องฟ้าเริ่มมีฝนตกปรอยๆ

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติกับท้องฟ้าที่มืดมนเช่นนี้ ซึ่งทุกคนก็คิดว่าอีกไม่นานฝนก็คงน่าจะเทลงมา

ทันใดนั้นเงากระดูกสีขาวขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ ที่ประตูเมืองไมมู่

“ตูมม”

มีแท่งกระดูกตกลงมา

กำแพงเมืองไมมู่พังทลายลงในพริบตา

คงฉินลอยขึ้นไปในอากาศอย่างช้า ๆ ด้านหลังเขามีผู้คนจำนวนมากมารวมตัวกัน ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงมากกว่าสิบคน ผู้ใช้พลังวิญญาณนับร้อยและสัตว์วิญญาณนับไม่ถ้วน

ฝ่ายคงฉินแห่งพรรคหวงชามาถึงที่นี่แล้ว

ขณะนี้ไม่มีผู้ใดเป็นกลาง ตราบใดที่อยู่ในพรรคหวงชาก็ต้องเลือกฝ่ายที่จะเข้าร่วม

มิฉะนั้นเมื่อสงครามจะยุติลง คนที่เป็นกลางจะถูกกวาดล้างจนหมดสิ้นอย่างแน่นอน

“ไปกันเถอะ” เมื่อประตูเมืองพังทลายลงทหารจำนวนมากถูกทับไว้ใต้ก้อนหินและในไม่ช้าประตูไมมู่ก็กลายเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยเสียงโหยหวน

ทหารต่างล่าถอยและประชาชนต่างก็วิ่งหนีเพื่อรักษาชีวิตของพวกเขา

ทว่าในเมืองไมมู่กลุ่มผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงเองก็กำลังรอการมาถึงของพวกเขาอยู่

ลมปราณของผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงแผ่ออกมาร่างกายของพวกเขา ทุกคนต่างยืดอกขึ้นเตรียมพร้อมต่อสู้ด้วยแววตาอันดุดัน

“เจ้าคิดจะทำอะไรน่ะคงฉิน”

เสียงของชายผู้หนึ่งดังขึ้นราวกับฟ้าร้อง

เขาคนนี้คือเฉินหยู่ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงอันดับหนึ่งของลูหยางพิงมีฉายาว่าแผลเป็น

คงฉินพูดถามเขาไป “แผลเป็นคราวนี้เจ้าไม่คิดจะพร่ำเรื่องกฎกติกาก่อนงั้นหรือ”

“กฎ กฎกติกาอะไร ?” แผลเป็นคำราม “ข้าไม่รังเกียจหรอกนะ ถ้าเจ้าต้องการจะขึ้นเป็นหัวหน้าพันธมิตร แต่เจ้าเองก็ต้องซื่อสัตย์และปฏิบัติตามกฎการเลือกตั้งหัวหน้าพันธมิตรที่กำลังจะเริ่มในไม่ช้า ถ้าเจ้ามีความสามารถในฐานะหัวหน้าจริง ๆ เจ้าก็ควรจะไปตั้งใจกับการเลือกตั้ง แทนที่จะมาจงใจก่อสงครามแยกพรรคหวงชาทำให้เกิดการต่อสู้ภายในแบบนี้ พวกผู้อาวุโสจะไม่มีทางยอมรับเจ้าแน่! ”

คงฉินไม่แยแสกับคำพูดนั้น

อย่างไรก็ตามเงาหยิงหลิงกระดูกขาวที่อยู่ด้านหลังของเขาก็เริ่มแข็งตัวขึ้นเรื่อย ๆ

แท่งกระดูกขนาดใหญ่แตกกระจายไปในอากาศ

“ปฏิบัติตามกฎงั้นเหรอ เมื่อก่อนพรรคหวงชานั้นเป็นองค์กรอันยืดหยุ่นของขุนนางจาก 23 มณฑลที่ได้มาลงคะแนนร่วมกันเพื่อตัดสินใจเรื่องต่าง ๆ ในพื้นที่ป่าหวงชา แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นที่พูดคุยของคนสนิทของผู้นำกลุ่ม กฎบ้ากฎบออะไรก็มีแต่สนองความต้องการของผู้นำอย่างเดียวไม่ใช่รึไง?”

“โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนที่ลูหยางพิงเป็นผู้นำของพันธมิตรสี่สมัยติดต่อกัน หากไม่เกิดหยุดไว้ละก็เขาคงจะเป็นผู้นำของกลุ่มพันธมิตรอีกรอบ จากนั้นพื้นที่ของพรรคหวงชาทั้งหมดมีหวังได้กลายเป็นพระราชวังของลูหยางพิง สรรเสริญให้เขาเป็นดั่งจักรพรรดิของที่นี่เป็นแน่ ”

“ ข้ามาเข้าร่วมพรรคหวงชานี้เมื่อ 5 ปีก่อน ข้าได้เห็นพื้นที่อันรกร้างและห่างไกลเหล่านี้พร้อมจะเต็มไปด้วยเสรีภาพและกลายเป็นจักรวรรดิแห่งประชาธิปไตย เจ้าคิดว่าข้ารวบรวมคนมากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกันเล่า?”

“ถึงข้าไม่เก่งเท่ากับลูหยางพิงในเรื่องของความแข็งแกร่งและเงินตรา แต่ข้าก็พร้อมจะสนับสนุนฝ่ายที่สามารถแข่งขันกับลูหยางพิงได้”

“ทำไมกันล่ะ?”

“เพราะข้ามีหัวใจยังไงล่ะ”

“เพื่อที่จะได้รับความช่วยเหลือมากขึ้นและสูญเสียน้อยลง เจ้าจะต้องเข้าใจผู้อื่น น่าเสียดายที่ลูหยางพิงไม่มีทางได้เข้าใจความจริงง่ายๆนี้”

“ และเนื่องจากข้าไม่สามารถคว้าตำแหน่งผู้นำพันธมิตรตามกฎมาได้ ข้าจึงทำได้เพียงแค่แหกกฎเท่านั้น”

“นี่ไม่ใช่การแข่งขันแก่งแย่งชิงดี”

“แต่นี่คือการปฏิวัติ! การปฏิวัติเพื่อเสรีภาพ!”

คำพูดของคงฉินถูกแพร่กระจายไปทั่วเมือง

“ท่านคงฉินจงเจริญ!”

ข้างหลังเขามีผู้ใช้พลังวิญญาณกลุ่มใหญ่กู่ร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

ลั่วอู๋กับคนจากศาลาไป่หยู่ของเขา ยืนอยู่ด้านหลังสุดท้ายอย่างเงียบ ๆ การออกไปรับศึกข้างหน้าแต่แรกเลยไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเท่าไหร่

แต่เมื่อได้ยินคำประกาศของคงฉินเช่นนี้ ลั่วอู๋ก็อดไม่ได้ที่จะปรบมือให้กับเขา

แค่ชื่อของเขาเพียงพอที่จะทำลายความหวาดกลัวในใจของผู้คน

ยึดครองพื้นที่สู่ทางศีลธรรมและเสรีภาพ

ด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง

ไม่ว่าคงฉินจะมีความคิดอย่างนั้นจริง ๆ หรือไม่ อย่างน้อยคำพูดของเขาก็ชนะใจผู้คนได้

แรงผลักดันของอีกฝ่ายก็อ่อนลงอย่างมาก

สิ่งที่แปลกก็คือทำไมลูหยางพิงถึงไม่ปรากฏตัว? เขายังคิดว่าสถานการณ์ปัจจุบันสามารถควบคุมได้และไม่จำเป็นที่จะต้องแสดงตัวหรือยังไง?