ไหปีศาจ นิยาย บท 97

บทที่ 97

ขัดขวางการลอบสังหาร

“ตูมม!”

พลังวิญญาณเอ่อล้นออกมาจากรถม้าและเกิดการระเบิดในทันที

ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับหันไคเฉียงที่จะบรรลุเป้าหมายนี้

ลั่วอู๋และไร้หน้ากระโดดออกจากรถม้า

“จงตายเพื่อข้าซะ!”

ทันใดนั้นแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของหันไคเฉียง ก็สว่างขึ้นเป็นกลุ่มแสงสองดวง จากนั้นกลุ่มแสงทั้งสองได้กลายเป็นสัตว์วิญญาณสองตัว

ตั๊กแตนวายุ

หมีคำราม

สัตว์วิญญาณทั้งสองวิ่งเข้าจู่โจมเพื่อหวังจะฆ่าพวกเขา ในเวลาเดียวกันตั๊กแตนวายุนั้นรวดเร็วมากเหมือนลมแรง ในขณะที่หมีคำรามนั้นเชื่องช้า แต่อุ้งเท้าหมีโบกสะบัดนั้นกลับทรงพลังอย่างมาก

ทั้งสองเป็นสัตว์วิญญาณ ระดับเงิน มิติที่ 7

ลั่วอู๋ใจดิ่งลงและตอนนี้มันก็มีปัญหาเล็กน้อย

“ออกมา ต้าหวง!”

ลั่วอู๋เรียกต้าหวงออกมา

คนหนึ่งคนและสัตว์วิญญาณอีกหนึ่งตัว หันเข้าหาตั๊กแตนวายุ

ร่างกายของตั๊กแตนวายุเกิดการสั่นไหว เปลี่ยนร่างกายของมันกลายเป็นเงาเสมือน และทักษะพิธีศพกางเขนคลั่งก็ได้ถูกสั่งใช้งาน

ในเวลาเดียวกัน ต้าหวงได้เริ่มการใช้ทักษะก้าวพริบตาและเปลี่ยนร่างกายมันเป็นเงาเสมือน สุนัขสีเหลืองอายุสิบกว่าปี มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและคำรามออกมา

พิธีศพกางเขนคลั่ง ปะทะพิธีศพกางเขนคลั่ง

หันไคเฉียงตกตะลึง นั่นมันสัตว์วิญญาณอะไรกัน? เจ้าสัตว์วิญญาณสุนัขตัวนั้นก็ใช้พิธีศพกางเขนคลั่งได้งั้นหรือ?

แต่เขารู้ดีว่าจะเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไม่ได้ หลิวหูจะกลับมาได้ทุกเมื่อ เขาถึงต้องเรียกสัตว์วิญญาณอีกตัวออกมา “หมีคำราม ช่วยข้าที”

หมีคำรามกำลังส่งเสียงคำรามไปข้างหน้าของมัน แต่ก็มีร่างสีดำพุ่งเข้าไปหามัน

ไร้หน้านั่นเอง

เขาได้สำเร็จกระบวนท่าแรกของกระบวนท่าวิชาผีเสริมกระดูกแล้ว และเขาก็มีประสิทธิภาพในการต่อสู้ก็ไม่น้อยไปกว่าผู้ใช้พลังวิญญาณ ระดับทองแดง มิติที่ 10

ผู้ใช้พลังวิญญาณ ระดับทองแดง มิติที่ 10 ปกติแล้วจะเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณที่มีสัตว์วิญญาณ

ถ้าเปรียบเทียบกับหมีคำราม ระดับเงิน มิติที่ 7 เขาไม่สามารถที่จะเทียบมันได้เลยและเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะมัน โชคยังดีที่หมีคำรามมีขนาดตัวที่ใหญ่ ซึ่งเป็นเรื่องดีสำหรับเขา

ขุดคุ้ยกระดูก!

หมีคำรามคำรามออกมา

“โฮก!”

หมีคำรามร้องด้วยความเจ็บปวด

คนหนึ่งคนและหมีอีกหนึ่งตัว กำลังต่อสู้กัน เขาอาศัยทักษะที่ยืดหยุ่นและร่างกายของนักรบ จากที่เขาเคยเป็นผู้หลงผิดมาก่อน ตอนนี้เขากำลังเข้าไปต่อสู้กับหมีคำรามเพื่อช่วยผู้มีพระคุณ

หันไคเฉียงตกใจเล็กน้อย

เขาไม่คาดคิดว่า คนธรรมดาที่ไม่มีพลังวิญญาณจะสามารถต่อสู้กับหมีคำรามของเขาได้

อีกด้านหนึ่ง ลั่วอู๋และสัตว์วิญญาณของเขา ก็กำลังต่อสู้กับตั๊กแตนวายุอย่างยากลำบาก ซึ่งเป็นสิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดเช่นกัน

แต่แล้วหันไคเฉียง ก็แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว “ไม่ว่ายังไง เขาก็ต้องตาย”

หันไคเฉียงรวบรวมพลังวิญญาณไว้ระหว่างฝ่ามือของเขาและยิงมันไปทางลั่วอู๋ มันปกคลุมไปด้วยแรงดันอันผิดปกติ

“โฮ่ง!” ต้าหวง คำรามออกมา

ทักษะระดับ S [คลุ้มคลั่ง] ถูกใช้งาน

กล้ามเนื้อของต้าหวงปูดขึ้น เดิมทีมันเป็นเพียงสุนัขสีเหลืองแก่ตัวเล็ก ๆ ตัวหนึ่ง ทันใดนั้น ทั้งตัวของมันก็กลายเป็นสีแดง และร่างกายของมันก็มีความดุร้ายขึ้นอย่างมาก

เมื่อรู้สึกว่าเจ้านายของมันกำลังตกอยู่ในอันตราย ต้าหวงก็ตะครุบตั๊กแตนวายุอย่างบ้าคลั่ง ด้วยกรงเล็บแหลมคมและความที่มันมีความดุร้ายมาก ตั๊กแตนวายุจึงพ่ายแพ้และต้องถอยตัวกลับออกไป

ต้าหวงต้องการกำจัดตั๊กแตนวายุก่อน แต่มันก็สายเกินไป

พวกเขาได้ติดกับของหันไคเฉียงเสียแล้ว เขายกมือขึ้นเตรียมตบไปที่อกของลั่วอู๋

ลั่วอู๋รู้สึกแน่นร่างกายและเจ็บปวดที่หน้าอกของเขา

นี่มันแย่มาก เขาแอบกำมีดสั้นที่ซ่อนเอาไว้ที่เอวของเขาอย่างลับ ๆ แต่พลังฝ่ามือของอีกฝ่ายนั้นเร็วมาก จนเขาไม่สามารถตอบโต้ได้เลย

มันยากมากที่จะสร้างจุดเปลี่ยนในสถานการณ์เช่นนี้

“นายน้อย!”