ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 388

“เมื่อเจ้าได้ตัดสินใจแล้ว ก็ให้เป็นดั่งเจ้าปรารถนา ต่อไปนี้จงออกไปเดินนอกจวนบ้าง ย่อมมีผู้มาถามว่าจักเข้าสู่จวนฉู่อ๋องได้อย่างไร เจ้าจงบอกความจริงกับความเท็จอย่างละครึ่งก็พอ”

มู่เหยารู้แจ้งว่านางเป็นคนดี ไม่ฉะนั้นก็คงไม่พูดให้เก็บนางไว้ในจวนฉู่อ๋อง

“บ่าวเข้าใจแล้ว”

อวี้หลันโขกหัวขอบคุณ แล้วตามแม่เฒ่าไปยังเรือนพัก

หนึ่งชั่วยามให้หลัง แม่เฒ่าผู้นั้นกลับมารายงาน ครานั้นมู่เหยากำลังทานอาหารเย็น ข้างกายมีเยี่ยนสวินและฮูหยินเฒ่าเซียวร่วมโต๊ะ

“ข้าจัดให้อยู่เรือนลั่วอิง ซึ่งอยู่ไกลที่สุด”

ความเย็นชาบนใบหน้าฮูหยินเฒ่าเซียวอ่อนลงเล็กน้อย “นางผู้นี้รู้จักกาลเทศะ จงให้การปฏิบัติตามฐานะอนุ อย่าได้ละเลย”

“เจ้าค่ะ”

แม่เฒ่าหันหลังลาจากไป

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกลับมาอบอุ่นขึ้น มู่เหยากะพริบตายิ้มให้ฮูหยินเฒ่าเซียว “ท่านแม่เคืองโทษข้าหรือไม่?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวหยิบกุ้งตัวใหญ่โยนลงในถ้วยข้าวของนาง

“เคืองโทษเจ้าด้วยเหตุใดเล่า คนผู้นี้ก็ต้องเก็บไว้ในมือเราจึงจะมั่นคง ไม่เช่นนั้นหากปล่อยไปแล้วเกิดเคืองแค้นในใจ วันหน้าก็อาจแพร่คำเล่าลือไม่ดีออกไปได้”

แม้ว่าจวนฉู่อ๋องจะประกาศว่าสมสู่กับบ่าวรับใช้

แต่หากอวี้หลันยืนยันหนักแน่น ว่าเยี่ยนสวินผลักไสความผิดแล้วตั้งใจแพร่ข่าวเช่นนั้น

จวนฉู่อ๋องก็ย่อมต้องเสียเกียรติยศไปไม่ใช่น้อย!

เมื่อเป็นดังนั้น เก็บไว้ในบ้านตนเสียยังดีกว่า

อย่างไรการรับอนุก็เป็นเรื่องปกติของตระกูลใหญ่ ผู้อื่นก็เพียงซุบซิบสองสามวันแล้วก็สิ้น

“ท่านแม่คิดเช่นเดียวกับข้าไม่ผิดเพี้ยน ดูแล้วเราเป็นแม่ลูกที่ใจตรงกันโดยแท้”

มู่เหยาเอื้อนเอ่ยถ้อยคำหวานหูปลอบประโลม

ทำให้ฮูหยินเฒ่าเซียวหัวร่อไม่หยุด

“เช่นนั้น ข้าก็เป็นเขยที่แต่งเข้าจวนฝ่ายหญิงแล้วหรือ?” เยี่ยนสวินหัวร่อเบา ๆ แล้วยื่นมือไปทางสองแม่ลูก

มู่เหยาเห็นท่าทีเขาก็พลันงุนงงไปชั่วขณะ

“หืม?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวกลับเข้าใจดีว่าบุตรชายตนนิสัยเช่นไร

นางปรายตามองบุตรชายด้วยความรังเกียจ แล้วหันไปยิ้มกับมู่เหยา “เจ้าเด็กเหลือขอนี่กำลังทวงสินสอดกับเราสองแม่ลูกอยู่!”

มู่เหยาจึงเข้าใจขึ้นมา แล้วอดไม่ได้ที่จะยกมือตบฝ่ามือเขาเบา ๆ “นี่แน่ะ สินสอด”

เห็นทั้งคู่หยอกเย้าออดอ้อนกัน ฮูหยินเฒ่าเซียวก็ส่ายหน้าเอื้อนเอ่ย “พอเถิด สองสามีภรรยาพวกเจ้าออดอ้อนกันต่อไปเถิด ข้าจะกลับไปแช่น้ำบำรุงผิวแล้ว”