ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 206

มู่เหยาเหลือบมองหวังทงมู่แล้วยิ้มออกมา “เป็นไปได้อย่างไร แต่ว่าถึงแม้หมอเทวดาเลี่ยวจะอยู่ในจวน จะตรวจรักษาให้กับคุณหนูหวังหรือไม่ ต้องถามความเห็นของหมอเทวดาเลี่ยวก่อนว่าตกลงหรือไม่”

พูดประโยคนี้จบ

มู่เหยาก็หมุนตัวตามนายท่านหลันไป เชิญทั้งสองคนเข้าไปในจวน

คนอื่น ๆ ออกไปกันหมดแล้ว สาวใช้และเด็กรับใช้เก็บกวาดอาหารที่เหลือจากมื้ออาหารอยู่เรือนส่วนหน้า

ภายในห้องรับแขก มู่เหยานั่งอยู่ข้างล่าง

ทางหวังฉี่กับหวังทงมู่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม บนใบหน้าทั้งสองคนดูแย่มาก

“มู่จวิ้นจู่อายุยังน้อย แต่คิดไม่ถึงว่าจะกระทำโหดเหี้ยมเช่นนี้ ทำให้ข้าแปลกใจจริง ๆ!”

ประโยคนี้ทำให้มู่เหยาเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย “เหตุใดใต้เท้าหวังถึงพูดเช่นนี้? เหมือนข้าจะไม่เคยล่วงเกินใต้เท้ามาก่อน”

เห็นนางยังแกล้งโง่แสร้งซื่ออยู่ตรงนี้ หวังฉี่อดไม่ได้ที่จะตบโต๊ะแรง ๆ

“เมื่อวันก่อนในตรอกพี่หญิงใหญ่ของเจ้าเกือบจะ…เมื่อวานเรือนหลังของจวนอ๋องข้าก็มีศีรษะคนเพิ่มขึ้น ทำให้ลูกสาวข้าตกใจแทบตาย จวิ้นจู่เป็นคนทำไม่ใช่หรือ!”

หวังฉี่เพิ่งพูดจบ ในห้องโถงก็เงียบกริบ

บนใบหน้าของมู่เหยายังคงมีรอยยิ้ม เพียงแต่ในดวงตาไม่ยิ้ม วางถ้วยชาในมือลงอย่างช้า ๆ “ใต้เท้าหวังพูดอะไรต้องนำหลักฐานมากคุย ไม่เช่นนั้นก็คือใส่ร้ายแจ้งความเท็จ ในฐานะที่ข้าเป็นจวิ้นจู่ ไม่อาจยอมให้เสียชื่อเสียงได้แม้เพียงเล็กน้อย”

ประโยคหนึ่งที่ไม่รีบไม่ร้อน ทำให้ความขุ่นเคืองใจบนตัวหวังฉี่สลายไปไม่ว่า

ถึงขนาดเหงื่อชุ่มไปทั้งหลังแล้ว!

“ไม่ใช่เจ้า แล้วจะเป็นใครได้!” หวังทงมู่เห็นญาติผู้พี่ลดท่าทีลง ก็ตบโต๊ะในทันที พยายามสร้างความน่าเกรงขามกลับมาอีกครั้ง

แต่น่าเสียดายมู่เหยาไม่ได้ขี้ตกใจง่ายขนาดนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น เหล่าผู้อาวุโสของตระกูลหลันยังนั่งอยู่ในห้องโถงด้วย!

“เถ้าแก่หวัง นี่คือไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาหรือ?”

นายท่านหลันยิ้มเยาะ สายตาคมกริบจ้องไปบนตัวชายหนุ่ม

นายท่านหลันเจรจาติดต่อในเรื่องธุรกิจมาตลอดชีวิต เห็นพวกตัวปัญหามาทุกรูปแบบ

คนอย่างหวังทงมู่ ในสายตาของเขาก็พอ ๆ กับเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม แน่นอนว่าจัดการกับเขาคือรักษาคำพูดและควบคุมได้!

จึงทำให้หวังทงมู่กัดฟันกลับไปนั่งอย่างไม่พอใจในทันที

“เป็นพวกเราสองพี่น้องผิดสัญญา เพียงแต่เรื่องที่บ้านข้าไม่ใช่เรื่องปกติ จวิ้นจู่โปรดให้คำอธิบายหนึ่ง!”

เห็นได้ชัดเจนว่าประโยคนี้คือกัดมู่เหยาไม่ปล่อย

แต่ว่ามู่เหยาก็ไม่ใช่คนโง่ นางจะไม่ตกหลุมพรางอยู่แล้ว

“ในเมื่อใต้เท้าหวังและเถ้าแก่หวังรู้สึกว่าเป็นฝีมือของข้า เช่นนั้นพวกท่านก็หยิบหลักฐานออกมา ไม่เช่นนั้นแม้ข้าจะมีพันปากร้อยปาก พวกท่านก็ไม่เชื่ออยู่ดีไม่ใช่หรือ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน