ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 213

ทว่า ไท่จื่ออวิ๋นจี้มีชื่อเสียงดีงาม คุณหนูจากตระกูลขุนนางจำนานไม่น้อยแอบชื่นชมเขาในใจ

เยว่อิงเป็นเช่นนี้ ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดานัก

พวกเขาจะโทษนางได้อย่างไรล่ะ

……

ฉยงโจว

“ท่านอ๋อง คนที่เราส่งไปสืบข่าวไม่มีใครกลับมาเลย หรือว่าจะเผลอไปตีหญ้าให้งูตื่นเสียแล้ว?”

ฉางชิงมองคนตรงหน้าที่กำลังกัดขนมอบด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เยี่ยนสวินแบ่งขนมอบออกครึ่งหนึ่ง โยนไปให้เขา ก่อนจะเอนตัวพิงผนังหินด้านหลังอย่างเกียจคร้าน และมองไปยังหมู่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

เห็นข้างในแสงไฟสว่างไสว ทั้งด้านในด้านนอกเต็มไปด้วยผู้คนถือดาบเดินตรวจตรา

เห็นได้ชัดว่า สิ่งที่ซ่อนอยู่ในนี้มันไม่ธรรมดา

“ทางฝั่งท่านจิ้นอ๋องมีข่าวมาบ้างหรือยัง?”

เยี่ยนสวินดื่มน้ำอึกใหญ่ ถึงจะฝืนกลืนขนมอบที่ติดคอลงไปได้

ในใจคิดถึงนมตุ๋นที่มู่เหยาทำเป็นอย่างมาก

หลังกลับเมืองหลวง เห็นทีต้องหน้าด้านขอให้นางทำอีกสักครั้ง

“ไม่มีขอรับ”

ฉางชิงพูดถึงตรงนี้ก็ท้อใจเล็กน้อย แต่เมื่อนึกถึงข่าวอีกเรื่องหนึ่งจากเมืองหลวง ก็ลดเสียงและกล่าวอย่างดีใจว่า “ท่านอ๋อง เจียงมั่วขอคุณหนูตระกูลหลันแต่งงานแล้ว พวกเราล้วนกลับไปดื่มเหล้ามงคลไม่ทัน

“กลับไปค่อยเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ส่งไปให้ก็แล้วกัน”

แววตาของเยี่ยนสวินมีแปลกใจ แต่ไม่ถือว่าเหนือความคาดหมาย

สิ่งที่แปลกใจคือ ทำไมถึงรีบแต่งงานกันเร็วนัก

ดูท่าทางเมืองหลวงจะเกิดเรื่องอะไรบางอย่าง

ไม่ได้!

เขาต้องรีบสืบให้รู้ว่าข้างในนั้นซ่อนอะไรไว้ แล้วรีบกลับเมืองหลวง!

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เยี่ยนสวินลุกพรวดขึ้นจากพื้น ทำเอาฉางชิงที่กำลังอยากนั่งพักอยู่ทางด้านหลังสะดุ้งตกใจ

“ท่านอ๋อง?”

ฉางชิงเรียกเบา ๆ และเห็นท่านอ๋องเริ่มเก็บกระเป๋าเดินทาง

จู่ ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองชีวิตลำบากเหลือเกิน

“เจ้ารับช่วงต่อตรงนี้ ข้าไปแป๊บเดียวก็กลับ”

เมื่อได้ยินแบบนั้น ฉางชิงก็กังวลทันที

“ท่านอ๋อง…”

เขายังพูดไม่ทันจบ เยี่ยนสวินก็กระโดดลงจากยอดเขาอย่างว่องไว ในสายลมปะปนด้วยคำพูดที่เขาทิ้งไว้

“อย่ามาถ่วงแข้งถ่วงขาข้าให้มากนัก”

ฉางชิงซึ่งเดิมทีคิดจะตามไป ก็นั่งลงที่เดิมอย่างเงียบ ๆ

ชีวิตลำบากจริง ๆ……

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน