ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 318

พูดจบ เฉินเสวี่ยก็พาสาวใช้ออกไป

บรรดาหญิงรับใช้ยังคงเฝ้าอยู่หน้าประตู ไม่สนเสียงตะโกนของหลันเยว่อิงเลย

จนเสียงตะโกนแหบแห้ง หลันเยว่อิงจึงเข้าใจว่าคนนอกนั้นไม่สนใจจริง ๆ

นางพยายามยันกายขึ้น เห็นอาหารบนโต๊ะข้างเตียงก็กลืนน้ำลาย แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวไป ก้มลงกินอาหารอย่างลำบาก

พอเริ่มแรงขึ้นจึงนั่งตัวตรงบนเตียง

นางจ้องเขม็งที่เงาด้านนอก ดวงตาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น

เมื่อกินอิ่มแล้ว นางจึงปัดถ้วยชามตกลงพื้นทั้งหมด

จากนั้นนางก็เดินเท้าเปล่า ผลักประตูออกไป

บรรดาหญิงรับใช้ที่เฝ้าประตูมัวแต่พูดคุยเสียงดัง ต่างสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงนั้น

พอหันไปเห็นหลันเยว่อิงในสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย สีหน้าบึ้งตึง ต่างก็เผยสีหน้าเหยียดหยามออกมา

“อนุเยว่ เจ้ากินอิ่มแล้วก็พักผ่อนให้ดี อย่าได้คิดก่อเรื่องในจวนอีกเลย”

“อย่างไรเสีย ตอนนี้เจ้าก็เป็นเพียงอนุ ไม่ต่างอะไรกับบ่าวไพร่อย่างพวกเรา”

หญิงรับใช้คนหนึ่งหัวเราะเยาะพูดขึ้น แล้วคนอื่น ๆ ก็พากันหัวเราะล้อเลียนตาม

เมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะบนใบหน้าพวกนาง หลันเยว่อิงก็โกรธจัด คว้าไม้กวาดหน้าประตูจะฟาดใส่

“นังบ่าวชั้นต่ำ! ข้าเป็นชายารอง! มิใช่อนุ! พวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาล้อข้า! มีสิทธิ์อะไร!”

แต่หญิงรับใช้เฝ้าประตูก็ไม่ใช่คนอ่อนหัด แย่งไม้กวาดไปได้ง่ายดาย

แล้วผลักหลันเยว่อิงล้มลงกับพื้น

“อนุเยว่ หากเจ้ายอมอยู่เงียบ ๆ พวกเราก็จะไม่ทำให้ลำบาก แต่ถ้าเจ้ายังไม่ยอมเชื่อฟัง เช่นนั้นพวกเราย่อมทำตามคำสั่งองค์รัชทายาท สอนให้เจ้าเข้าใจกฎเกณฑ์ของการเป็นอนุ!”

หลันเยว่อิงเงยหน้ามองบรรดาหญิงรับใช้ที่แววตาแข็งกร้าวราวปีศาจ

ความอัดอั้นในอกไม่มีทางระบาย จนพ่นโลหิตออกมา

หญิงรับใช้เฝ้าประตูเห็นดังนั้นก็ตกใจ ถอยหลังไปสองก้าว

กำลังคิดจะปรึกษากันว่าจะทำอย่างไร ก็มีร่างอรชรเดินเข้ามา ยิ้มเยาะมองหลันเยว่อิงที่นั่งทรุดอยู่กับพื้น

“อนุเยว่ ไฉนถึงได้ตกต่ำเช่นนี้ ช่างน่าสมเพชยิ่งนัก”

เสียงหัวเราะเยาะของเวินอวิ๋นดังลั่นลาน พวกหญิงรับใช้ก็รีบคำนับอย่างนอบน้อม

ภาพนั้นเจ็บแทงเข้าไปในดวงตาของหลันเยว่อิง

เมื่อมองเวินอวิ๋นที่ยืนเหนือกว่า นางอดไม่ได้ที่จะนึกถึงตอนตนเพิ่งเข้ามาในจวน

ครั้งนั้น ตนเองก็ได้รับการล้อมหน้าล้อมหลังเช่นนี้