ไหปีศาจ นิยาย บท 209
ทิ้งเขาซะ“ฟิ้ว … ”
มีดคมที่ทำมาจากกระดูกพุ่งผ่านไป
ลั่วอู๋ใช้ดาบระบำแห่งความตายฟันมีดกระดูกนั้นออกเป็นสองท่อนทันที จากนั้นต้าหวงก็พุ่งออกไปพร้อมกับร่างเงาสิบร่าง เข้าโจมตีจระเข้กระดูกหินที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา
จระเข้กระดูกหิน เป็นสัตว์วิญญาณชนิดหนึ่งที่อาศัยอยู่ทางตะวันออกของอาณาเขตราชวงศ์มังกรเร้นกาย มันเป็นสัตว์วิญญาณที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในมณฑลทางใต้และเขตหวงชา
ว่ากันว่าสัตว์วิญญาณชนิดนี้ชอบกินหินทุกชนิด“ไหลลงไปซะ”
หลังจากเอาชนะจระเข้กระดูกหินได้แล้วลั่วอู๋ก็เก็บมันเข้าไปในไหปีศาจ
นี่ก็เป็นวันที่สามแล้วนับจากตอนที่เขามาถึงพื้นที่ล่าสัตว์ที่เป็นสนามในการสอบคัดเลือก ลั่วอู๋ได้นำสัตว์วิญญาณมากกว่า 70 ตัวที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเก็บลงไหปีศาจ และหนังสือสัตว์วิญญาณก็ได้รับการเพิ่มเติมข้อมูลขึ้นมามาก
พื้นที่ล่าสัตว์แห่งนี้มีขนาดใหญ่อย่างคาดไม่ถึง แม้ว่าต้าหวงนั้นจะตามกลิ่นหลี่หยินมาสามวันแล้ว แต่พวกเขาก็ยังไม่พบนาง
ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็เริ่มรู้สึกได้ว่าใกล้แล้วหลี่หยินนั้นน่าจะอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่
สำหรับฉูจงฉวนดูเหมือนว่าเขาจะหายตัวไปโดยสมบูรณ์ ต้าหวงไม่แม้แต่จะได้กลิ่นของเขา ราวกับว่าเขาจงใจปกปิดกลิ่นของตัวเองด้วยเหตุผลบางอย่าง
“ส่งแผ่นหยกนั่นมาให้พวกข้าซะ” ไม่ไกลนักมีเสียงที่ดูภาคภูมิใจดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงสะท้อนหลายครั้งลั่วอู๋ขมวดคิ้วและหันไปทางนั้น
เจ้าของเสียงนั้นเป็นผู้ชายในชุดสีฟ้าขาว เขาเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทอง มิติ 2 มันไม่ได้ถือว่าสูงก็จริง แต่เขามีลมปราณที่แข็งแกร่งมาก
เขามาพร้อมกับพรรคพวกเป็นชายสองคนและผู้หญิงอีกหนึ่ง พวกเขาทุกคนสวมเสื้อผ้าสีฟ้าขาวแบบเดียวกัน แต่รูปแบบลวดลายนั้นแตกต่างกันเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าพวกเขามาจากที่เดียวกัน
“ไม่” เสียงที่ตอบพวกเขาไปนั้นเป็นเสียงอันที่หนักแน่นและชัดเจนว่าเป็นของหลี่หยิน
มุมปากของชายในชุดสีฟ้าขาวขยับขึ้นนี่มันสนุกมากสำหรับเขา
พวกเขามาจากกองกำลังอันทรงพลังในเขต เจียงซี, ทีมฮันซานพวกเขาทั้งสี่คนเป็นสมาชิกที่แข็งแกร่งที่สุดของทีมฮันซาน พวกเขายอมไปหากองกำลังอื่นเพื่อซื้อโควตามาเพิ่มอีกสองโควตาสำหรับการทดสอบเฉียนหลงในครั้งนี้
ซึ่งแน่นอนว่าทุกอย่างเป็นไปตามการคาดการณ์ ทั้งสี่คนล้วนผ่านการทดสอบรอบแรกหลังจากเข้าสู่พื้นที่ล่าสัตว์ในรอบที่สอง พวกเขาก็หากันเจออย่างรวดเร็วและเริ่มออกตามล่าชิงแผ่นหยกจากคนอื่น ๆ
แน่นอนว่าเป้าหมายของพวกเขาคือการผ่านเข้ารอบสองไปทั้งกลุ่ม
“มิติวิญญาณของเจ้าไม่ได้สูงเท่าไหร่นัก แต่สัตว์วิญญาณตัวนั้นน่าสนใจมาก” ชายในชุดสีฟ้าขาวยิ้ม “ข้าปล่อยให้เจ้าหนีไปเจ็ดครั้งติดต่อกัน เพราะฉะนั้นดูเหมือนว่าตอนนี้พลังวิญญาณของเจ้านั้น ไม่น่าจะเหลือเพียงพอให้หนีต่อไปได้อีก อย่าดิ้นรนไปเลยน่ามอบแผ่นหยกนั่นมาให้พวกเราซะ”
หลี่หยินส่ายหัวปฏิเสธอีกครั้ง “ไม่”ข้าง ๆ ของนางมีเสี่ยวไป่ที่ใช้พลังวิญญาณของมันจนหมดไปแล้ว มันดูเหนื่อยมาก ดังนั้นหลี่หยินจึงดึงมันกลับเข้าในแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์
สัตว์วิญญาณเพียงตัวเดียวที่ยังสามารถต่อสู้ได้อยู่ของนางตอนนี้มีเพียงแค่เสี่ยวหลวน
แต่ฝ่ายนั้นเป็นถึงผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูงถึง 4 คน ความแตกต่างในด้านความแข็งแกร่งระหว่างทั้งสองฝ่ายนั้นใหญ่มาก มันเป็นที่แน่นอนแล้วว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ
ถึงอย่างนั้นหลี่หยินก็ยังคงปฏิเสธที่จะมอบแผ่นหยกให้อีกฝ่ายอย่างแน่วแน่
“อย่ามาโทษว่าข้าไม่เตือนเจ้าก่อนล่ะ” ในที่สุดใบหน้าของชายในชุดสีฟ้าขาวก็มืดมนลง เขาไม่มีเวลามาเสียไปกับแผ่นหยกเพียงแค่อันเดียว
หลี่หยินดูประหม่า เสี่ยวหลวนในอ้อมแขนของนางนั้นเริ่มจะเปล่งแสงอันดุร้ายและดูเหมือนว่ามันพร้อมที่จะต่อสู้แล้วชายในชุดสีฟ้าขาวเรียกสัตว์วิญญาณของตัวเองออกมามันคือวิญญาณไม้น้ำแข็ง
นี่เป็นสัตว์วิญญาณที่แปลกประหลาดชนิดหนึ่ง มันมีรูปทรงของต้นไม้ และมีความแข็งแกร่งอยู่ในระดับทองมิติ 4 ร่างกายของมันแห้งขรุขระ กิ่งก้านของมันบิดเบี้ยวและแปลกประหลาด นอกจากนี้ทั่วร่างกายของมันยังปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง
เมื่อเห็นสัตว์วิญญาณตัวนี้ปฏิกิริยาแรกของผู้คนก็จะคิดว่ามันคือสัตว์วิญญาณต้นไม้อ่อนแอที่มีน้ำแข็งเกาะธรรมดา ๆ
แต่จริง ๆ แล้วมันไม่ใช่แค่นั้นความจริงแล้ววิญญาณไม้น้ำแข็งเป็นสัตว์วิญญาณที่ทรงพลังมาก มันมีทักษะที่หายากและทรงพลังถึงสามทักษะ
“พี่ชาย ที่แขนเสื้อของพี่มีแมลงเกาะอยู่” หญิงสาวจากทีมฮันซานกล่าว
ชายในชุดสีฟ้าขาวรู้สึกหงุดหงิดแล้วขมวดคิ้ว จากนั้นเขาก็ยกแขนเสื้อขึ้นสลัดสิ่งสกปรกออก
“มีอีกรึเปล่า?” ชายในชุดสีฟ้าขาวถามหญิงสาวตอบว่า “ไม่รู้ มันหายไปแล้ว”
ชายในชุดสีฟ้าขาวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
เขาไม่ชอบแมลง ดังนั้นเขาจึงมักจะใช้ยากันแมลงอยู่เสมอ และด้วยพลังในการรับรู้ของเขาแมลงเหล่านี้ มักจะไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ
แต่คราวนี้มันแปลกไปหน่อยที่เขาไม่รู้สึกถึงแมลงใด ๆ คืบคลานอยู่บนตัวเขาเลยจนต้องให้คนอื่นเตือน บางทีเขาอาจให้ความสนใจกับอีกฝ่ายมากเกินไป
ชายในชุดสีฟ้าขาวมองไปที่หลี่หยินดวงตาของเขาดูเย็นชา “เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์ แต่นี่เป็นพื้นที่ล่าสัตว์และเป็นการทดสอบ ถ้าเจ้าไม่ยอมมอบแผ่นหยกให้ข้าดี ๆ ละก็ ข้าก็จะไม่ออมมืออีกต่อไป”
ร่างวิญญาณไม้น้ำแข็งปล่อยลมเย็นอันเบาบางออกมาทันใดนั้นก็มีเสียงร้องของนกกระเรียนดังก้องไปทั่ว
ผู้หญิงที่มีท่าทางเย็นชาขี่นกกระเรียนบินลงมาด้วยภาพลักษณ์ที่ดูศักดิ์สิทธิ์และเย่อหยิ่ง ทำให้ผู้คนต้องยอมถอยออกห่าง
สีหน้าของชายในชุดสีฟ้าขาวเปลี่ยนไปในทันที “นกกระเรียนแห่งการจุติใหม่ ของราชาขนนกงั้นเหรอ?!”นี่จึงเป็นข้อได้เปรียบของฝ่ายพระราชวังหยู่หวัง
ด้วยอิทธิพลของพวกเขาหนานกงหยิงเอ๋อจึงมีสัตว์วิญญาณชั้นดีไว้ในครอบครอง เช่นนกกระเรียนแห่งการจุติใหม่ ซึ่งมันเข้ากันได้ดีกับทักษะของนางที่มาจากพระราชวังหยู่หวัง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ