ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 392

“เจ้าลูกอกตัญญูทั้งสอง! คิดจะสังเวยพ่อคนนี้ใช่หรือไม่!”

สวี่ข่ายและสวี่เจ๋อสบตากัน ก่อนจะรีบคุกเข่าลงทันที “ท่านพ่อ ได้โปรดเห็นแก่หนทางของลูก ๆ ด้วยเถิด!”

“ใช่แล้วขอรับท่านพ่อ หนทางในราชสำนักของข้ากับพี่ใหญ่กำลังไปได้ด้วยดี หากต้องถูกยึดทรัพย์ในยามนี้ ตระกูลสวี่ของพวกเราต้องจบสิ้นเป็นแน่!”

สวี่เหนียนลุกพรวดขึ้นด้วยโทสะ

ก่อนจะถีบไปที่บุตรชายคนรอง

“พ่อของพวกเจ้าเป็นถึงขุนนางเก่าแก่สามแผ่นดิน! ฝ่าบาทจะกล้ายึดทรัพย์ตามอำเภอใจได้อย่างไร!”

เมื่อเห็นว่าเขายังคงห่วงเพียงศักดิ์ศรีของตนเอง

สวี่ข่ายจึงกัดฟัน “ท่านพ่อ ท่านคิดจะใช้สิ่งที่เรียกว่าศักดิ์ศรีของท่าน บีบคั้นให้พวกข้าต้องไปตายหรือขอรับ?”

สองพี่น้องที่เติบโตมาในตระกูลสวี่ มีหรือจะไม่รู้ว่าสิ่งที่บิดาให้ความสำคัญที่สุดคืออะไร!

ก็คือหน้าตาของตนเองมิใช่หรือ!

สวี่เหนียนมองบุตรชายอกตัญญูตรงหน้า ความโมโหก็พลุ่งพล่านขึ้นมา

“ที่ฝ่าบาททรงทำเช่นนี้ ก็เพื่อบีบให้ข้ายอมมอบทรัพย์สินของตระกูลด้วยตนเอง! เพื่อกำจัดอำนาจอิทธิพลที่ข้าเพียรสร้างมานานหลายปี! หากข้าไม่ยอมเสียอย่าง พระองค์ก็ทำอะไรข้าไม่ได้ พวกเจ้ายังดูไม่ออกอีกหรือ?”

ที่สวี่เหนียนกล่าวเช่นนี้ เป็นเพราะเขายังคงคิดว่าตนเป็นผู้นำขุนนางเก่าแก่

หากฝ่าบาทแตะต้องเขา ก็จะทำให้ราชสำนักสั่นคลอน

และย่อมไม่อาจซื้อใจเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นได้อย่างแน่นอน!

“หากท่านพ่อยังคงดึงดันเช่นนี้ ก็ขอให้ท่านลบชื่อของพวกข้าออกจากทะเบียนตระกูลด้วยเถิด!”

สวี่ข่ายและสวี่เจ๋อพูดออกมาพร้อมกัน

ประโยคนี้ดังไปถึงหูของฉีซื่อที่เพิ่งมาถึง นางมองบุตรชายทั้งสองที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าด้วยความตกตะลึง

“พวกเจ้าพูดอะไรกัน!”

เมื่อเห็นท่านแม่มา สองพี่น้องก็ฉายแววตื่นตระหนกออกมา

แต่ก็ยังคงยืนกรานคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ในฐานะที่เป็นดาวรุ่งดวงใหม่ในราชสำนัก พวกเขาย่อมมองเห็นกระแสคลื่นใต้น้ำได้ชัดเจนกว่า

แม้แต่แม่ทัพจั่วก็ยังถูกยึดทรัพย์

แล้วนับประสาอะไรกับบิดาของพวกเขา!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อบิดาเป็นถึงผู้นำของเหล่าขุนนางเก่า ย่อมต้องเป็นคนแรกที่ฝ่าบาทคิดจะกำจัดอยู่แล้ว

แต่ที่ฝ่าบาทยังคงเก็บไว้เป็นคนสุดท้าย ก็ถือว่าเป็นการไว้หน้าท่านพ่อแล้ว

“ท่านพ่อ ท่านไม่เข้าใจจริง ๆ หรือว่าเหตุใดฝ่าบาทจึงทรงเก็บท่านไว้เป็นคนสุดท้าย ท่านทะนงตนมาทั้งชีวิต แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรดื้อรั้นในเรื่องเช่นนี้เลยนะขอรับ!”