ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 216

ไท่จื่อกล่าวชื่นชม ราวกับว่าเพิ่งเห็นหญิงสาวเช่นนี้เป็นครั้งเเรก

ทำให้ในใจมู่เหยาเเละคนอื่นๆ รู้สึกถึงความไม่จริงใจ

อย่างไรก็ตาม ทุกคนก็เเค่รู้สึกอยู่ในใจ ไม่ได้เเสดงออกอย่างเปิดเผย

เพราะไม่มีใครอยากจะหาเรื่องใส่ตัว!

“ขอบพระทัยไท่จื่อที่ทรงชื่นชม น้องหญิงสามได้รับความโปรดปรานจากแม่ทัพเฒ่า ถือเป็นเกียรติของนาง”

มู่เหยากล่าวอย่างสุภาพ

ไม่ว่าไท่จื่อจะสานสัมพันธ์อย่างไร นางก็ปฏิเสธอย่างชาญฉลาด

เมื่อกล่าวไปอีกประโยค เห็นว่านางยังคงเป็นเช่นนั้น

ไท่จื่อย่อมไม่เอ่ยปากอีก เเต่หันไปสนทนากับแม่ทัพเฒ่าแทน

มู่เหยาจิบชา สายตามองไปยังประตูสวน

ขณะที่กำลังคิดว่าพี่หญิงใหญ่เเละน้องหญิงสามทำไมถึงยังไม่กลับมา ก็เห็นหลันอิ๋งขมวดคิ้ว ก้าวเข้ามาในสวนก่อน

ส่วนหลานเย่ว์อิงที่เดินตามมานั้นได้เปลี่ยนชุดใหม่เเล้ว ดวงตาเเดงเล็กน้อย ราวกับเพิ่งร้องไห้มา

มู่เหยาไม่ได้พูดอะไร เเต่ใช้สายตาถามหลันอิ๋ง

หลังจากเห็นอีกฝ่ายถอนหายใจอย่างจนปัญญา ก็รู้ผลลัพธ์

เด็กคนนี้คงจะเป็นคนหัวดื้อจริงๆ

“ไท่จื่อ องค์ชายหก” หลานเย่ว์อิงโค้งคำนับด้วยน้ำเสียงอู้อี้ จากนั้นก็หันกลับไปนั่งที่ของนาง

เห็นดังนั้น สีพระเนตรของไท่จื่อก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

“คุณหนูสามตระกูลหลานเป็นอะไรไปหรือ”

“ไม่เป็นไรเพคะ ระหว่างทางที่มาหม่อมฉันคิดว่าต่อไปต้องมาฝึกที่จวนแม่ทัพทุกวัน ก็เลยรู้สึกกลัวเเบบผู้หญิงตัวเล็กๆเท่านั้นเอง”

หลันอิ๋งพูดอย่างนิ่งเฉย ปิดโอกาสที่ทั้งสองคนจะพูดคุยกันโดยตรง

เห็นดังนั้น ไท่จื่อก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

หลังจากคุยกับเเม่ทัพเฒ่าพักหนึ่ง ก็พาองค์ชายหกจากไป

มู่เหยาเองก็พาหลานเย่ว์อิงขึ้นรถม้า มุ่งหน้ากลับตระกูลหลาน

ตลอดทาง มู่เหยาไม่ได้พูดอะไร

เเต่ก็มองหลานเย่ว์อิงเป็นระยะๆ เห็นความรู้สึกสับสนบนใบหน้าของนางทั้งหมด

ครู่ใหญ่ รถม้าก็มาถึงจวนหลาน

หลานเย่ว์อิงจึงเอ่ยปาก “พี่หญิงมู่ พวกท่านรู้เรื่องมานานเเล้วใช่ไหม”

น้ำเสียงนั้นเเฝงไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย

มู่เหยาไม่ใช่ว่าไม่รู้สึก เเต่นางไม่เก็บมาใส่ใจ คิดไปเองว่าเด็กสาวเขินอายที่จะให้ใครรู้ความคิดในใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน