ไหปีศาจ นิยาย บท 78

บทที่ 78

ยกที่สามของการประมูล

ที่โรงเตี๊ยม

หลี่ชวนเฉิงกำลังเหนื่อยที่ต้องคอยยิ้มอย่างเสแสร้งเต็มทน “น้องชายลั่ว วันนี้น่าจะมีเรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นที่โรงเตี๊ยมใช่ไหม”

“แปลกจัง” ลั่วอู๋คิดอยู่พักหนึ่งแล้วก็พูดว่า “เหมือนว่า ไม่นานมานี้ข้าจะได้ยินว่ามีโจรกระจอกบุกมาหวังขโมยของ น่าเสียดายที่โจรโง่ ๆ ทั้งสามคนถูกจับได้ในไม่ช้า มันบอกว่ามันถูกสั่งให้มาขโมย โดยเจ้านายที่เป็นผู้มีอิทธิพล แต่ผู้มีอิทธิพลคนนี้ลึกลับมาก ข้าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร”

หลี่ชวนเฉิงรู้ได้ในทันที

แน่นอนว่าเขาพูดถึงลูกน้องงี่เง่าทั้งสามคนของเขาที่บุกเข้าไปผิดห้อง

พวกมันเป็นพวกขี้แพ้โดยแท้จริง

“ที่จริงแล้ววัตถุประสงค์หลักของการมาครั้งนี้ของข้า คือการซื้อภูตดอกไม้จากน้องชายลั่ว ” หลี่ชวนเฉิงกล่าว

ลั่วอู๋หัวเราะในใจ แต่ใบหน้าของเขาดูอับอาย “การขายมันดูจะยากเกินไปสำหรับข้า”

“ข้ารู้ ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องขาดทุนแน่” หลี่ชวนเฉิงรู้สึกเหมือนเลือดออกที่หัวใจ แต่เขาก็ยังคงยิ้มออกมา “เจ้าประมูลมันมาด้วยราคา 13.04 ล้านหินวิญญาณ ข้าจะซื้อในราคาที่มากกว่านั้น 1 ล้านหินวิญญาณ”

เขาควักเงินออกมาเตรียมจ่ายให้

เขาไม่มีทางเลือก แม้ว่ามันจะเจ็บปวดมาก แต่เขาก็จะต้องสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

แน่นอนว่าส่วนใหญ่ก็ยืมมาในนามของราชวงศ์ผู้คุมมณฑล

ลั่วอู๋กล่าวอย่างจริงจังว่า “ข้าเองก็หวังว่าจะได้รับมิตรภาพจากองค์ชายด้วย แม้ว่าจะซื้อมันในราคาถูก ข้าก็ไม่ได้คิดอะไร”

“จริงเหรอ” หลี่ชวนเฉิงรู้สึกประหลาดใจ

ลั่วอู๋ทำอะไรไม่ถูก “แต่ประเด็นคือภูตดอกไม้ ไม่ได้อยู่กับข้าแล้ว”

หลี่ชวนเฉิงตกตะลึง “แล้วมันอยู่กับใครกัน”

“ ตอนนี้มันอยู่กับทางตระกูลฉู เดิมทีข้าไม่มีเงินมากพอที่จะซื้อภูตดอกไม้” ลั่วอู๋ถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีก “ข้าจึงยืมเงินจากฉูจงฉวน”

หลี่ชวนเฉิงเข้าใจ

ไม่แปลกใจเลยที่ทำไมลั่วอู๋ถึงมีเงินมาประมูลได้มากนัก

ปรากฏว่ามันเป็นอุบายของผู้คนในตระกูลฉู

เป็นเรื่องยากที่จะหาตัวฉูจงฉวนให้เจอแล้วยังต้องซื้อภูตดอกไม้จากตระกูลฉูที่ไม่ได้ขัดสนเรื่องเงินทอง อีกทั้งพวกเขาเองก็มีแผนจะมอบภูตดอกไม้ให้องค์หญิงเจียโรวด้วย

ดังนั้นตระกูลฉูจะไม่มีทางขายมันแน่

“ท่านต้องการให้ข้าติดต่อกับผู้คนในตระกูลฉูหรือไม่” ลั่วอู๋ถาม

หลี่ชวนเฉิงส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร ข้าได้ยินมาว่าน้องลั่วมีแร้งทรายกลายพันธุ์สีขาวที่ดูศักดิ์สิทธิ์ มันมีค่ามากข้า ไม่รู้ว่าเจ้าจะขายให้ข้าได้หรือไม่”

“อา” ลั่วอู๋ตกใจ

หลี่ชวนเฉิงเองก็ตื่นตกใจ”เป็นอะไรไปงั้นเหรอ”

“ท่านต้องการซื้อแร้งทรายกลายพันธุ์ใช่ไหม”

“ใช่ ๆ”

หลี่ชวนเฉิงไม่เข้าใจความหมายของลั่วอู๋มากนัก

ลั่วอู๋ขมวดคิ้วพร้อมถอนหายใจและในที่สุดก็พูดออกมาว่า “ข้าอยู่อาศัยกับแร้งทรายมานานแล้ว และข้าก็มีความผูกพันกับมัน”

(ในโลกแห่งไห นกหน้าโง่ตัวหนึ่งกำลังจามอย่างต่อเนื่อง)

หลี่ชวนเฉิงสับสนเล็กน้อย “ไม่ใช่ว่าท่านเพิ่งตั้งประมูลมันที่หน้าโรงประมูลเฉิงเทียนไปเมื่อไม่นานมานี้ไม่ใช่เหรอ”

“มันเป็นความเข้าใจผิด ข้าไม่ต้องการขายมันเลย” ใบหน้าลั่วอู๋เต็มไปด้วยความเศร้าโศกอยู่ครู่หนึ่ง “แม้ว่าคฤหาสน์ชวนเทียน ต้องการให้ข้าประมูลแร้งทรายกลายพันธุ์ที่การประมูลสินค้า ข้าก็ไม่เห็นด้วย”

ในทันใดนั้นหลี่ชวนเฉิงเข้าใจทุกอย่าง

ไม่น่าแปลกใจที่เลยที่เขาไม่เห็นแร้งทรายกลายพันธุ์ที่การประมูลสินค้า

หลี่ชวนเฉิงรีบพูดว่า “ในแง่ของราคาข้าจะทำให้เจ้าพึงพอใจแน่นอน 2 ล้านหินวิญญาณล่ะเป็นไง”

“มันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน” ดวงตาของลั่วอู๋แสดงให้เห็นถึงความคิดถึง “ข้ายังจำได้ในปีนั้นข้าอายุเพียง 10 ปีและบางครั้งก็เห็นนกแร้งสีขาวบนชายคา … “

“มันนั่งอยู่บนชายคาและมองออกไปในระยะไกลเหมือนกับคนจรจัดผู้โดดเดี่ยวจากบ้านเกิดของเขาที่จากมา … “

ลั่วอู๋เริ่มเล่าเรื่องราวด้วยอารมณ์และเสียงเศร้า