ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 389

ท่านลุงรอง สุดท้ายแล้วก็ยังโทษข้าอยู่ดี

……

กลางดึก ภายในจวนองค์หญิงใหญ่เงียบสงัด แม้แต่ข้ารับใช้ยังเริ่มสัปหงก

เยี่ยนสวินเข้าไปในจวนองค์หญิงใหญ่อย่างเงียบ ๆ แอบรู้สึกถึงเสียงลมหายใจแผ่วเบาหลายสายจากภายในจวนองค์หญิง

เป็นไปตามคาด น่าจะเป็นองครักษ์ลับที่องค์หญิงใหญ่เลี้ยงไว้ในจวน

แต่สำหรับเยี่ยนสวินแล้ว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่

หลังจากเดินอ้อมไปอย่างง่ายดาย

ตามแผนที่ที่ซวีเหย่เอาให้ก่อนหน้านี้ เยี่ยนสวินเข้าไปในห้องตำราขององค์หญิงใหญ่ได้อย่างรวดเร็ว

“กลไกล่ะ?”

เยี่ยนสวินพึมพำเบา ๆ สายตาของเขาจับจ้องไปตรงภาพวาดบนผนังซึ่งโดดเด่นมาก

ขณะที่เขากำลังจะสัมผัสมัน ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านนอก!

เขาตกใจ มองซ้ายมองขวา และกระโดดขึ้นไปบนคาน

ซ่อนตัวอยู่ในความมืด

วินาทีต่อมา ประตูห้องตำราถูกบ่าวรับใช้เปิดออก องค์หญิงใหญ่ถือโคมไฟเดินเข้ามา จุดเพียงเปลวเทียนอ่อน ๆ แล้วโบกมือให้คนอื่นออกไป

จากนั้นประตูห้องตำราก็ปิดลง องค์หญิงใหญ่หันหลังและเดินมาตรงหน้าภาพที่เยี่ยนสวินเพิ่งสังเกตเห็นว่ามีความผิดปกติ

เนื่องจากอยู่ด้านบน เยี่ยนสวินจึงมองเห็นการกระทำขององค์หญิงใหญ่ได้อย่างชัดเจน หลังจากเห็นนางเปิดภาพแล้วหยิบจี้หยกออกมาจากเอวจากนั้นวางลงในร่อง ชั้นหนังสือด้านหนึ่งก็เปิดออกอย่างช้า ๆ

ปรากฏเป็นห้องลับที่เยี่ยนสวินกำลังตามหา

องค์หญิงใหญ่แววตาเข้มขึ้น ถือโคมไฟเดินเข้าไปข้างใน

เห็นประตูห้องลับกำลังจะปิด เยี่ยนสวินจึงรีบกระโดดลงจากคาน และเข้าไปในห้องลับก่อนที่ประตูตู้หนังสือกำลังจะปิด

ไม่มีแสงเทียน ข้างหน้าเขามืดตึ๊ดตื๋อ

ทำได้เพียงใช้ความรู้สึกคลำ ๆ ไป

ไม่นาน ก็รู้สึกว่ามีลมพัดมาจากรอบด้าน

เขาชะโงกหน้าออกไปมองอย่างระมัดระวัง มองเห็นราง ๆ ว่าแสงเทียนในมือขององค์หญิงใหญ่ค่อย ๆ ไกลออกไป

รอจนกระทั่งแสงเทียนหายไปแล้ว

เยี่ยนสวินถึงจะหยิบพับไฟออกมาจากอกแล้วจุดไฟ

เขาถึงพบว่า ห้องลับแห่งนี้เชื่อมโยงทั่วถึงกัน มีทางแยกอยู่หลายทาง!

ดูท่า แต่ละทางแยกคงจะพาไปยังสถานที่ที่แตกต่างกัน

คิดไปคิดมา เยี่ยนสวินก็เลือกตามองค์หญิงใหญ่ไป