ไหปีศาจ นิยาย บท 154

บทที่ 154 หลังสงคราม

“เฮ้ย! นี่มันอะไรกัน?”

เมื่อได้เห็นฝูงนกที่กำลังบินวนไปทั่วท้องฟ้า กลุ่มผู้ใช้พลังวิญญาณของกลุ่มลูหยางพิง ต่างก็ลุกลี้ลุกลนไปตาม ๆ กัน

“ อย่ากลัวไปเลย พวกมันก็แค่เหยี่ยวหยกขาวกับแร้งทรายธรรมดา ๆ เท่านั้นเอง พวกมันก็แค่สัตว์วิญญาณระดับทองแดงน่า พวกเราสามารถจัดการมันได้สบาย ๆ” มีคนตะโกน

“ต่อให้พวกมันแค่ระดับทองแดงก็เถอะ … ” ใครบางคนกลืนน้ำลาย ในดวงตาของเขาปรากฏร่องรอยแห่งความตื่นตระหนก “แต่ปริมาณนี้มันก็มากเกินไปหน่อยรึเปล่า ?”

แกว๊กก

แกว๊กกก

แร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวบินโฉบลงมาที่สนามรบ

ฝ่ายคงฉินที่กำลังเสียเปรียบเริ่มรู้สึกว่าความกดดันในสนามรบลดลงอย่างฉับพลัน มันผ่อนคลายลงอย่างมากมาก การต่อสู้กับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงโดยมีความช่วยเหลือจากโล่คริสตัล แร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวทำให้พวกเขาสามารถปราบปรามฝั่งตรงข้ามได้อย่างสมบูรณ์

“พวกนั้นมันเยี่ยมมากเลย พวกมันเป็นนกของใครกัน” ชายที่ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงมีความสุขมาก

ตอนแรกเขาพลาดท่าจนเกือบจะถูกฆ่าตาย แต่เพราะแร้งทรายเหล่านี้มาช่วยแบ่งปันแรงกดดันให้ในจังหวะนั้น ทำให้เขาได้จังหวะสวนกลับและสังหารคู่ต่อสู้ของเขาลงได้ทัน

“เจ้าของร้านลั่วของศาลาไป่หยู่ เป็นคนปล่อยพวกมันออกมา” มีคนตอบกลับ

ทันใดนั้นดวงตาที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งมากมายก็หันมาที่ลั่วอู๋

หากไม่มีความช่วยเหลือจากลั่วอู๋ โอกาสที่พวกเขาจะชนะนั้นคงต่ำมาก

อย่างไรก็ตามนกหน้าโง่กรีดร้องขึ้นสองครั้งบนท้องฟ้า เห็นได้ชัดว่ามันต่างหากคือคนที่มาช่วยพวกเขาให้รอด พวกเขาไปขอบคุณลั่วอู๋เพื่ออะไร?

น่าเสียดายที่ไม่มีใครเข้าใจเขา

แม้ว่าพวกเขาจะได้เปรียบและประสบความสำเร็จในการต่อสู้ระยะประชิด แต่ทุกคนก็รู้ดีว่าการต่อสู้ระหว่าง ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงด้วยกันต่างหากคือปัจจัยชี้ขาดที่แท้จริง

และการต่อสู้ระหว่างผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงของทั้งสองฝ่าย ค่อย ๆ แบ่งออกเป็นฝ่ายที่ได้รับชัยชนะและฝ่ายที่พ่ายแพ้

[ร่างแยกเพลิง]

ฉูจงฉวนดีดนิ้วจากนั้นร่างของเขาก็หายไป

ต่อมาเขาก็มาปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของฝ่ายตรงข้ามพร้อมไฟสีเขียวเข้มข้น อัดเป็นลูกไฟขนาดเท่ากำปั้นที่มีความหนาวเย็นอันน่าสะพรึงกลัว

ลูกไฟสีเขียวพุ่งเข้าใส่ทะลุร่างของคู่ต่อสู้

ร่างกายของฝ่ายตรงข้ามแข็งทื่อไปในทันที จากนั้นก็ค่อย ๆ ล้มลงเหมือนรูปสลักน้ำแข็งที่ตกลงบนพื้นและแตกออกเป็นหลายส่วน

ไม่มีแม้แต่เลือดไหลออกมาสักหยด ทั้งหมดได้แข็งเป็นน้ำแข็งไปแล้ว

ฉูจงฉวนรู้สึกวิงเวียนและลูบขมับของเขา สีหน้าของเขาดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

“การต้องรับมือกับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงนี่มันยากจริง ๆ เสียพลังวิญญาณเกินตัวไปมากขนาดนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย เมื่อจบสงครามข้าคงต้องไปที่หอราตรีนิรันดร์เพื่อพักผ่อนให้เพียงพอสักสองสามวัน และแน่นอนว่าให้ลั่วอู๋เป็นคนจ่าย”

การต่อสู้ของฉูจงฉวนจบลงอย่างรวดเร็ว

นี่ทำให้หลายคนรู้สึกตกใจ

ชายคนนี้มาจากที่ไหนกัน? เขาสามารถสังหารผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง ที่ถือเป็นระดับสูงสุดของ ผู้ใช้พลังวิญญาณ และเขาแสดงให้เห็นถึงทักษะพลังวิญญาณตั้งแต่ต้นจนจบเพียงแค่ทักษะเดียวเท่านั้น

อีกด้านหนึ่งหยู่เฮาเองก็ได้รับชัยชนะเช่นกัน

ในการเผชิญหน้ากับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงที่มีความแข็งแกร่งทางพละกำลัง เขาก็เริ่มมีแรงใจมากขึ้น เขาต่อสู้อย่างกล้าหาญบ้าบิ่นมากขึ้น

และด้วยการใช้แรงสุดกำลังเพียงไม่กี่จังหวะ ในที่สุดเขาก็มาเป็นฝ่ายได้เปรียบได้สำเร็จ

ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงคนนี้ช่างโชคร้าย

เขาคงได้แต่คิดว่าเจ้าหมอนี่มาจากที่ไหนกัน

พลังวิญญาณของเขาถูกใช้ออกมาอย่างเต็มที่ แต่แล้วทำไมอีกฝ่ายถึงสามารถเอาชนะเขาได้อย่างกล้าหาญบ้าบิ่นเช่นนี้?

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือหยู่เฮาไม่เพียงแต่อาศัยพลังวิญญาณในการต่อสู้เท่านั้น แต่เขายังมีร่างกายที่แข็งแกร่งและขวานอันน่ากลัวของเขาด้วย

ร่างกายของหยู่เฮาเดือดปะทุไปด้วยพลังวิญญาณและพละกำลัง พลังทั้งหมดทั้งหมดของเขาพุ่งถึงจุดสูงสุด แรงกดดันของเขานั้นไม่อาจมีใครต้านทานได้

เขาดูเหมือนเทพเจ้าแห่งสงครามที่กำลังโบกขวานขนาดใหญ่ในมือของเขา คลื่นการฟันยักษ์แผ่ออกมาทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าไปเฉียดใกล้

ในที่สุดขวานขนาดใหญ่ก็ฟาดฟันลงมาทำลายการป้องกันของฝ่ายตรงข้ามไม่เหลือชิ้นดี

“ฉัวะ”