ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 215

วันนี้แดดกำลังดี เป็นช่วงต้นฤดูหนาวที่หาได้ยากที่จะมีอากาศอบอุ่นเช่นนี้

ทันทีที่มู่เย่าเดินเข้ามาในห้อง ก็เห็นเจียงเจากำลังอ้อนขอผลไม้กับหลันอิ๋ง

“พี่หญิง อาหน่วนก็อยากกินเหมือนกัน”

นางกล่าวพลางยิ้ม เสียงนั้นทำให้สองคนที่อยู่ในห้องหันมามองด้วยสายตาดีใจ

เจียงเจาถึงกับวางผลไม้ลง แล้วรีบวิ่งเข้ามาโผกอดมู่เหยาทันที

“พี่อาหน่วน! พี่สะใภ้เคร่งมากเลย ท่านต้องช่วยเกลี้ยกล่อมพี่สะใภ้ให้ปล่อยข้าบ้างนะ!”

เด็กสาวในอ้อมแขนออดอ้อนอย่างน่าเอ็นดู จนมู่เหยาอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปหยิกแก้มนุ่มๆ ของนาง

“แบบนั้นไม่ได้นะ หากพี่สะใภ้ของเจ้าหงุดหงิดขึ้นมา แม้แต่ข้าก็อาจถูกลงโทษไปด้วย แต่ถ้าเจ้าเอาใจเก่งๆ ล่ะก็ บางทีอาจมีคนใจอ่อนก็ได้”

สิ้นเสียงพูด เจียงเจาก็เบิกตากว้างเป็นประกายทันที

นางคลายอ้อมกอดที่กอดมู่เหยาไว้ แล้วหันกลับไปออดอ้อนหลันอิ๋ง

จนหลันอิ๋งได้แต่พยักหน้ารับอย่างจนปัญญา

“อาหน่วน เยว่อิงล่ะ?”

เจียงเจาที่กำลังกินผลไม้อยู่นึกขึ้นได้ก็ไปมองทางประตูแล้วพูดขึ้นว่า “จริงด้วย! พี่อาหน่วนบอกว่าจะพาน้องสาวอีกคนมาให้ข้ารู้จัก”

“ป้าเจียงพานางไปที่ลานฝึกแล้ว ตอนเที่ยงเจ้าอาจจะได้เจอนาง”

พอได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของหลันอิ๋งก็เปลี่ยนไปทันที

“ทำไมถึงไปที่ลานฝึกล่ะ!”

“เร็วเข้า พวกเราต้องรีบไป! วันนี้รัชทายาทจะพาองค์ชายน้อยมาขอเป็นศิษย์ที่จวนแม่ทัพ เยว่อิงอาจจะได้เจอกับรัชทายาทเข้าแล้ว!”

หลันอิ๋งตกใจจนแทบไม่รู้จะทำอย่างไร

กลับเป็นมู่เหยาที่ยังคงสีหน้าเรียบเฉย ยื่นมือออกมาขวางไว้ “พี่หญิง ตอนนี้ไปก็ไร้ประโยชน์แล้วล่ะ เกรงว่าคงได้เจอกันไปแล้ว”

เมื่อสบตาเข้ากับสีหน้าเรียบสงบไร้ความตื่นตระหนกของมู่เหยา

ความร้อนรนในใจของหลันอิ๋งก็ค่อยๆ สงบลง

นางเดาออกได้ทันทีว่าอาจมีความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง

“อาหน่วน เจ้ารู้ใช่ไหมว่าวันนี้รัชทายาทจะมาที่จวน”

เห็นเห็นนางเดาได้ถูกต้อง มู่เหยาก็พยักหน้าเล็กน้อย

“เมื่อเช้านี้ ชิ่งอิ่งเพิ่งมาบอกข่าวว่ารัชทายาทกำลังสืบหาคนที่ซื้อภาพวาด แม้น้องสามจะระวังตัวมากแค่ไหน ก็ไม่อาจร้อดพ้นสายตาของรัชทายาทได้อยู่ดี”

นางรู้ข่าวจากชิ่งอิ่งตั้งแต่ตอนที่ตื่นนอน

หลันอิ๋งเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะนั่งลงอย่างหมดแรง

“จริงสิ ข้าคิดไปได้อย่างไรว่าจะปิดบังรัชทายาทได้”

นางถอนหายใจอย่างสิ้นหวัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน