ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 293

รอยยิ้มนี้ควรจะเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใด เฉินเสวี่ยกลับรู้สึกใจสั่น ความหนาวเหน็บวาบขึ้นที่หลังของนาง

“พระชายาจะขอร้องให้พระชายารองเยว่หรือมู่จวิ้นจู่ล่ะ”

เฉินเสวี่ยกะพริบตาปริบๆ

“แน่นอนว่าต้องเป็นพระชายารองเยว่สิ รัชทายาท หลายวันมานี้ท่านได้ไปเยี่ยมพระชายารองเยว่ที่คุกบ้างหรือเปล่า”

อวิ๋นจี้ยิ้มเล็กน้อย พลางเอื้อมมือไปสัมผัสแก้มของนาง

แต่ไม่คิดว่าเฉินเสวี่ยกลับหลบเลี่ยงเอนตัวไปด้านหลัง

ดวงตาของอวิ๋นจี้สั่นไหว แต่สุดท้ายก็ชักมือกลับ

“เปล่า พระชายาพักผ่อนเถอะ อย่าได้กังวลกับเรื่องในคุกเลย”

แลเห็นรัชทายาทค่อยๆ ลุกขึ้น ท่าทีชัดเจนว่าไม่ต้องการฟังต่ออีกแล้ว

เฉินเสวี่ยจึงทำได้เพียงปิดปากเงียบ ไม่ถามอะไรอีก

หลังจากรัชทายาทเดินออกไปแล้ว นางถึงสัมผัสได้ว่า บรรยากาศความเย็นยะเยือกรอบๆ ลดลงไปหลายส่วน

เฉินเสวี่ยหายใจเข้าลึกๆ มือสั่นเทาของนางกุมมือซู่อวิ๋นสาวใช้ที่ติดตามมาจากบ้านเดิมแน่น

“พระชายา” ซู่อวิ๋นเรียกอีกฝ่ายด้วยความเป็นกังวล

เฉินเสวี่ยสงบสติอารมณ์ แล้วหลับตาลง “เอายามาให้ข้าเถอะ เจ้าไปรายงานท่านพ่อท่านแม่ว่าข้าปลอดภัยดี”

“อีกอย่าง ขอให้พวกเขาพยายามลบเบาะแสพวกนั้นออกให้มากที่สุด อย่าให้ใครสืบสวนพบเจอได้”

สายตาของซู่อวิ๋นระแวดระวัง นางรีบพยักหน้ารับคำสั่ง

หลังจากสั่งให้สาวใช้ในห้องดูแลพระชายาให้ดีแล้ว

นางก็หาข้ออ้าง ออกจากจวนรัชทายาทไป

......

ภายในห้องหนังสือ

รัชทายาทอวิ๋นจี้กำลังมองดูม้วนกระดาษในมือ ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้น

“รัชทายาท ซู่อวิ๋นไปที่จวนตระกูลเฉินแล้ว ท่าทางของนางดูรีบร้อนมาก บอกคนนอกว่าไปรายงานความปลอดภัยให้บิดามารดาของเฉินเสวี่ย”

อวิ๋นจี้ไม่เงยหน้า “ไปตรวจสอบให้แน่ชัดว่าเฉินเสวี่ยเคยติดต่อกับสตรีตระกูลมู่หรือไม่ แล้วก็ติดต่อถึงขั้นไหนแล้ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์เงาตอบรับและจากไป

ผ่านไปครู่ใหญ่

อวิ๋นจี้ก็ค่อยๆ ลุกขึ้น มองท้องฟ้าด้านนอกที่กำลังร้อนระอุ

“แต่คำพูดของพระชายาก็ถูก ข้าก็ควรไปเยี่ยมชายารองของข้าเช่นกัน”

ข้ารับใช้ข้างๆ จึงรีบจัดเตรียมสิ่งของ หลังจากผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม รถม้าก็แล่นออกจากจวนรัชทายาท มุ่งหน้าตรงไปยังศาลต้าหลี่

......

ในเวลาเดียวกัน ก็มีข่าวส่งมาถึงจวนฉู่อ๋อง