บทที่ 98
สุนัขก็ยังเป็นสุนัขวันยังค่ำ
ในมิติไห
ลั่วอู๋ตกอยู่ในภวังค์ของการฝึกฝน
เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกถึงความอ่อนแอของตัวเองอย่างลึกซึ้ง สิ่งที่สำคัญที่สุดในโลกแห่งนี้ก็คือพลัง ความแข็งแกร่งของเขา ตัวเขาเองเท่านั้นที่จะเป็นพลังที่แท้จริงให้กับเขาได้
ตอนนี้เขาอยู่ไม่ไกลจากการเลื่อนขั้นสู่ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน
ผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินนั้นสามารถปลดปล่อยพลังวิญญาณของเขาออกมาโจมตีและสังหารศัตรูโดยใช้คลื่นพลังวิญญาณและยังเปล่งออร่าพลังวิญญาณให้กระจายไปทั่วร่างกายของเขา กลายเป็นเกราะที่ปกป้องร่างกายของตัวเขาเองได้
หากอยู่ในระดับนั้น เขาคงเรียกตัวเองว่าคนทั่วไปไม่ได้แล้ว…
ต้าหวงเองก็มาพร้อมกับลั่วอู๋ด้วย แม้ว่ามันจะนอนแผ่อยู่บนพื้นดิน แต่มันก็ยังคงหายใจและแผ่พลังวิญญาณที่บริสุทธิ์ออกมาอย่างต่อเนื่อง มีเส้นสีทองอันละเอียดอ่อนประสานกันและหลอมรวมกันเข้ากับตัวมัน
บาดแผลของไร้หน้านั้นไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่เขาก็ต้องการการพักฟื้นเป็นระยะเวลานาน
ทันทีที่ลั่วอู๋กลับมาหลิวหูก็เริ่มทำการรับสมัครทีมคุ้มกันคมมีดให้มีสมาชิกมากขึ้น เขาคัดเลือกผู้ใช้พลังวิญญาณที่ไร้สังกัดจำนวนมากให้เหลือเฉพาะแค่คนที่มีฝีมือจริงๆ
หลังจากการฝึกอบรมและการทดสอบต่างๆ นานา ทีมคุ้มกันของศาลาไป่หยู่ก็ถูกจัดตั้งขึ้น
การสืบทอดวิชาลับของอาจารย์หง ลั่วอู๋ได้มอบให้เจ้าของร้านคนเก่าเป็นผู้รับผิดชอบการฝึกอบรมผู้ที่จะมาเป็นผู้ปรับแต่งของศาลาไป่หยู่ ลั่วอู๋จึงโล่งใจได้มาก
ทุกอย่างดำเนินไปอย่างมีระเบียบ
และแล้วก็มีจดหมายลับมาจากศาลาไป่เปา
ในที่สุดหัวหน้าที่อยู่เบื้องหลังของศาลาไป่เปาก็ได้ยืนยันยอมรับคุณค่าของลั่วอู๋ ดังนั้นเขาจึงจัดการเรื่องหลังฉากให้ศาลาไป่หยู่จะไม่ถูกข่มเหงโดยพรรคหวงชาไปอีกสักพักใหญ่ ๆ
และนั่นก็เป็นข่าวที่ดี
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
สามเดือนผ่านไปภายในพริบตา
สามเดือนในโลกภายนอกเท่ากับ 1 ปีในมิติไห
บ้านขนาดกลางตั้งตระหง่านอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ
ไม่มีเสียงรบกวนในภูเขาและสภาพอากาศก็ไม่รู้ว่าจะเข้าหน้าหนาวเมื่อไร
นอกเหนือจากการออกไปข้างนอกและนำอาหารเข้ามาเป็นครั้งคราว ลั่วอู๋นั้นยังคงอยู่ในมิติไหโดยลืมไปว่า เขาอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว
การฝึกฝนที่จำเป็นในแต่ละวันคือการสังเคราะห์และฝึกใช้พลังวิญญาณ จากนั้นก็ฝึกใช้ทักษะในการฟื้นฟูพลังวิญญาณ เพื่อให้บรรลุจุดประสงค์ในการฝึกฝนพลังวิญญาณ
ทันใดนั้นวังวนแห่งพลังวิญญาณขนาดใหญ่ก็เริ่มปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ
ตูม
เสียงดังขึ้นราวกับมีฟ้าผ่าในมิติไห
ลั่วอู๋ลืมตาขึ้นทันที เม็ดยาระดับ 6 ในมือของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นหอม ด้วยความพลุ่งพล่านของพลังวิญญาณในร่าง เขารู้สึกเหมือนว่ามีบางอย่างในตัวกำลังจะแตกออกมาจากร่างกายของเขา
เขารู้ว่านั่นคือแก่นวิญญาณที่สมบูรณ์แบบของเขา
ขณะเดียวกันอีกด้านหนึ่งต้าหวงนั้นเต็มไปด้วยแสงสีทองขนาดเล็กจำนวนมากนับไม่ถ้วน ไหลเข้าสู่ร่างกายและไหลออกจากร่างกายซ้ำไปมา
“ไชโย! ดูเหมือนมันจะถึงเวลาของเจ้าแล้ว ต้าหวง!!”
ลั่วอู๋สูดหายใจเอาลมปราณและกลืนยาเฟยหยวนเขาปากตัวเอง จากนั้นจึงป้อนให้ต้าหวงได้กลืนมันเข้าไปด้วยเช่นกัน
กระแสแห่งออร่าพลังวิญญาณมีมากขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับแม่น้ำที่มีคลื่นลมซัดเข้ามาเรื่อย ๆ ให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว
แต่ลั่วอู๋ในตอนนี้ไม่รู้สึกกลัวเพราะข้างกายเขามีต้าหวงอยู่ด้วย
ตอนนี้พวกเขากำลังพัฒนาเพื่อไปยังจุดสูงสุด
เส้นกระแสพลังวิญญาณที่แยกกันอยู่หลายๆจุด ในที่สุดก็ได้มาบรรจบกันราวกับแม่น้ำ จากนั้นมันก็กลายเป็นหมอก
ลั่วอู๋เห็นมันได้อย่างชัดเจน
จุดดวงดาวแห่งพลังวิญญาณทั้งเจ็ดดวงในร่างวิญญาณของเขาแพรวพราวมาก เหมือนกับว่ามันเกือบจะกลายเป็นดวงอาทิตย์
“ตูม”
เมื่อลั่วอู๋นึกถึงเรื่องนี้พลังวิญญาณของเขาก็กลายเป็นเสาแห่งแสง พุ่งตรงไปยังจุดดวงดาวแห่งพลังวิญญาณดวงที่สอง
เมื่อกระแสของพลังวิญญาณไหลไปเส้นทางของพลังก็จะเกิดขึ้น
จุดดวงดาวพลังวิญญาณดวงที่สองเริ่มส่องสว่างขึ้น
การเลื่อนขั้นเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินก็ประสบความสำเร็จ
ใบหน้าของลั่วอู๋เต็มไปด้วยความสุข หลังจากการฝึกฝนอย่างหนักมานานเขาก็ได้กลายเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงิน ในที่สุดเขาก็มีพลังที่จะสามารถการป้องกันตัวเองได้แล้ว
ในขณะเดียวกันต้าหวงก็มองขึ้นไปบนฟ้าและหอน เสียงของมันดูเหมือนกับกำลังเจ็บปวดและความทุกข์ทรมาน อาการกระตุกในร่างกายของมันเหมือนกับมีสายฟ้าอยู่ในร่างกาย
“ต้าหวง!” ความกังวลปรากฏบนใบหน้าของลั่วอู๋
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ไหปีศาจ