ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 297

“ฝ่าบาท เรื่องของมู่จวิ้นจู่นั้น กระหม่อมเองก็เคยได้ยินมาบ้าง ตอนนี้องค์หญิงยังไม่ฟื้น ส่วนพระชายารัชทายาท ถึงแม้จะฟื้นตื่นแล้ว แต่สุขภาพก็ย่ำแย่ เกรงว่าคงจะไม่สามารถมีบุตรได้อีก เรื่องร้ายแรงขนาดนี้ ฝ่าบาททรงอย่าได้ใจอ่อนเพียงเพราะคำวิงวอนของฉู่อ๋องเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้นิ่งเงียบไม่ตอบ

คนอื่นๆ เมื่อเห็นเจ้ากรมพิธีการเอ่ยปากแล้ว ก็ย่อมใจกล้าออกเสียงด้วยเช่นกัน

“ฝ่าบาท การคุกเข่าขอร้องของฉู่อ๋องในวันนี้ ก็เพื่อบีบบังคับพระองค์”

“ฝ่าบาท แม้ฉู่อ๋องจะสร้างผลงานความดีความชอบจากการศึกสงคราม แต่อย่างไรเสียก็เพียงเพียงอ๋องต่างสกุล ได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาทถึงได้ทำตัวโอหังเช่นนี้ วันนี้ยังมาคุกเข่าขอร้องอยู่นอกตำหนักอีก เห็นได้ชัดว่าต้องการใช้กลอุบายเดิมๆ ที่ไร้ยางอาย!”

“ฝ่าบาท ฉู่อ๋องเป็นเทพสงครามที่เลื่องชื่อลือนามในใต้หล้า ในเมื่อมู่จวิ้นจู่ทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้ ฝ่าบาทควรมองหาคู่ครองคนใหม่ให้ฉู่อ๋องดีหรือไม่”

ฮ่องเต้ก็จิบชาอย่างไม่รีบร้อนในขณะที่ฟังทุกคำเสนอแนะของพวกเขา

“วันนี้ก็สายมากแล้ว พวกเจ้ากลับไปก่อนเถอะ”

เหล่าขุนนางตกตะลึง แม้จะไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

ทำได้เพียงเดินผ่านประตูที่เปิดออก ออกจากตำหนักไป

พวกเขามองเห็นเงาร่างที่คุกเข่าอยู่ด้านนอกทันที

เจ้ากรมพิธีการเกลียดคนไร้มารยาทเฉกเช่นเยี่ยนสวินแบบนี้ที่สุด ยามนี้เมื่อเห็นเขา จึงไม่มีการปั้นหน้าให้

“ฉู่อ๋องคุกเข่าอยู่หน้าตำหนักเช่นนี้ ตั้งใจจะขอพระเมตตาให้ยกโทษให้มู่จวิ้นจู่ใช่หรือไม่”

เยี่ยนสวินไม่แม้แต่จะปรายตามองอีกฝ่าย เขายังคงพูดซ้ำคำพูดเมื่อครู่นี้

จนประตูห้องทรงพระอักษรปิดลงอีกครั้ง

เมื่อเห็นเขาไม่ยอมสนใจตน เจ้ากรมพิธีการก็โกรธจนเคราสั่น รีบสะบัดแขนเสื้อ แล้วหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว

ขุนนางคนอื่นๆ ที่เดินผ่าน ก็หยุดสายตาไปที่เยี่ยนสวิน

ถึงแม้จะได้ยินเสียงซุบซิบต่างๆ นานา แต่เยี่ยนสวินก็ขี้เกียจจะใส่ใจ

ปล่อยให้พวกเขาพูดไปเถอะ

ดวงอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้า

สีทองอร่ามของยามเย็นฉาบย้อมไปทั่ววังหลวง เดิมควรจะเป็นภาพที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ทว่าจู่ๆ ฝนก็เริ่มตกลงมา

สองชั่วยามต่อมา ท้องฟ้าก็มืดลง

ประตูห้องทรงพระอักษรก็ค่อยๆ เปิดออก หลี่กงกงกางร่มอย่างรีบร้อน พลางมองเยี่ยนสวินที่คุกเข่าอยู่กลางสายฝนด้วยความสงสาร

“ฝ่าบาท ฉู่อ๋องยังคงคุกเข่าอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ยืนตรงเอามือไพล่หลัง สายตามองตรงไปที่เยี่ยนสวินอย่างสงบ

บรรยากาศเงียบลงชั่วขณะ ได้ยินเพียงเสียงฝนพรำๆ

“ทั้งๆ ที่รู้ว่าเราจะไม่อนุญาต แล้วไฉนถึงยังคุกเข่าอยู่ที่นี่อีก”

เสียงเย็นชาขององค์เหนือหัวราวกับเสียงแห่งความเมตตา

เยี่ยนสวินค่อยๆ เงยหน้าขึ้น ประสานมือคำนับต่อร่างภายใต้อาภรณ์สีเหลืองสดใส เสื้อผ้าของเขาเปียกปอนไปด้วยสายฝน น้ำฝนไหลจากศีรษะลงสู่พื้นดิน