ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 294

รัชทายาทถอนหายใจ สิ่งที่ปรากฏในดวงตาคือความเอือมระอา

“เสี่ยวเยว่ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็เกี่ยวพันกับเรื่องนี้ ข้าในฐานะรัชทายาทก็ไม่สามารถขอร้องตามอำเภอใจได้”

“รอจนกว่าเรื่องนี้คลี่คลาย ข้าก็จะมารับเจ้ากลับไปอย่างสมเกียรติ แต่ถ้าท้ายที่สุดแล้ว เจ้ามีความเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ข้าก็คงต้องปฏิบัติตามกฎหมายอย่างยุติธรรม”

มือที่จับลูกกรงของหลันเยว่อิงค่อยๆ ลดลงไปพร้อมกับความสิ้นหวังในใจ

นางจ้องมองคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่าเพิ่งจะมองเห็นเขากระจ่างชัดเป็นครั้งแรก

“รัชทายาท? หรือว่าสิ่งที่ท่านเคยพูดกับข้าในอดีตล้วนเป็นเรื่องโกหก”

รัชทายาทเม้มปาก ไม่เอ่ยคำใด

แต่เขากลับเบนสายตาไปที่มู่เหยา “ข้า...”

ถ้อยคำที่ปรารถนาจะเอ่ย รวมถึงสายตาที่ลังเล

ทำให้ดวงตาของหลันเยว่อิงเบิกกว้าง

นางรีบหันศีรษะไปมองมู่เหยา

แล้วนางก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ก่อนหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“ที่แท้ ที่แท้คนท่านต้องการจริงๆ ไม่ใช่ข้า”

รัชทายาทขมวดคิ้ว “เจ้าคิดมากไปแล้ว ข้าได้กำชับให้แล้ว หลังจากนี้ต่อไป เจ้าจะอยู่ที่นี่ได้สบายขึ้น”

“รัชทายาท ตอนนี้นางคือพระชายาฉู่! เป็นภรรยาที่ยังไม่ได้ผ่านพิธีมงคลสมรสของฉู่อ๋อง!”

เสียงโทสะของหลันเยว่อิงดึงดูดสายตาจำนวนไม่น้อย

ความไม่พอใจในดวงตาของรัชทายาทเกือบจะถึงขีดสุด ความรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตนเองในตอนนั้นทวีมากขึ้นเรื่อยๆ

คนโง่ที่ไร้ประโยชน์ ไม่ต้องรอให้เขาลงมือวางแผนร้าย ก็ตกหลุมพรางผู้อื่นก่อนแล้ว!

ช่างไร้ประโยชน์จริงๆ!

“อะไรกัน มีคนระลึกถึงพระชายาของข้าอยู่หรือ”

เงาร่างหนึ่งก้าวเดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า น้ำเสียงเฉื่อยชา ราวกับไม่ใส่ใจสิ่งใดเลย

ทว่าดวงตาที่เย็นยะเยียบคู่นี้ กลับทำให้แม้แต่หลันเยว่อิงที่กำลังบ้าคลั่งก็ยังอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย มู่เหยาก็เงยหน้าขึ้น ความปีติยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้า

เยี่ยนสวินมองไปที่มู่เหยา แล้วเดินเข้าไปหารัชทายาท แต่แล้วฝีเท้าก็ชะงักหยุด

“รัชทายาทช่างว่างนัก ถึงขนาดมีใจเตรียมของเผื่อให้พระชายาของข้าด้วย”

เขาเอ่ยคำเหน็บแนม แต่เท้ากลับจงใจยื่นออกไปเตะกล่องอาหารคว่ำลง แล้วก็ทำทีรู้สึกผิด “ในคุกมันมืด รัชทายาทโปรดให้อภัยข้าด้วย ที่ไม่ได้มองทางและบังเอิญเตะกล่องอาหารที่ท่านอุตส่าห์ตั้งใจเตรียมไว้”