ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 390

ชายหนุ่มไม่ลังเล รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยและจากไป

องค์หญิงใหญ่ถึงจะลุกขึ้น หยิบเทียนในโคมไฟออกมา และเดินไปตรงร่อง

จากนั้นก็ใช้เปลวเทียนจุดน้ำมันในร่อง ทางลับซึ่งเดิมทีมืดมิดก็ค่อย ๆ สว่างขึ้น

เยี่ยนสวินรูม่านตาหดลง ร่างที่อยู่ในจุดลับยิ่งขยับเข้าไปข้างใน

หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่เจอเขา

“ไสหัวออกมา!”

องค์หญิงใหญ่หยิบดาบและตวาดด้วยความโกรธในทางลับ

เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียง นางจึงนึกถึงห้องยาทางซ้ายที่เก็บของเอาไว้ได้ทันที จึงเดินไปทางห้องยาอย่างระมัดระวัง

ตอนเดินมาถึงทางแยก นางมองเศษก้อนหินที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นเป็นพิเศษ

ชัดเจนว่ามีคนจงใจขว้างมา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้

องค์หญิงใหญ่ก็มองไปทางห้องยาอีกครั้ง มือที่ถือดาบกำแน่นขึ้นเล็กน้อย

“ไสหัวออกมา!”

นางก้าวเข้าไปในห้องยา และตวาดด้วยความโกรธ

แต่ตรงจุดที่มองเห็นด้วยตาเปล่า กลับไม่มีเงาคน

องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว “หรือว่าข้าเข้าใจผิด”

นางคิด และมองรอบ ๆ อย่างละเอียด หลังจากแน่ใจว่าไม่มีคน ก็มองไปยังสถานที่ที่วางยาแก้พิษเอาไว้ทันที

หลังจากแน่ใจว่ายาแก้พิษยังอยู่ ถึงจะโล่งใจในที่สุด

ทว่า นางก็ไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไป ดับตะเกียงน้ำมันแล้วออกไปจากทางลับ

หลังจากแน่ใจว่าไปแล้วจริง ๆ เยี่ยนสวินถึงจะออกมาจากชั้นด้านบนของตู้

นึกถึงตำแหน่งที่มองเห็นเมื่อครู่ แล้วอาศัยแสงเทียนหยิบยาถอนพิษออกมา

แต่พอคิดจะย้อนกลับไปทางเดิม กลับได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ จากด้านนอก ฟังดูแล้วเหมือนมีหลายสิบคน

เยี่ยนสวินดวงตามืดมน

เขารู้ว่า องค์หญิงใหญ่ไม่ใช่คนละทิ้งความระมัดระวังไปง่าย ๆ

ด้านนอกต้องมีคนเฝ้าอยู่แน่ แค่เขาเปิดประตูออกไป ไม่แน่ว่าอาจจะถูกฝนธนูสังหารเอาได้!

เหมือนกับที่เยี่ยนสวินคิดเอาไว้ องค์หญิงใหญ่พาคนมาเฝ้าตรงประตูทางเข้าห้องลับจริง ๆ

นางยังรู้สึกว่า วันนี้มีคนตามนางเข้าไปในห้องลับ!

ถึงแม้จะฆ่าผิดคน ก็ไม่มีทางปล่อยไป!