ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 384

ฉีซื่อหยั่งความคิดของคนตรงหน้าไม่ออกจริง ๆ นางคิดว่าควรจะหาข้ออ้างปลีกตัวออกไปก่อนดีหรือไม่?

ทว่าขณะที่นางกำลังจะเอ่ยปาก อีกฝ่ายกลับเป็นผู้ชิงกล่าวขึ้นมาก่อน

“สวี่ฮูหยิน ท่านกับข้าต่างก็เป็นคนเข้าใจเรื่องราวดีอยู่แก่ใจ ข้าก็จะไม่พูดอ้อมค้อมอีกต่อไป”

ฉีซื่อขมวดคิ้ว อย่างไรเสียนางก็มีอาวุโสกว่ามู่เหยา

จะให้นางเรียกขานตนว่าฮูหยินผู้เฒ่าก็ย่อมได้

ทว่ามู่เหยามิได้ใส่ใจในเรื่องนี้ น้ำเสียงของนางเย็นเยียบลงหลายส่วน

“ในรายชื่อตระกูลที่ต้องถูกยึดทรัพย์นั้นยังเหลืออยู่อีกหนึ่งตระกูล สวี่ฮูหยินพอจะทราบหรือไม่ว่าเป็นตระกูลใด?”

คำว่ายึดทรัพย์เพิ่งพูดออกมา

ความไม่พอใจในใจของฉีซื่อก็มลายหายไปในทันที นางพลันเงยหน้าขึ้นมองเด็กเมื่อวานซืนที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมตรงหน้า

จึงเพิ่งสังเกตเห็นว่า สายตาที่คมกริบของมู่เหยานั้น ไม่ด้อยไปกว่าสตรีสูงวัยที่ผ่านโลกมาอย่างนางเลย!

ฉีซื่อตื่นตระหนกขึ้นมา “พระชายาฉู่หมายความว่ากระไร? หรือว่าตระกูลสุดท้ายที่ว่าคือตระกูลสวี่ของข้า?”

วาจานี้เป็นเพียงการหยั่งเชิง

ทว่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายไม่ตอบคำ เพียงแต่เหลือบตามองนางอย่างเงียบงัน

หัวใจที่แขวนอยู่ของฉีซื่อก็สิ้นหวังโดยสิ้นเชิง

หลายวันที่ผ่านมา ตระกูลสวี่ของพวกนางใช้ชีวิตอยู่อย่างหวาดผวามาโดยตลอด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้รู้ว่าตระกูลที่ถูกยึดทรัพย์ล้วนเป็นขุนนางเก่าแก่แต่ดั้งเดิม ตระกูลสวี่ก็ยิ่งใช้ชีวิตในแต่ละวันด้วยความอกสั่นขวัญแขวน

รอแล้วรอเล่าจนข่าวคราวเงียบหายไป

อีกทั้งยังคิดว่าเมื่อจวนฉู่อ๋องส่งเทียบเชิญมาให้ ก็จะไม่มีชื่อตระกูลของตนเองอย่างแน่นอน

แต่ยามนี้…

“พระชายาฉู่อย่าได้ล้อเล่น เรื่องเช่นนี้มิใช่เรื่องที่จะนำมาพูดเล่นกันได้”

ฉีซื่อจ้องมู่เหยาเขม็ง พยายามมองหาช่องโหว่หรือพิรุธจากสีหน้าของนาง

ทว่าเด็กสาวตรงหน้าเพียงแค่ยิ้มอย่างจนปัญญา ก่อนจะยกชาขึ้นจิบ

“สวี่ฮูหยินอยู่เคียงข้างใต้เท้าสวี่มานานหลายปี ในฐานะคู่ทุกข์คู่ยากข้างหมอน ย่อมต้องทราบดีว่าตลอดหลายปีมานี้ใต้เท้าสวี่ได้ทำสิ่งใดลงไปบ้าง”

“วาจาที่ข้ากล่าวไปเมื่อครู่เป็นจริงหรือเท็จ สวี่ฮูหยินมิใช่รู้ดีที่สุดหรือ?”

ร่างของฉีซื่อสั่นสะท้าน จอกชาในมือก็ร่วงหล่นลงสู่พื้น