ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 391

จับคนไม่ได้ก็เรื่องหนึ่ง แต่นี่ยังถูกรมยาจนสลบไสลไปอีก!

เป็นใครก็ต้องโมโห!

“บัดซบ สังหารคนไร้ประโยชน์พวกนี้ให้หมด!”

ลู่เหวินเจิ้งกล่าวทิ้งท้ายด้วยความเดือดดาล ก่อนจะหันหลังจากไป เขาเร่งเขียนจดหมายฉบับหนึ่งในทันที

เพื่อแจ้งเรื่องราวที่เกิดขึ้นในจวนสกุลลู่ให้องค์หญิงใหญ่ทราบ

เมื่อองค์หญิงใหญ่ได้รับข่าว เยี่ยนสวินก็เดินทางกลับถึงจวนฉู่อ๋องแล้ว

เขาโอบกอดมู่เหยาแล้วหลับใหลไปอย่างสงบสุข

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉางชิงนำข่าวมาแจ้งว่า “เมื่อคืนองค์หญิงใหญ่ประชวรเพราะถูกสาวใช้ในจวนทำให้โกรธขอรับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เยี่ยนสวินและมู่เหยาก็สบตากันแล้วแย้มยิ้มออกมาโดยมิได้นัดหมาย

ทั้งสองรู้ดีว่าองค์หญิงใหญ่ทรงประชวรเพราะเหตุใด

“เช่นนั้นก็ส่งของขวัญไปให้หน่อย จริงสิ แล้วก็ส่งข่าวให้ราชบุตรเขยด้วย”

มู่เหยาอันหันไปมองชิงอิ่ง แล้วยื่นกระดาษที่เตรียมไว้ให้นาง

ชิงอิ่งเป็นคนที่ทำงานได้ไว้วางใจได้ จะไม่ทำให้องค์หญิงใหญ่ค้นพบอย่างแน่นอน

เมื่อชิงอิ่งนำของไปถึงจวนองค์หญิงใหญ่ ก็ได้พบกับราชบุตรเขยซึ่งเพิ่งเดินออกมาจากเรือนขององค์หญิงใหญ่พอดี

รอยฝ่ามือสีแดงฉานที่ปรากฏบนใบหน้า ทำให้แววตาของชิงอิ่งฉายแววแปลกใจ

ซวีเหย่ไอออกมาเบา ๆ ท่าทางเจ็บป่วยของเขาทำให้บ่าวไพร่รอบกายแสดงสีหน้าดูแคลน

โดยเฉพาะฝางมามาที่ผลักไสเขาออกมา ที่กลอกตาใส่ซวีเหย่อย่างแรง

ราวกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ราชบุตรเขย แต่เป็นเพียงบ่าวรับใช้ต่ำต้อยคนหนึ่งเท่านั้น

“ราชบุตรเขยไม่ต้องมาเอาอกเอาใจอยู่หน้าห้ององค์หญิงใหญ่แล้ว เดี๋ยวจะทำให้องค์หญิงของพวกเรากริ้วขึ้นมาอีก”

ฝางมามากล่าวทิ้งท้ายโดยไม่สนใจสีหน้าของซวีเหย่อีกต่อไป

แล้วจึงหันมามองชิงอิ่งที่ถือของอยู่ในมือ ก่อนจะย่อกายคารวะ

“แม่นางชิงอิ่งมาได้อย่างไรกัน”

เมื่อเห็นสีหน้าประจบประแจงของฝางมามา ชิงอิ่งก็เหลือบมองไปยังทิศทางของซีเหย่โดยไม่รู้ตัว

ชายหนุ่มก้มหน้าลง ทำให้ไม่เห็นว่าสีหน้าของเขาในตอนนี้ แต่ความรู้สึกจนปัญญาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขานั้น ผู้คนสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจน

“พระชายาและท่านอ๋องเป็นห่วงที่องค์หญิงใหญ่ทรงพระประชวร จึงมีรับสั่งให้บ่าวนำยาเม็ดบำรุงกายของท่านหมอเทวดาเลี่ยวมาถวาย หวังว่าองค์หญิงใหญ่จะรักษาสุขภาพด้วย”

ฝางมามาดึงมุมปาก “ขอบคุณพระชายาฉู่ยิ่งนัก ความปรารถนาดีนี้จะนำไปทูลต่อหน้าองค์หญิงใหญ่แน่นอน”

เมื่อเห็นอีกฝ่ายรับของไปแล้ว ชิงอิ่งก็หันหลังเตรียมจากไป

เห็นราชบุตรเขยอยู่เบื้องหน้าไม่ไกล นางจึงแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเดินเข้าไปชนเขา