ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 386

ไม่นานนัก ชิงอู้ก็เร่งรีบวิ่งเข้ามา

มู่เหยาแสร้งทำท่าทีเหลือเชื่อ รีบพาชิงอู้ออกไปทันที

ท่าทีนี้ดึงดูดความสนใจขององค์หญิงใหญ่กับซูหรงทันที

องค์หญิงใหญ่แลซูหรงสบตากัน ก่อนจะลุกขึ้นมุ่งไปยังทางที่มู่เหยาจากไป

จนออกจากสวนดอกไม้แล้ว ก็พลันได้ยินเสียงตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ทั้งสองหยุดเดิน ตั้งใจเงี่ยหูฟังความเคลื่อนไหวทางมู่เหยา

ชิงอู้กวาดหางตาเห็นชายเสื้อของทั้งสองที่กำลังซ่อนอยู่หลังประตู จึงพูดให้ตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม

“พระชายา ท่านรีบไปดูเถิด วันนี้ท่านอ๋องไม่รู้ว่าเป็นอะไร หลังดื่มสุราไปเพียงนิดก็บอกว่ามึนเมา จึงให้ฉางชิงพยุงไปพักผ่อน”

“แต่ไม่คิดเลยว่า… พอฉางชิงกลับไปดูอีกที ก็เห็นสาวรับใช้ผู้หนึ่งวิ่งออกจากห้องนอนของท่านอ๋องโดยที่เสื้อผ้ายุ่งเหยิง!”

มู่เหยาตกใจอุทานเสียงหนึ่ง ทว่าบนใบหน้ากลับเหลือบสบตาชิงอู้พลางแอบหัวเราะ

“ไฉนจึงเป็นเช่นนี้เล่า……”

นางจงใจทำเสียงสูง เอ่ยอย่างเสียขวัญ “เร็วสิ รีบนำข้าไปเถิด”

ชิงอู้พยักหน้ารับแล้วก้าวออกไปก่อน

ครั้นเสียงฝีเท้าหายไป ในดวงตาซูหรงก็เต็มด้วยความขัดใจเป็นอย่างมาก!

“พี่หญิงใหญ่ หากยามนี้ข้าไป เรื่องนี้ก็จักเป็นเรื่องที่แน่นอนดุจตะปูตอกกระดาน !”

องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว จ้องซูหรงที่เอ่ยอย่างร้อนรนว่า “เรื่องนี้เจ้าไม่เห็นกับตา อาศัยเพียงคำผู้อื่น จะไปใส่ใจทำไมเล่า เจ้าจงกลับไปก่อน ข้าจะไปดูเอง”

ซูหรงกลับดื้อดึงไม่ยอมไป

องค์หญิงใหญ่จนปัญญาจึงจำต้องพานางไปทางที่มู่เหยาจากไป ทำท่าเหมือนชมสวน

มู่เหยาเวลานั้นมาถึงเรือนน้อยแล้ว

เยี่ยนสวินสวมชุดดำทั้งตัวยืนอยู่ข้างกาย เบื้องหน้ามีสาวรับใช้ที่กำลังคุกเข่าอยู่

เครื่องนุ่งห่มใต้ผ้าคลุมของสาวรับใช้นั้นไม่เรียบร้อย รอยบนลำคอเห็นได้ชัดว่าถูกกระทำชำเรา

มู่เหยาเหลือบตามองบ่าวรับใช้ที่กำเริบเสิบสาน “ท่านอ๋องจะจัดการอย่างไรหรือ?”

“ถ้วยสุรานั้นข้าไม่ได้ดื่ม แต่ยกให้บ่าวข้างกายท่านผู้เฒ่าซุน ไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” เยี่ยนสวินแสดงความไม่พอใจ ตราโทษซูหรงกับองค์หญิงใหญ่ไว้ในใจ

“เจ้าต้องการเช่นไร?”