ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 295

เยี่ยนสวินยิ้ม สายตาของเขาไม่เคยละไปจากมู่เหยา

“อาหน่วน ข้าต้องไปแล้ว เจ้าดูแลตัวเองให้ดี”

“วางใจเถอะ”

มู่เหยาลุกขึ้น มองส่งเขาจากไป

จากนั้นจึงหันกลับมามองหลันเยว่อิง เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายคิดจะพูดอะไรบางอย่าง มู่เหยาจึงเบนสายตาหนี แล้วกลับไปที่เตียงฟาง หลับตาลงพักผ่อน

ผู้คุมที่เคยเอาอาหารมาให้ก่อนหน้านี้ก็มาอีกครั้ง เขาน่าจะรู้ว่าวันนี้รัชทายาทและฉู่อ๋องแวะมา

ดังนั้นอาหารเย็นมื้อนี้จึงมีเพียงขนม

ขนมดูประณีต ราวกับเป็นของที่มาจากในวัง

“พวกท่านทั้งสองรีบกินเร็วเข้า ข้าจะได้เก็บของออกไป”

เมื่อเห็นว่าถูกจ้องมอง มู่เหยาก็ลุกขึ้นอย่างไม่เร่งรีบ แล้วหยิบชิ้นหนึ่งใส่ปาก

ทว่าฉวยโอกาสที่ผู้คุมไม่ทันมอง นางรีบกินยาที่ซ่อนไว้เข้าไป

“ไม่กินแล้ว”

นางย่นคิ้ว แล้วโยนขนมที่กินไปครึ่งหนึ่งทิ้ง

ผู้คุมรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย “ไม่กินก็ตามใจ คนอื่นอยากกิน กลับไม่มีให้กิน!”

มู่เหยามองเขา ในสายตาแฝงไปด้วยความนัย

“ที่เจ้าพูด หมายถึงของพวกนี้ถูกเตรียมมาให้พวกเราโดยเฉพาะหรือ”

ดวงตาของผู้คุมตื่นตระหนก รีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็วเพื่อเก็บขนมที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น

“โวยวายอะไร! มีของให้กินยังไม่พอใจอีกหรือนี่ ข้าว่าเจ้านี่สมควรแล้วจริงๆ!”

ผู้คุมดูแคลน ก่อนจะถือกล่องอาหารออกไปอย่างเร่งรีบ

ทว่าหนึ่งชั่วยามต่อมา มู่เหยาก็รู้สึกว่าฝ่ามือที่เคยสัมผัสขนมเริ่มมีอาการคัน เมื่อแบมือออก ก็เห็นว่าฝ่ามือแดงก่ำไปหมด

นางกัดฟันกำมือแน่น แต่ความรู้สึกคันก็ไม่ลดลงเลย

เมื่อเห็นเช่นนั้น

นางก็หันไปมองถ้วยกระเบื้องเคลือบสีขาวที่วางอยู่ข้างนอก นางใช้แรงทั้งหมดทุบถ้วยนั้นจนแตกและกรีดฝ่ามือของตัวเอง

เลือดไหลซึมออกมาจากฝ่ามือ ความรู้สึกคันลดลงเล็กน้อย

มู่เหยาฉีกแขนเสื้อมาพันรอบฝ่ามือ

“โอ๊ย! คันจัง! คันจังเลย!” เสียงของหลันเยว่อิงดังมาจากห้องข้างๆ

มู่เหยาพันมือของนางเสร็จแล้วหันไปมอง นางเห็นตุ่มแดงมากมายปรากฏขึ้นที่คอของอีกฝ่าย ตุ่มเหล่านั้นค่อยๆ ลามไปที่ใบหน้า

ทั้งใบหน้าก็แดงขึ้นอย่างรวดเร็ว

“คันจัง! คันจัง!”

หลันเยว่อิงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด นางยื่นมือออกไปเกาที่คอและแก้มโดยไม่รู้ตัว

แค่ไม่กี่ครั้ง ผิวก็เริ่มแดงก่ำ กระทั่งมีสัญญาณว่าเลือดจะออกแล้ว