ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 199

คิดไม่ถึงว่ากำลังพูดถึงข่าวลือ ว่าตระกูลมารดาของไท่จื่อทะเยอทะยาน คิดจะกำลังบังคับให้เจียงมั่วเหยียนตกลงหมั้นหมาย!

ข่าวลือส่วนใหญ่ในหมู่ประชาชนคือการคาดเดา แต่หวังฉี่รู้ความจริงเท็จในนั้น

นึกถึงเมื่อวานลูกสาวของตัวเองเคยพบญาติผู้น้องของตระกูลมารดาไท่จื่อ ต่อมาได้ยินว่ามีคนเกิดเรื่องบนถนนยาว?

หรือว่า...คนที่บ้านอีกฝ่ายเป็นคนทำเรื่องในวันนี้?

ตอนที่หวังฉี่กำลังจิตใจไม่มั่นคง เสียงฝีเท้าหนึ่งค่อย ๆ เข้าใกล้ หลังจากที่เงยหน้าเห็นชายหนุ่มที่สวมหมวกคนหนึ่งชัดเจน เขาก็ลุกขึ้นเชิญคนเข้าห้องส่วนตัวอย่างนอบน้อมในทันที

ตามประตูที่ปิดลง ชายหนุ่มก็ถอดหมวกออก

ก็คือไท่จื่ออวิ๋นจี้ที่ข้างนอกกำลังพูดคุยอย่างร้อนแรง!

เพียงแต่อวิ๋นจี้มีความโหดเหี้ยมเพิ่มขึ้น ไม่เหมือนใบหน้าอ่อนโยนในปกติ!

“โง่เขลา! ทำไมลูกสาวเจ้าถึงกล้าลงมือกับคุณหนูใหญ่จวนหลันได้! โง่เขลาจริง ๆ!”

เป็นเรื่องปกติที่อวิ๋นจี้จะรู้มากกว่าหวังฉี่

เมื่อประโยคนี้ออกมา หัวใจของหวังฉี่ก็จมดิ่งลงเหว!

“ไท่จื่อโปรดอภัย เป็นข้าน้อยอบรมไม่เข้มงวด เพียงแต่เมื่อวานลูกสาวเคยพบญาติผู้น้องตระกูลมารดาของไท่จื่อ วันนี้ในจวนก็มีเรื่อง...”

เล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดในจวนวันนี้ออกมา หวังฉี่เหมือนแก่ลงหลายปีในชั่วพริบตา

ในใจยิ่งไม่พอใจต่อหวังรั่วเมิ่ง ลูกสาวคนนี้

“ความหมายของใต้เท้าหวัง คือกำลังตำหนิญาติผู้น้องของข้าหรือ?”

อวิ๋นจี้จิบชาอึกหนึ่งนิ่ง ๆ แต่คำพูดที่พูดออกมาเต็มไปด้วยแรงกดดัน

หวังฉี่รีบโขกศีรษะ “ข้าน้อยไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น เป็นลูกสาวข้าน้อยไม่รู้จักเจียมตัว ทำให้ไท่จื่อเป็นทุกข์เช่นนี้ ขะ...ข้าน้อยกลับไปจะส่งลูกสาวไป ไม่ทำให้ไท่จื่อเสียเวลาอีก!”

รับรู้ถึงสายตาเย็นชาที่ชายหนุ่มมองมา หวังฉี่ก็รู้สึกใจสั่น

เขาหวังแค่เพียงว่า ไท่จื่อจะละเว้นชีวิตของลูกสาวของเขา!

ครู่ใหญ่ ชายหนุ่มถึงพูดออกมาอย่างไม่รีบร้อน “วางใจเถอะ ข้าจะไม่เอาชีวิตของลูกสาวเจ้า ข้าจำได้ว่าใต้เท้าหวังเป็นหนึ่งในผู้คุมสอบขุนนางครั้งนี้ใช่หรือไม่?”

รูม่านตาของหวังฉี่หดลง เงยหน้าขึ้นตามจิตสำนึก ก็เห็นสายตาชายหนุ่ม เข้าใจความหมายที่คนตรงหน้าพูดในทันที

ลูกกระเดือกของเขาขึ้นลง ในตอนที่กำลังคิดหนักว่าจะเอ่ยปากอย่างไร

อีกฝ่ายก็พูดขึ้นก่อนว่า “เสด็จพ่อมีความคิดจะให้ข้าเลือกชายารองคนหนึ่ง ข้าคิดว่าอาจเป็นคุณหนูหวังได้ ใต้เท้าหวัง...เกียรติยศและความมั่งคั่งอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว เจ้าลองไปคิดดูให้ดี”

พูดประโยคนี้จบ ไท่จื่อก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกแล้ว

ข่าวลือแพร่ไปทั่วเมืองหลวง เกรงว่าใช้เวลาอีกไม่นานก็ลือไปถึงในวังแล้ว

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน