ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 137

คนส่วนใหญ่เหล่านี้ล้วนเเต่ทราบเรื่องราวที่หอชุนเซียง เเละรีบมารับเจ้านายหรือคุณชายของตนเอง

มู่เหยาเเละคนอื่นๆปะปนเข้าไปในกลุ่ม จึงดูไม่เเปลกแยก

โชคดีที่วันนี้เมืองหลวงกำลังวุ่นวาย ประกอบกับจวนจงซู่โหวอยู่ไม่ไกล การเดินทางตลอดทางจึงถือว่าปลอดภัยจนกลับถึงจวนโหวได้

ลุงหวังได้รับข่าวก็รีบเข้ามาช่วยยกเยี่ยนสวินที่หมดสติ เข้าไปในห้องด้านในด้วยกัน

พอวางคนลง ปรมาจารย์เลี่ยวก็รีบรุดเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“รีบให้ข้าดู!”

มู่เหยารีบหลีกทาง ให้คนไปต้มน้ำร้อนมา

ปรมาจารย์เลี่ยวตรวจดูอย่างละเอียด สีหน้าก็ค่อยๆเคร่งขรึมขึ้นเรื่อยๆ

“ไม่ดีเลย”

เขาขมวดคิ้ว มือพลันปรากฏเข็มเงินออกมา เขาปักลงไปที่ตำเเหน่งจุดชีพจร เพื่อยับยั้งการซึมของพิษ

“มู่จวิ้นจู่ ได้ยินมาว่าเมื่อหลายปีก่อน จวนจงซู่โหวเคยได้รับยาเม็ดคุ้มใจที่ไทเฮาพระราชทาน ไม่ทราบว่าตอนนี้ยังคงอยู่ในมือจวิ้นจู่หรือไม่

มู่เหยาพยักหน้าโดยไม่ลังเล “ลุงหวัง ไปเอามา!”

ยาเม็ดคุ้มใจถูกนำมาอย่างรวดเร็ว

ปรมาจารย์เลี่ยวรับมาเเล้วตรวจสอบอย่างละเอียด จึงเเน่ใจว่าใช้ได้

หลังจากละลายน้ำเเล้ว ก็ป้อนให้คนที่อยู่บนเตียงดื่ม

“แบบนี้จะดีขึ้นไหม”

มู่เหยาไม่ใช่ไม่เห็นบาดแผลบนเเขนที่ร้ายเเรงของเขา ตอนนี้เพราะพิษ เเม้เเต่เลือดที่ไหลออกมายังเป็นสีดำ

“ต่อไปนี้ ข้าจะทำการฝังเข็มให้ท่านอ๋อง จวิ้นจู่โปรดหลบไปก่อน”

มู่เหยาพยักหน้า ทิ้งลุงหวังไว้ช่วย

ส่วนนางก็พาทุกคนไปยังลานด้านหน้า รอคนของศาลต้าหลี่มาที่ประตู

เพราะว่าไฟไหม้ที่หอชุนเซียงครั้งนี้มีคดีฆาตกรรมเกิดขึ้น ศาลต้าหลี่จะต้องทำการค้นหาอย่างเเน่นอน

สิ่งที่นางทำได้คือไม่ให้ข่าวการบาดเจ็บของเยี่ยนสวินเเพร่ออกไป

“หนิงจู๋ เจ้าไปบอกลุงหวังให้ปรมาจารย์เลี่ยวพาท่านอ๋องไปที่ห้องลับ”

มู่เหยาคิดเเล้วคิดอีก จึงกำชับลุงหวังอย่างไม่วางใจไปประโยคหนึ่ง

หนิงจู๋หันหลังกลับไปทันที

ไม่นานหลังจากนั้นก็กลับมา พยักหน้าให้มู่เหยา

มู่เหยาจึงดื่มชาถอนหายใจอย่างโล่งอก พลางมองมู่เถาเถาเล่นสนุกอยู่ในลาน

ไม่นาน ประตูจวนก็ถูกเคาะ

มู่เหยากำลังจะให้ชิงอู้ไปเปิดประตู ก็เห็นลุงหวังเดินกลับมา

“ท่านรองผู้บังคับการฉางมาเเล้ว หากบ่าวไม่อยู่ ย่อมต้องทำให้ผู้อื่นสงสัยเป็นเเน่”