ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 23

มู่เหยาไม่อยากมองคนที่อยู่ตรงหน้าที่ฝืนยิ้มให้ต่ออีก จึงจ่ายเงินแล้วก็พาหนิงจู๋เดินออกไป

คิดจะใช้ลูกปัดแค่เส้นเดียวทำให้นางเสียหน้าต่อหน้าคนอื่นงั้นหรือ?

หลิ่วซีอินยังคง...ไม่พัฒนาตนเองขึ้นเลยจริง ๆ

ฮูหยินเฒ่าเซียวที่มองเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างมาจากชั้นบน พยักหน้าด้วยความพอใจ “เจ้าไปเชิญนางมาดื่มน้ำชาที่ร้านข้าง ๆ หน่อยสิ”

นางพูดสองสามคำก็พลิกวิกฤตเป็นโอกาสได้ อีกทั้งยังสร้างปัญหาทิ้งให้ฝ่ายตรงข้ามได้อีก เห็นได้ชัดว่าเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบ คาดว่าต่อไปในภายภาคหน้าคงจะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อนง่ายๆ อย่างแน่นอน

แม่นมฉีรีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ได้เข้าไปเรียกในเวลานี้ทันที

เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เรื่องนั้นก็ยังไม่ได้แพร่งพรายออกไปให้ใครรู้ จะให้คนอื่นเห็นไม่ได้ เดี๋ยวจะเอาไปพูดกันต่างๆ นานา

ส่วนฮูหยินเฒ่าเซียวก็ให้สาวใช้ประคองเดินลงมาชั้นล่างช้าๆไม่ได้รีบร้อน ก่อนจะไปเหล่มองไปยังหลิ่วซีอินที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บลูกปัดด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยากหนึ่งที หลังจากนั้นก็พ่นลมหายใจที่เย็นชาออกมาหนึ่งที แล้วจึงก้าวเท้ามุ่งหน้าไปยังโรงน้ำชาข้างๆ

ตอนที่หลิ่วซีอินออกมาจากหอจินโหลวก็ไม่กล้ากลับจวนผิงหยางโหวในทันที

ขณะที่กำลังคิดว่าจะไปหาลู่จื้อก่อนดีหรือไม่ ก็เหลือบไปเห็นแม่นมฟังที่เพิ่งซื้อผักเสร็จวิ่งเข้ามาหาด้วยความรีบร้อนเหมือนไฟลนก้น

บางทีอาจจะเป็นเพราะเห็นว่ามีคนอยู่มาก เลยไม่ได้พูดอะไรออกมาต่อหน้าสาธารณชน แต่หลิ่วซีอินก็ยังถูกกระชากอย่างแรงจนเซ เกือบจะล้มลงกับพื้น!

แม่นมฟังยิ้มบางๆ ให้คนที่อยู่รอบๆบริเวณ แล้วก็ทำตัวเนียนๆทำเป็นเข้ามาประคองแขนนางไว้ พร้อมกับกัดฟันพูดเสียงต่ำด้วยความโกรธ “นังตัวดี เผลอแป๊บเดียวก็มาสร้างเรื่องที่นี่แล้ว กลับไปลองดูซิว่าฮูหยินจะลงโทษเจ้ายังไง!”

หลิ่วซีอินขาแข้งสั่นระริก ก่อนจะตื่นตระหนกตกใจเพราะถูกยัดเข้าไปในรถม้า

ภาพเหตุการณ์เช่นนี้แน่นอนว่ามู่เหยาที่ยืนอยู่ตรงมุมตึกย่อมเห็นทุกอย่าง

หนิงจู๋ถอนหายใจออกมาด้วยความสะใจ “อนุหลิ่วคนนั้นกล้ามาใส่ร้ายคุณหนู ดูสิว่าคราวนี้นางกลับไปจะอธิบายกับฮูหยินผิงหยางโหวยังไง!”

“แน่นอนว่าแก้ตัวไม่ได้อยู่แล้ว เพราะยังไงจวนผิงหยางโหวก็ไม่คิดจะส่งของพวกนั้นกลับคืนมาอยู่แล้ว”

หลายปีมานี้นางไปมาหาสู่กับลู่จื้อบ่อยครั้ง โดยปกติก็จะส่งของมีค่าให้เป็นครั้งคราวอยู่แล้ว และแน่นอนว่าย่อมเคยส่งเครื่องประดับไปให้จังซื่อจำนวนไม่น้อยเลยเช่นกัน

เครื่องประดับเหล่านั้นทำจากหินที่มีคุณภาพชั้นยอดของเจียงหนานและก็ทำขึ้นที่นั่นโดยทันที แน่นอนว่าต้องดูโดดเด่นกว่าเครื่องประดับที่ส่งผ่านมาหลายมืออย่างของในเมืองหลวงอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้นผิงหยางโหวยังดื้อดึงอยากจะสร้างชื่อเสียงว่าเป็นคนซื่อสัตย์สุจริต หากจวนโหวที่ใหญ่โตตกแต่งเรียบ ๆง่ายๆ จะให้มองอย่างไรก็ไม่เหมือนจวนโหวที่สูงส่ง

จังซื่อเองก็ไม่กล้าพูดอะไรอยู่แล้ว เพราะทุกครั้งที่ออกมาข้างนอกนางก็จะสวมใส่เครื่องประดับที่นางส่งไปให้ และแอบอ้างกับคนภายนอกว่าเป็นของดีที่นางหามาจากแถบเจียงหนาน

แน่นอนว่านางไม่ยอมคืนให้อยู่แล้ว

มิฉะนั้นในงานเลี้ยงที่จะมีขึ้นภายหลังจากนี้ หากสวมใส่ของที่ด้อยกว่านี้ จะไม่เป็นการอับอายขายขี้หน้าเอาหรอกหรือ?

“อ๊ะ!” หนิงจู๋อุทานด้วยความตกใจและเกิดความรู้สึกกังวลขึ้นมา“หากพวกเขาไม่ยอมคืน คุณหนูจะพาคนไปทวงถึงจวนหรือเจ้าคะ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน