ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 319

“เจ้าคงไม่คิดจริง ๆ หรอกนะว่าองค์รัชทายาทรักเจ้าจริง? เขารับเจ้า เพียงเพราะเจ้าเป็นบุตรีตระกูลหลันเท่านั้น คำพูดขององค์รัชทายาทช่างถูกต้อง เจ้าช่างโง่เง่ายิ่งนัก”

“บัดนี้ ตระกูลหลันได้ตัดขาดความเกี่ยวข้องกับเจ้า ต่อให้เจ้ากลับไป เกรงว่าก็ไม่มีใครต้องการเจ้าแล้ว”

เวินอวิ๋นกล่าวถ้อยคำแทงใจเสร็จก็ถูกล้อมหน้าล้อมหลังออกไปเช่นเดียวกับตอนมา

พอพวกนางจากไป บรรดาหญิงรับใข้ก็ไม่คิดสนใจหลันเยว่อิงที่ยังนั่งอยู่บนพื้น กลับหันไปหัวเราะเล่นกันต่อ

ในเรือนนี้ ไม่มีใครแม้สักคนที่จะยื่นมือเข้ามาช่วย

หลันเยว่อิงนั่งอยู่นาน จนร่างกายชาวาบ ก่อนจะค่อย ๆ ลุกขึ้น

นางเงยหน้ามองฟ้าค่ำอันมืดมิด จากนั้นก็วิ่งเท้าเปล่าออกไป

คนเฝ้าประตูได้รับคำสั่งเวินอวิ๋น จึงไม่คิดจะขวาง

ดังนั้น

ยามเที่ยงคืน หลันเยว่อิงวิ่งเท้าเปล่า ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง มาถึงหน้าประตูตระกูลหลัน

จวนหลันปิดประตูลงกลอนแล้ว โคมไฟสองดวงหน้าประตูแกว่งไกวตามลม

นางแนบกายเข้าประตู ทุบเคาะเสียงดัง

“ท่านพ่อ! ท่านลุง! ท่านป้า! ท่านปู่! ข้าขอร้อง เปิดประตูเถิด! ข้าคือเยว่อิง บุตรีที่พวกท่านรัก! เปิดประตูเถิด!”

เสียงร้องไห้ผสมลมหนาว ทำให้คนเฝ้ายามกลางคืนที่ผ่านไปถึงกับขนลุก

เขามองไกล ๆ เห็นว่าเป็นหลันเยว่อิง จึงไม่กล้าเข้าใกล้

ได้แต่ถอนหายใจ ส่ายหัวจากไป

“ท่านพ่อ! ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดจริง ๆ ขอท่านอย่าทอดทิ้งข้าเลย ข้าสำนึกผิดแล้ว…”

หลันเยว่อิงร้องไห้ทุบประตู บ่าวเฝ้าประตูรีบไปรายงานแก่พ่อบ้าน

พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหันไปตามเจ้านาย

หลันชิวเหิงกับหลันเอ้าเซวียนได้รับข่าว จึงรีบมาที่เรือนหน้า

ซูโหรวตามมาช้ากว่าหน่อย

เมื่อประตูจวนเปิดออก ประกายแห่งความหวังพลันลุกวาบในดวงตาหลันเยว่อิง

ทันใดเห็นคนยืนอยู่ด้านใน นางก็ยกเท้าจะก้าวเข้าไปโดยไม่รู้ตัว

แต่กลับถูกบ่าววิ่งถือไม้ขวางไว้ไม่ให้เข้า

“ซีเอ๋อร์ เจ้าปิดประตูด้านข้างเสีย อย่าให้เรื่องนี้รบกวนอาหน่วนพักผ่อน”

หลันซีพยักหน้ารับ แล้วจากไปตามคำสั่งของแม่

ไม่แม้แต่หันตามองน้องสาวผู้นี้สักครั้ง