ไหปีศาจ นิยาย บท 68

บทที่ 68

สูญเสียตัวตน

ลั่วอู๋เดินอย่างสบายใจ

ฉูจงฉวนยังมีความลังเล และยังคงพยายามทำบางสิ่งบางอย่าง

ในที่สุดทั้งสองคนได้เดินขึ้นบันไดไปยังที่นั่งชั้นบน

ถ้ามีคนมาโรงประมูลไม่มากพอ คฤหาสน์ชวนเทียนจะอนุญาตให้คนภายนอกมานั่งที่นั่งที่ยังว่างอยู่

“หยุดก่อน!” มู่เฉียนต้องการทำตัวโดดเด่น เขามองด้วยความเย็นชา แต่ปกปิดอารมณ์ตื่นเต้นไม่ได้

ฉูจงฉวนถึงกับหยุดชะงัก เขาเหมือนกับสุนัขที่ทำตามคำสั่ง

มู่เฉียนด่าทอ “เจ้ามาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ของคนระดับเจ้าสักหน่อย”

“ทำไมจะมาไม่ได้ เจ้าลองมองไปรอบ ๆ สิ” ฉูจงฉวน พูดอย่างขาดความมั่นใจ

ลั่วอู๋มองที่เขา “มันไม่ใช่ธุระของเจ้า ที่นี่มีที่ว่างอยู่หลายตั้งที่ ข้าไม่ได้จะมาแย่งที่นั่งของเจ้าสักหน่อย”

“เจ้าไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น” หลี่ชวนเฉิงลุกจากที่นั่ง เขามีความภาคภูมิใจในตนเอง “มันไม่มีกฎสักหน่อย พวกเจ้าควรไปนั่งที่นั่งชวนซือ เจ้าไม่ควรมานั่งที่ตรงนี้ ข้ายิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่”

“แค่นั้นแหละ” มู่เฉียนพูดย้ำ

หลี่ชวนเฉิงยังคงพูดต่อ “การเป็นมนุษย์ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการมองผู้อยู่เหนือกว่า เจ้าอย่าคิดมองตัวเองสูงเกินไป”

ลั่วอู๋ยิ้มแล้วพูดขึ้น “พี่ชายหลี่ เจ้าคิดว่าเขาเป็นคนยังไง”

“ช่างอวดดีเสียจริง พี่ชายหลี่งั้นหรือ นั่นคือชื่อที่เรียกท่านผู้นี้งั้นหรือ” มู่เฉียนดุด่า “เจ้าเป็นคนแบบไหนกัน ที่เรียกท่านผู้นี้ว่าพี่ชายหลี่ ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ใหญ่งั้นเหรอ”

“ข้าไม่อยากเห็นหน้าคนพวกนี้” หลี่ชวนเฉิงมองไปรอบ ๆ “ในฐานะองค์ชาย และเป็นบุตรชายขององค์ชายรัชทายาท ข้าเป็นบุคคลที่มีฐานะ เพราะฉะนั้น ข้าจะไปนั่งที่นั่งธรรมดาได้เยี่ยงไร เจ้าควรรู้ถึงความแตกต่างระหว่างที่นั่งธรรมดากับที่นั่งชวนเทียน”

ดวงตาของลั่วอู๋แคบลงและหัวเราะเบา ๆ “ข้าเห็นด้วยกับท่านว่า คนในระดับต่างกันไม่ควรนั่งใกล้กัน มิเช่นนั้น พวกเขาจะถูกกลบตัวตนไป”

หลี่ชวนเฉิงมึนงงเล็กน้อย

“จำเอาไว้ด้วยว่าอย่าไปที่ตรงนั้นอีก” มู่เฉียนตะโกนออกมา

ลั่วอู๋มองไปที่มู่เฉียนและพูด “คนแคระรึไงกัน น่าเกลียดจริง ๆ “

“เจ้า…” มู่เฉียนโกรธ

เขาเกลียดการถูกบอกว่าเขานั้นตัวเตี้ย

“พี่ชายฉูไปกันเถอะ อย่าเข้าไปยุ่งกับคนระดับนี้เลย” ด้วยสิ่งนั้น ลั่วอู๋ได้เดินไปยังชั้นที่สูงขึ้น

ฉูจงฉวนลังเลและเดินตามลั่วอู๋ไป

ตายแน่ ตายแน่

หลี่ชวนเฉิงรู้สึกประหลาดใจ

ทั้งสองคนนั้นกำลังทำอะไร พวกเขาต้องการหาที่นั่ง

“ไม่มีผู้ดูแลของคฤหาสน์ชวนเทียนเลยรึไงกัน มีคนบุกรุกเข้าไปยังที่นั่งชวนเทียน” มู่เฉียนตะโกน

มันดึงดูดความสนใจทันที

“ใครกัน ที่ช่างกล้าบุกเข้าไปยังที่นั่งชวนเทียน”

“แม้แต่ราชวงศ์ ก็ไม่สามารถฝ่าฝืนกฎคฤหาสน์ชวนเทียนได้ คาดว่า พวกเขาคงไม่รู้ว่ามันสูงส่งแค่ไหน”

“ใครต้องการนั่งตรงที่นั่งตรงนั้นกัน พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน”

โรงประมูลเกิดเสียงบ่นพึมพำ

หลี่ชวนเฉิงเป็นแขกที่มีชื่อเสียงของคฤหาสน์ชวนเทียน มีห้องพักทั้งหมดห้าห้อง และมีคนงานรออยู่ทุกห้อง

“เกิดอะไรขึ้นขอรับองค์ชาย” คนงานรีบวิ่งเข้าไปหา หลี่ชวนเฉิง

หลี่ชวนเฉิงโกรธเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้าถามข้าว่ามีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ เจ้าไม่มองด้วยตาของตัวเองล่ะว่ามีคนบุกรุกเข้าไปยังที่นั่งชวนเทียน”

“ขอรับท่าน ข้าจะจัดการให้ขอรับ”

พวกเขาทั้งหมดล้วนเป็นคนใหญ่โต ไม่สามารถยั่วยุได้

คนงานพาทหารองครักษ์หลายคนรีบวิ่งเข้าไปหยุดลั่วอู๋และฉูจงฉวนเอาไว้

หลี่ชวนเฉิงตั้งใจเดินตามไปด้วยความตื่นเต้น

“ท่านฉูท่านกำลังสร้างปัญหาอะไรงั้นหรือขอรับ” คนงานรู้จักกับฉูจงฉวน: “ท่านควรรู้ว่าที่นั่งตรงนั้นเข้มงวดมากและไม่มีใครกล้าล้ำเส้น”

ฉูจงฉวนยิ้มอย่างขมขื่น

เขาไม่รู้ว่าเขาขึ้นมาด้านบนสุดกับลั่วอู๋ได้อย่างไร

จากนั้นคนงานมองที่ลั่วอู๋และพูดว่า “แขกคนนี้ ละเมิดกฎของคฤหาสน์ชวนเทียนของเรา โดยการบุกรุกเข้ามาในที่แห่งนี้ ช่วยส่งจดหมายรับเชิญ และกรุณาออกไปด้วยขอรับ”