ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 378

“ข้าไม่อยากให้พี่หญิงไป หากแคว้นอวิ๋นยืนกรานจะเปิดศึก เราก็ใช่ว่าจะสู้รบมิได้”

เมื่อได้ฟังถ้อยคำเหล่านั้น ซวีซงหลิงย่อมรู้ดีว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าที่เพิ่งผ่านวันเกิดมา ยังคงมีอุปนิสัยเฉกเช่นเด็กน้อยไม่เปลี่ยน

“สู้ได้ก็จริงอยู่ ทว่าหากเปิดศึก ราษฎรจะลำบากยากเข็ญ การที่พี่หญิงไปจึงเป็นหนทางที่ดีที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น ขอเพียงบรรลุความร่วมมือกับคนผู้นั้นได้ ข้าเชื่อว่าชีวิตของข้าจะสุขสบายยิ่งนัก”

นับตั้งแต่ที่แคว้นอันเริ่มเจรจากับแคว้นอวิ๋น และเริ่มมีข่าวลือเรื่องการแต่งงานเชื่อมไมตรีแพร่ออกมา

ซวีซงหลิงก็ได้สืบหาข้อมูลเกี่ยวกับตระกูลขุนนางผู้ทรงอำนาจของแคว้นอวิ๋นอย่างลับ ๆ

เมื่อลองเลือกดูแล้ว นางกลับสนใจในตัวของคนผู้นั้นขึ้นมา

“พี่หญิงได้อ่านจดหมายที่เสด็จอาส่งมาแล้วหรือยัง? ข้าออกคำสั่งให้เยี่ยนอวิ๋นเดินทางไปด้วยแล้ว”

เยี่ยนอวิ๋น คือชื่อที่เยี่ยนอวิ๋นเฉินใช้ในแคว้นอัน

“เยี่ยนอวิ๋นอะไรกัน ก็คือเยี่ยนอวิ๋นเฉินนั่นแหละ บุรุษผู้นี้ไม่ใช่คนดีอะไร ทอดทิ้งภรรยาและบุตร ไม่แน่ว่าตำแหน่งในแคว้นอวิ๋นที่ได้มาก็อาจเป็นเพราะภรรยาเอกของเขา ราชเลขาช่างไร้สมองสิ้นดี ถึงกับรับบุรุษผู้นี้เป็นเขยได้ลงคอ?!”

ในแววตาของซวีซงหลิงเต็มไปด้วยความรังเกียจต่อเรื่องราวในจดหมายของเสด็จอา ในใจของนางไม่รู้สึกประทับใจต่อคนตระกูลราชเลขาเลยแม้แต่น้อย

ทันใดนั้น นางก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงโน้มกายลงไปกระซิบข้างหูของซวีซี

สีหน้าของคนทั้งสองฉายแววตื่นเต้นยินดียิ่งขึ้น

ภาพนั้นทำเอาจังกงกงที่ยืนอยู่ด้านข้างถึงกับมุมปากกระตุกไม่หยุด

บ่อยครั้งที่นายท่านทั้งสองปรากฏสีหน้าเช่นนี้ นั่นหมายความว่ากำลังจะมีคนโชคร้าย

ไม่รู้ว่าจะเป็นตระกูลใดกัน

ซวีซีพยักหน้า ไม่ได้ร้องโวยวายอีกต่อไป

แต่กลับหันกายคืนสู่บัลลังก์มังกร ร่างราชโองการอย่างรวดเร็วแล้วโยนให้จังกงกง

ทำเอาจังกงกงตกใจจนเหงื่อท่วมกาย

หากเขารับไว้ไม่ทัน ศีรษะของเขาก็คงรักษาไว้ไม่ได้เช่นกัน!

“ไปที่จวนราชเลขาเพื่อประกาศราชโองการ บอกว่าการเดินทางไปแคว้นอวิ๋นครั้งนี้ อนุญาตให้เยี่ยนอวิ๋นนำครอบครัวติดตามไปด้วยได้”

จังกงกงเข้าใจในทันทีว่านายท่านทั้งสองมีแผนการอันใด จึงรีบขานรับแล้วนำคนไปประกาศราชโองการ

ในไม่ช้า หลังจากที่คนในตระกูลเซี่ยซึ่งเป็นตระกูลของราชเลขาได้ยินราชโองการที่จังกงกงนำมาประกาศ ทุกคนต่างก็มีสีหน้าสับสน

“อ๋องผู้สำเร็จราชการหมายความว่าอย่างไร? เหตุใดจึงให้เจ้านำคนในครอบครัวไปด้วย? หรือว่าล่วงรู้ฐานะของเจ้าแล้ว?”