ไหปีศาจ นิยาย บท 221

สรุปบท บทที่ 221 ความขัดแย้งภายในมิติไห: ไหปีศาจ

สรุปเนื้อหา บทที่ 221 ความขัดแย้งภายในมิติไห – ไหปีศาจ โดย Internet

บท บทที่ 221 ความขัดแย้งภายในมิติไห ของ ไหปีศาจ ในหมวดนิยายทะลุมิติ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที

บทที่ 221
ความขัดแย้งภายในมิติไหทูตเฉียนหลงชี้นิ้วขึ้น
จากนั้นพลังวิญญาณของเขาก็ควบแน่นกันกลายเป็นใบมีดหลายใบพุ่งเข้าตัดเชือก ให้กับคนเหล่านั้นในทันทีและช่วยพวกเขาเอาไว้

อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าพวกเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส และสภาพจิตใจของพวกเขาก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่

“ใครมีทักษะในการรักษาบ้าง ?” ทูตเฉียนหลงมองไปทางฝูงชน
เหวินเสี่ยวเดินออกมา “ข้าเอง ข้ามีทักษะในการรักษา”ทักษะแสงศักดิ์สิทธิ์ถูกใช้งาน
แสงศักดิ์สิทธิ์สาดส่องลงมา จากนั้นพลังงานอันอ่อนโยนก็หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของพวกเขาเหล่านั้น บาดแผลต่าง ๆ เริ่มฟื้นฟูซ่อมแซมตัวเองและพลังวิญญาณของพวกเขาก็ค่อย ๆ ฟื้นตัวกลับมา

เฉียนหลงมองไปที่เหวินเสี่ยวอย่างประหลาดใจ “โฮ่ นั่นมัน ภูตปีกแสงอย่างนั้นเรอะ เจ้ามีชื่อว่าอะไร?”

เหวินเสี่ยวพูดชื่อของเขาออกไป
“ไม่เลวเลยนะเจ้าเนี่ย” ทูตเฉียนหลงกล่าว
มันเป็นเรื่องหายากมากที่สัตว์วิญญาณจะครอบครองทักษะในการรักษาที่แข็งแกร่งขนาดนี้ ผู้มีพรสวรรค์เช่นนี้ต้องได้รับการเอาใจใส่เป็นพิเศษ

ทูตเฉียนหลงมองไปที่คนเหล่านั้นและพูดด้วยน้ำเสียงอันเย็นชา“ ทำไมพวกเจ้าถึงตกอยู่ในสภาพนี้ได้กัน?”

ชายหนุ่มหน้าซีดคนหนึ่งที่พึ่งขยับขาได้ ลุกขึ้นมาตอบด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “ข้าถูกโจมตีจนบาดเจ็บ จากนั้นก็ถูกโยนทิ้งไว้ที่นี่”

“ข้าด้วย”
“ข้าก็ด้วย…”
คนที่เหลือนั้นพูดเหมือนกันหมด
“ใครเป็นคนทำร้ายพวกเจ้ากัน?” ทูตเฉียนหลงถามต่อ
ชายหนุ่มตอบอย่างอับอาย “ข้าไม่รู้ ข้าไม่เห็นหน้าเขา”
คนอื่น ๆ เองก็ส่ายหัวเช่นกัน

ทูตเฉียนหลงบ่นพึมพำ “เสียเวลาเปล่าเสียจริง ข้ายังอยู่ที่นี่เพื่อตรวจสอบ พวกที่พ่ายแพ้ต่อคู่แข่ง โดยที่ไม่แม้แต่จะเห็นหน้าของอีกฝ่ายด้วยซ้ำเนี่ยนะ”

ใบหน้าของเหล่าคนที่ถูกต่อว่าเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอาย แต่พวกเขาก็ไม่สามารถหักล้างคำพูดนั้นได้ พวกเขาไม่กล้าที่จะหักล้างด้วยซ้ำ

ลั่วอู๋ไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ
ปรากฎว่ามีผู้รอดชีวิตอยู่มากกว่า 49 คน ซึ่งพวกเขาถูกจับและโยนทิ้งไว้ที่นี่ ด้วยวิธีนี้พวกเขาก็ไม่ได้ต่างจากถูกกำจัดออกจากการทดสอบไปแล้วแต่นี่ไม่ใช่เวลามาขอบคุณผู้ชายที่ทิ้งคนเหล่านี้ไว้ที่นี่
ทูตเฉียนหลงกวาดสายตามองไปที่เหล่าผู้ผ่านการทดสอบทั้งหมด “ใครเป็นคนทำยืนขึ้นมาแสดงตัวหน่อยสิ”ไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ
“ไม่ต้องห่วงข้าให้ความสำคัญกับผู้ที่มีความสามารถเท่านั้น ข้าจะไม่ลงโทษเจ้าสำหรับพวกของเสียเหล่านี้” ทูตเฉียนหลงกล่าวแต่ก็ยังคงไม่มีใครออกมาตอบรับเขา
ทูตเฉียนหลงเริ่มรู้สึกไม่พอใจ แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ในเมื่อผู้ที่ลงมือทำไม่อยากยอมรับก็ปล่อยเขาไป

ชายหนุ่มผู้ได้รับการช่วยเหลือถามด้วยเสียงต่ำ “ท่านทูตเฉียนหลง ข้าได้ยินมาว่ามีคนเพียง 49 คนเท่านั้นที่ผ่านการทดสอบ แสดงว่า1ในพวกเรายังมีโอกาสอยู่ใช่ไหม?”

“พวกเจ้าต้องการที่จะแข่งขันกันแย่งที่สุดท้ายงั้นเหรอ?” ทูตเฉียนหลงเหลือบมองไปที่พวกเขา
เหล่าผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
ทูตเฉียนหลงส่งเสียงกร้าวออกมา “กลับไปเสีย! สำนักเฉียนหลงไม่รับขยะเยี่ยงพวกเจ้า”ทันใดนั้นใบหน้าของคนเหล่านั้นก็แตกสลาย
ทูตเฉียนหลงสะบัดแขนเสื้อ และกล่าวทิ้งท้ายไว้เพียงประโยคเดียวกับคนที่ผ่านการทดสอบว่าให้พวกเขาอดทนรอ จากนั้นพวกเขาจะได้รับแจ้งเมื่อเปิดการทดสอบรอบที่สามเริ่มขึ้นฝูงชนค่อยๆแยกย้ายกันกลับไป
“พวกเราช่างโชคดีจริง ๆ ในเมื่อข้าผ่านการทดสอบ ข้าก็พร้อมที่จะต่อสู้อีกครั้งแล้ว” ฉูจงฉวนกล่าวด้วยสีหน้าที่พึงพอใจลั่วอู๋รำพึง”ข้าไม่รู้ว่า ใครเป็นคนทำเรื่องแบบนี้”
“แต่ไม่ว่าใครจะเป็นคนทำ พวกเราก็ได้รับประโยชน์ เต็ม ๆ”

ลั่วอู๋พอคิดได้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่เอาก็เลือกจะทิ้งมันไว้ข้างหลัง

ทั้งสามได้เดินทางกลับไปที่มณฑลหมิงหนาน
เมื่อฉูจงฉวนกลับไปถึงคฤหาสน์ตระกูลฉู ข่าวการตายของมู่เฉิงก็แพร่กระจายไปทั่วทั้งตระกูลฉู ทั่วทั้งคฤหาสน์ตระกูลฉูถูกตกแต่งไปด้วยโคมไฟและของประดับตกแต่ง ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความสุขราวกับว่าวันนี้เป็นวันส่งท้ายปีเก่า

ฉูจานเทียนผู้อาวุโสของตระกูลฉู ถึงกับออกมาต้อนรับเขาด้วยตนเอง เขาไม่เพียงแต่ยกย่องฉูจงฉวนอย่างมาก แต่ยังไปที่คฤหาสน์ตระกูลมู่เพื่อเยาะเย้ยพวกเขาอีกด้วย

ผู้อาวุโสของตระกูลมู่ เมื่อเห็นดังนั้นก็ออกมาต่อสู้กับเขาอย่างดุเดือดในทันที

แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่ามู่เฉิงนั้นได้พ่ายแพ้ให้กับฉูจงฉวน ในการแข่งขันระหว่างคนรุ่นใหม่แล้ว

ลั่วอู๋กลับไปที่สำนักโล่พิทักษ์เหมือนเดิม และคนงานทุกคนก็ตื่นเต้นกันมากที่เขากลับมา

“เรียกไร้หน้าออกมาให้ข้าหน่อยสิ” ลั่วอู๋กล่าว
เนื่องจากผู้คุมสอบไม่อนุญาตไร้หน้าให้เข้าร่วมการทดสอบเฉียนหลง ลั่วอู๋จึงต้องปล่อยไร้หน้าทิ้งไว้ที่นี่ เขาจึงได้แต่รออยู่ในสำนักโล่พิทักษ์เพื่อสอนเหล่าเด็กชายที่เข้ามาสมัครเป็นพันธมิตรผู้ล้างแค้นไม่นานนักไร้หน้าก็ปรากฏตัวขึ้น
ร่างของเขายังคงเหมือนกับผี
“เหล่าเด็กผู้ชายที่สมัครเข้ามาตอนนี้เป็นอย่างไรกันบ้าง” ลั่วอู๋ถาม

ไร้หน้ากระซิบ “ดีมากเลยขอรับ โดยเฉพาะเด็กชายคนหนึ่งที่มีชื่อกู่ฉวน เขามีพื้นฐานกระดูกและมีทักษะอันยอดเยี่ยมสำหรับการฝึกศิลปะการต่อสู้ ตอนนี้เขาได้เสร็จสิ้นขั้นแรกของการฝึกฝนกระบวนท่า วิชาผีเสริมกระดูก และน่าจะมีประสิทธิภาพการต่อสู้เทียบเท่ากับผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองแดง มิติ 10 ”

ฉูจงฉวนเคยกล่าวไว้ว่าราชาผีในสุสานนั้นไม่สามารถถูกโค่นลงได้ ส่วนผีนอกสุสานนั้นล้วนอ่อนแอกว่าและไม่คณามือไร้หน้า
“รับทราบขอรับ นายน้อย”
ไร้หน้าเดินทางออกไปจากสำนักโล่พิทักษ์ โดยลงเหลือไว้เพียงออร่า

ลั่วอู๋ตรวจสอบสมุดบัญชีทุกอย่างมั่นคงและคอยสอบถามว่าศาลาไป่หยู่นั้นได้ลงมือทำอะไรกับ สำนักโล่พิทักษ์รึเปล่า
“หากมีการดำเนินการใด ๆ จากศาลาไป่หยู่ จงรีบรายงานให้ข้าทราบโดยเร็ว”หลังจากออกคำสั่ง ลั่วอู๋เขาก็กลับไปที่ห้องของเขา
ทันที่ที่เขากลับมายังมิติไห หูของเขาก็ได้ยินเสียงนกที่ดูวุ่นวาย รวมทั้งเสียงระเบิดของสงครามมิติไหไร้ระเบียบ
นกโง่อาบแสงพลังวิญญาณสีเขียวกำลังนำฝูงแร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวดำดิ่งลงสู่พื้นตลอดเวลา

เป้าหมายของการโจมตีของพวกมันคือกองทัพผีที่นำโดยแม่ทัพผีไป่ฉี

“ฆ่าพวกมันให้หมด!” ผีทหารรวมตัวกันเป็นกองทัพรูปสี่เหลี่ยมและพุ่งเข้ามาสังหารเหล่านก

แต่แร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวที่ร่วมมือกันภายใต้คำสั่งของนกโง่ ก็ปล่อยใบพัดลมนับไม่ถ้วนโปรยปรายลงมาราวกับห่าฝนใบมีดตกลงมาจากท้องฟ้า
หากเป็นการสู้ตัวต่อตัวเหล่าผีนั้นจะคงจะได้เปรียบ
แม้ว่านกกับผีทหารจะมีความแข็งแกร่งแตกต่างกันเพียงเล็กน้อย แต่ความแตกต่างทางกำลังรบก็ยังใหญ่เกินไป

เพราะหลังจากการผสมพันธุ์และเพาะพันธุ์มาเป็นเวลานานประชากรของแร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวก็เพิ่มขึ้นมามากมาย

แตกต่างจากจำนวนทหารผี ซึ่งมีเพียงแค่สองถึงสามร้อยตัว

“เป็นแค่สัตว์เดรัจฉานแท้ ๆ แต่กลับกล้าตั้งตนเป็นราชา” ไป๋ฉีแม่ทัพผีได้ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด เขาตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นหอกปราบมังกรในมือของเขาเปลี่ยนไปเหมือนได้กลายเป็นมังกรจริง ๆ เก้าตัวและแยกออกเข้าโจมตีเหล่านก

แร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวจำนวนมากร่วงลงมาจากท้องฟ้าทำให้มีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก

นกโง่กรีดร้องด้วยความโกรธ
“ระหว่างที่ข้าไม่อยู่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย” “หยุดเดี๋ยวนี้นะพวกเจ้า พวกกำลังทำอะไรกัน” ลั่วอู๋ คำราม