นกโง่นั้นโกรธมาก เพราะพี่น้องของมันได้ตายไปกว่าหลายร้อยตัว
เส้นขนหลากสีด้านหลังคอของมันกลายเป็นเปลวเพลิงสีแดง และพลังวิญญาณทั่วร่างกายของมันก็ร้อนระอุพร้อมที่จะเผาผลาญทุกสิ่ง แม้แต่ลวดลายสีฟ้าบนตัวของมันก็กลายเป็นสีแดง
เขาไม่คิดว่าเจ้านกโง่จะมีความสามารถมากขนาดนี้ไม่ว่าจะเป็นแร้งทราย ฝูงเหยี่ยวหยกขาว หรือว่ากองทัพของเหล่าผีทหาร พวกมันล้วนเป็นสมบัติของลั่วอู๋ ถ้าเกิดความขัดแย้งภายในจนทำให้เกิดความสูญเสีย นั่นเป็นสิ่งที่ลั่วอู๋ไม่สามารถยอมรับได้
เจ้านกโง่กระพือปีกสีขาวของมัน มันส่งเสียงร้องอันแหลมสูงออกมา ในเวลาเดียวกัน เหล่าพี่น้องที่อยู่ด้านหลังของมันก็ส่งเสียงร้องตอบรับ ราวกับว่าเป็นการสรรเสริญราชาของพวกมัน
แต่ก็น่าเสียดาย เพราะว่ามันกำลังโมโหอยู่ การเคลื่อนไหวของร่างกายของมันจึงสับสนไปหมด ทำให้ลั่วอู๋รู้สึกสับสนไปหมด
“พอได้แล้ว ข้าไม่เข้าใจเจ้าเลย เจ้าหยุดอยู่ตรงนี้ก่อนนะ” ลั่วอู๋หันไปถามไป่ฉีผีทหารระดับนายพลแทน “เจ้าเล่ามาสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”ไป่ฉีผีทหารระดับนายพลมีนั้นมีจิตสำนึก ว่าตัวเองเป็นเพียงผู้อยู่อาศัย แม้ว่ามันจะไม่ได้ยอมจำนนต่อลั่วอู๋ว่าเขาเป็นเจ้าของพื้นที่และแทบจะไม่มีความสุภาพเอาเสียเลยก็ตาม
“ข้ากำลังฝึกฝนลูกน้องของข้าอยู่ ทันใดนั้น ก็มีนกตัวใหญ่บินเข้ามาพร้อมกับฝูงนกของมัน แล้วอ้างว่ามันคือราชาของโลกใบนี้… ” ไป่ฉีพูด
ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ “เดี๋ยวนะ! เจ้าเข้าใจมันงั้นหรือ?”“ไม่ ไม่มีปัญหาอะไร” ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ เขาเองก็ต้องการสื่อสารกับสัตว์วิญญาณด้วยเช่นกัน แต่เขาไม่มีวิธีการเช่นนั้นเลย
ทักษะสื่อสารวิญญาณนั้นเป็นทักษะระดับ A แต่ทักษะประเภทนี้หาได้ยากมาก
ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าเขาจะมีทักษะสื่อสารวิญญาณ แต่เขาก็จำเป็นต้องพัฒนาไปถึงผู้ใช้พลังวิญญาณระดับสูง และฝึกฝนการผสานพลังวิญญาณระหว่างผู้ใช้พลังวิญญาณและสัตว์วิญญาณ ลั่วอู๋ถึงจะสามารถใช้งานทักษะนี้ได้
ไป่ฉีพูดต่อว่า “มันได้อ้างว่ามันคือราชาของโลกใบนี้ สิ่งมีชีวิตทั้งหมดต้องยอมจำนนต่อมัน ดังนั้น มันจึงต้องการให้ข้าภักดีต่อมัน”
ทันใดนั้นลั่วอู๋ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ไป่ฉีนั้นก็เหมือนกับสัตว์วิญญาณชนิดหนึ่งเจ้านกหน้าโง่โกรธมาก มันจึงกระพือปีกของมัน ส่งเสียงร้องอันแหลมสูง ส่งสัญญาณให้กับเหล่าพี่น้องที่อยู่ด้านหลังของมัน
มันดูเหมือนว่าต้องการแสดงออกบางอย่าง เหล่าพี่น้องของมันได้ล้มตายและบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ซึ่งทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของทหารที่น่าเกลียดน่าชังตนนั้น
ฝูงแร้งทรายและเหยี่ยวหยกขาวส่งเสียงร้องอันคร่ำครวญออกมาชั่วระยะเวลาหนึ่ง สร้างความเดือดร้อนให้กับผู้คนรอบข้างอย่างมาก
ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับมันดี “หยุดสร้างความเดือดร้อนได้แล้ว ใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายเริ่มยั่วยุคนอื่นก่อน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ