ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 298

“มู่เหยา นางแพศยา! ผู้หญิงสารเลว!”

ซูหรงกรีดร้องอยู่ในห้อง แทบจะทำลายทุกอย่างในตำหนักให้หมด!

เหล่านางกำนัลต่างหวาดผวา แต่ก็ทำได้เพียงคุกเข่าลงเพื่อปลอบประโลมให้ซูหรงสงบลง

จนกระทั่งในตำหนักเสียหายยับเยิน

ซูหรงมองดูท้องฟ้าข้างนอก กัดฟันแล้ววิ่งออกไป

แต่ก็ถูกไทเฮาที่รู้ข่าวเข้าเสียก่อนรั้งไว้ด้วยน้ำเสียงเคร่งครัด

“เจ้าจะไปไหน!”

ซูหรงหันกลับมา เบ้าตาแดงก่ำ เต็มไปด้วยความคับข้องใจ “เสด็จย่า ข้าไม่เชื่อที่พวกเขาพูด ข้าจะต้องไปดูด้วยตาของตัวเอง ไปดูให้เห็นว่าพี่เยี่ยนสวินคุกเข่าอยู่ที่นั่นจริงๆ หรือไม่”

เมื่อได้ยินว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ สีหน้าของไทเฮาก็อ่อนลง

นางถอนหายใจ “ต่อให้ตอนนี้เจ้าไป แล้วจะอย่างไร”

“อย่าลืมนะว่า คนภายนอกยังคิดว่าเจ้าไม่ได้สติอยู่ หากเยี่ยนสวินรู้เข้า ย่าจะปกป้องเจ้าได้อย่างไร”

แม้จะพูดเช่นนั้น

แต่ก้นบึ้งในใจของซูหรงก็ยังไม่ยอมแพ้ นางไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

เรื่องนี้ นางต้องเห็นด้วยตาของตัวเองเท่านั้น ถึงจะเชื่อได้อย่างสนิทใจ

เชื่อว่าเพื่อมู่เหยาแล้ว เยี่ยนสวินถึงขนาดไม่สนใจร่างกายของตัวเอง คุกเข่าอยู่หน้าห้องทรงพระอักษร!

“เจ้าจะยืนกรานที่จะไปจริงๆ หรือ”

ไทเฮามองนาง รู้ว่าตอนนี้ไม่อาจเกลี้ยกล่อมได้แล้ว

จึงยอมให้หลิวมามาติดตามไปคอยดูอยู่ห่างๆ ด้วย

“ห้ามเข้าใกล้เด็ดขาด เยี่ยนสวินเป็นคนฉลาดเฉลียว เดี๋ยวจะถูกสังเกตเห็นเอาได้”

หลังจากกำชับเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว ไทเฮาจึงยอมปล่อยซูหรงและหลิวมามาออกไป

ฝนยังคงตกอยู่ เพียงแต่ไม่หนักเท่ายามเย็น

บวกกับอากาศที่หนาวเหน็บ ชวนให้รู้สึกหนาวจับใจจริงๆ

ไม่ไกลจากห้องทรงพระอักษร หลิวมามาก็รั้งองค์หญิงไว้ “องค์หญิง เข้าใกล้กว่านี้ไม่ได้แล้ว หากฉู่อ๋องรู้เข้า จะต้องลากองค์หญิงไปหาฝ่าบาทแน่ๆ”

ถึงแม้จะอยู่ไกลออกไป และถึงแม้ท้องฟ้าจะมืดมิด

แต่แค่มองปราดเดียว ซูหรงก็เห็นร่างที่นางคิดถึงมาโดยตลอดได้

มือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ ความไม่ยินยอมในดวงตาก็ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความอาฆาตมาดร้าย

“ทำไม ข้าด้อยกว่ามู่เหยาตรงไหน”

หลิวมามาชำเลืองมองนางด้วยความเป็นกังวล ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความจนใจ

“องค์หญิง ฉู่อ๋องไม่ใช่คู่ครองที่ดีสำหรับพระองค์เลย พระองค์ตัดใจเสียดีกว่า”

ทันทีที่พูดจบ หลิวมามาก็ต้องตกตะลึงกับความโหดเหี้ยมในแววตาของซูหรง

“ทำไมข้าต้องตัดใจด้วย! หลิวมามาหมายความว่า ข้าสู้สตรีหม้ายอย่างมู่เหยาไม่ได้ใช่หรือไม่!”