ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 197

มู่เหยาใช้เสื้อคลุมกันลมพันตัวของหลันอิ๋งเอาไว้แน่น และใช้หมวกคลุมใบหน้าของหลันอิ๋งเอาไว้

นี่ถึงให้หนิงจู๋ประคองคนขึ้นรถม้า

ส่วนนางหันไปมองเจียงมั่วเหยียนที่พูดกับนางเมื่อครู่

“เรื่องในวันนี้ เป็นแค่ความบังเอิญหรือว่าใครวางแผน?”

พูดจบก็เห็นในดวงตาคนตรงหน้าประกายความตกใจ

มู่เหยากำมือแน่นอยู่ใต้แขนเสื้อ เล็บฝังเข้าไปในเนื้อ ถึงขนาดได้กลิ่นคาวของเลือด

“บางทีเรื่องนี้อาจเกี่ยวข้องกับข้า ข้าจะตรวจสอบให้แน่ชัด จะต้องคืนความยุติธรรมหนึ่งให้คุณหนูใหญ่หลันอย่างแน่นอน”

เสียงของเจียงมั่วเหยียนเบามาก เบาจนแม้แต่มู่เหยาแทบไม่ได้ยินว่าเขาพูดถึงใคร

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หวังว่าแม่ทัพน้อยจะเร่งตรวจสอบให้ชัดเจนให้เร็วที่สุด”

มู่เหยาไม่มีเวลามาถามมาก คนที่ล้อมอยู่ตอนนี้มีมากเกินไป

หากเป็นแบบนี้ต่อไป กลัวว่าจะมีคนเดาตัวตนของหลันอิ๋งออก

จึงพาชิงอู้กับชิงอิ่งขึ้นรถม้าในทันที

แต่เมื่อมู่เหยาหมุนตัว หางตาเหลือบเห็นโจรที่หมอบอยู่ในฝูงชน ที่เคยขโมยกระเป๋าเงินของหนิงจู๋ตอนอยู่หน้าร้านเครื่องหอม!

“ชิงอิ่ง…”

ได้รับคำสั่ง ชิงอิ่งลงรถม้ากลางทาง

รถม้าขับเคลื่อนมาถึงจวนจงซู่โหว โชคดีที่ใกล้ค่ำแล้ว ไม่มีคนสังเกตเห็นทางนี้เท่าไหร่นัก

หลังจากเข้าจวนโหว หลันอิ๋งถึงกล้าร้องไห้ออกมา

ซูโหรวได้ข่าว ก็รีบร้อนก้าวเข้าประตู เกือบสะดุดล้มไปบนพื้น!

“อิ๋งเอ๋อร์ของข้า อิ๋งเอ๋อร์ของข้าทำไมถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย? นี่ยังเป็นพื้นดินเมืองหลวงนะ!”

ซูโหรวปิดปากอดกลั้นไม่ให้ร้องไห้ ดึงหลันอิ๋งเข้ามากอดเอาไว้แน่น

ซบอยู่ในอ้อมกอดของมารดา หลันอิ๋งร้องไห้จนแทบจะหมดสติไป

“ท่านแม่ ลูก ลูกไม่ได้ถูกคนอื่นเอาเปรียบ พวกเขา พวกเขาจงใจดึงผมและฉีกเสื้อผ้าของข้า เพื่อให้คนอื่นรู้สึกว่าลูกไม่บริสุทธิ์แล้ว”

หลันอิ๋งร้องไห้จนหายใจไม่ทัน ร่างกายที่เดิมก็อ่อนแออยู่แล้ว ตอนนี้หน้ายิ่งซีดเผือดจนน่าตกใจ

ถึงแม้มู่เหยาจะตาแดง ก็ทำได้เพียงให้ตัวเองตั้งสติคิดอย่างมีเหตุผล

ละลายยาสงบจิตในน้ำชา กล่อมหลันอิ๋งให้ดื่มลงไป เห็นนางเปลือกตาของนางค่อย ๆ หย่อนลง นี่ถึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

“ป้าสะใภ้ใหญ่ ให้พี่หญิงใหญ่กลับไปนอนก่อนเถอะ”

“หนิงจู๋ เจ้าไปเฝ้าไว้ อย่าให้พี่หญิงใหญ่คิดไม่ตก”

หลันอิ๋งถึงพาออกจากโถงใหญ่ ภายใต้การประคองของสาวใช้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน