ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 385

“หากฮูหยินสามารถเกลี้ยกล่อมใต้เท้าสวี่ให้เข้าเฝ้าเพื่อกราบทูลลาออกจากราชการด้วยตนเองได้ เกียรติยศของตระกูลสวี่ก็ยังจะดำรงอยู่ต่อไป”

“มิเช่นนั้นแล้ว เกรงว่าบุตรธิดาของท่านก็อาจถูกไต่สวนไปด้วย อีกทั้งใต้เท้าสวี่ก็รับราชการมานานนัก หากการสืบสวนครั้งนี้พบเจอสิ่งที่ไม่สมควรเข้า”

“เกรงว่าจะสร้างความกริ้วโกรธให้แก่ฝ่าบาท และเมื่อถึงยามนั้น อนาคตของบุตรธิดาทุกคนของท่าน คงต้องจบสิ้นลงเป็นแน่”

ได้ฟังดังนั้น

หัวใจฉีซื่อก็สั่นสะท้าน!

นางย่อมรู้ดีว่าจุดจบของการถูกยึดทรัพย์นั้นเป็นเช่นไร

และบุตรธิดาของนางแต่ละคน บัดนี้ล้วนเติบโตมาอย่างมีความสามารถและอนาคตไกล

หากต้องมาอนาคตดับวูบลงเพราะเรื่องนี้ สวรรค์ของตระกูลสวี่คงได้พังทลายลงอย่างแท้จริง!

ฉีซื่อมองไปยังมู่เหยาด้วยแววตาตื่นตระหนก “พระชายาฉู่ หากว่าสามีของข้าเข้าเฝ้าเพื่อทูลขอเกษียณอายุด้วยตนเอง เช่นนั้นอนาคตของลูก ๆ ข้า...”

มู่เหยาเพียงกะพริบตา เรื่องที่ฝ่าบาทตัดสินใจแล้ว นางย่อมไม่กล้าล่วงเกินลิขิตฟ้า

ทว่า นางก็รู้ว่าควรจะตอบเช่นไร

“ไม่ว่าฝ่าบาทจะทรงจัดการเช่นไร ก็ย่อมดีกว่าผลลัพธ์ที่ท่านอ๋องต้องบุกไปยึดทรัพย์ที่จวน”

“ดังนั้น คงต้องให้สวี่ฮูหยินไปเกลี้ยกล่อมใต้เท้าสวี่ให้มากหน่อยเถิด”

กล่าวจบ มู่เหยาก็ถอนหายใจพลางลุกขึ้นยืน

โดยไม่สนใจสีหน้าของคนที่นั่งอยู่เบื้องหลังอีกต่อไป

ฉีซื่อนั่งนิ่งงันอยู่เนิ่นนาน จนกระทั่งได้ยินเสียงขององค์หญิงใหญ่จึงได้สติกลับคืนมา

“เหตุใดสวี่ฮูหยินจึงมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก หรือว่าพระชายาฉู่ล่วงเกินท่านเข้า? เด็กคนนี้ยังเยาว์วัยนัก หากมีสิ่งใดที่ต้อนรับขับสู้ได้ไม่ทั่วถึง ก็ขอสวี่ฮูหยินโปรดอภัยด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉีซื่อก็มององค์หญิงใหญ่ด้วยแววตาประหลาดใจ

แต่นางย่อมไม่เอ่ยถึงเรื่องที่สนทนากับมู่เหยาเมื่อครู่ให้คนตรงหน้าฟัง

นางทำเพียงยกมือขึ้นทาบที่อกแล้วยิ้ม “คนแก่แล้ว อายุมากแล้ว แค่พูดคุยไม่กี่ประโยคก็รู้สึกเหนื่อย ไม่ได้เกี่ยวกับพระชายาฉู่เลย”

เมื่อเห็นว่านางไม่ยอมพูด

องค์หญิงใหญ่ก็ไม่ได้คาดคั้นต่อ เพียงแต่ทอดสายตามองไปยังทิศทางที่มู่เหยาเพิ่งจากไป ในใจรู้สึกไม่สงบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

เหตุใดซูหรงไปนานเพียงนี้แล้วยังไม่กลับมา?

หรือว่าจะเกิดเรื่องอันใดขึ้น?

ช่างเถิด รออีกสักหน่อยแล้วค่อยว่ากัน