ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 407

ผู้ที่จะพึ่งพาได้ก็ไม่พ้นผู้ที่เก่งกาจวรยุทธ์หรือวิชาแพทย์

และนี่คือบุคคลประเภทที่มู่หลันชงขาดแคลนที่สุด

การตามหาคนเช่นนี้ ด้านหนึ่งก็เพื่อความสบายใจ

อีกด้านหนึ่งก็เพื่อป้องกันเหตุร้ายจากผู้ไม่หวังดี

เพราะท้ายที่สุดแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้ว่ามู่เทียนชื่อจะใช้กลอุบายใด!

“ได้”

มู่หลันชงย่อมไม่ปฏิเสธ เขาเอ่ยกำชับน้องหญิงตรงหน้าสองสามประโยค

เมื่อนางจากไปแล้ว จึงจ้องมองกล่องอาหารในมืออยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นสวมเสื้อคลุมแล้วออกจากประตูหลังไป

รถม้าคันหนึ่งจอดรออยู่ในตรอกอยู่แล้ว

“องค์รัชทายาท”

น้ำเสียงทุ้มต่ำของมู่หลันชงดังขึ้น พร้อมกับม่านรถม้าที่ถูกเลิกขึ้นอย่างเชื่องช้า

เผยให้เห็นเพียงใบหน้าครึ่งซีกของบุรุษ

“ดูท่าว่าเจ้าคงตัดสินใจได้แล้ว”

มู่หลันชงเม้มริมฝีปาก แววตาฉายความหม่นหมองวูบหนึ่ง “เงื่อนไขที่รับปากกระหม่อมไว้ จะต้องไม่คืนคำนะพ่ะย่ะค่ะ”

บุรุษหัวเราะเบา ๆ แฝงไว้ด้วยความดูแคลนเล็กน้อย

“ข้าพูดแล้วไม่คืนคำ”

มู่หลันชงขานรับ ก่อนจะรับของที่คนรับใช้ยื่นให้แล้วจึงจากไป

เมื่อคนลับหายไปไกลแล้ว เสียงของกุนซือซูก็ดังขึ้นในรถม้า “กระหม่อมใคร่รู้นักว่า องค์ชายทรงใช้เงื่อนไขอันใด จึงทำให้มู่หลันชงยอมร่วมมือด้วยพ่ะย่ะค่ะ?”

มือขององค์รัชทายาทที่กำลังเลิกม่านรถม้าขึ้นนั้นค่อย ๆ ชักกลับ แสงจันทร์ก็ถูกบดบังไปด้วย

กุนซือซูเห็นเพียงแววตาไม่พอใจที่ฉายวาบขึ้นของบุรุษตรงข้าม

เขาจึงรีบหุบปากอย่างรู้กาลเทศะ

“เรื่องที่ไม่ควรถาม ก็อย่าได้คิดที่จะถาม!”

องค์รัชทายาทแค่นเสียงเย็นชา ก่อนจะส่งสัญญาณให้รถม้าเคลื่อนออกไป

ในไม่ช้า รถม้าก็เลือนหายไปในความมืดมิด

เมื่อมู่หลันชงกลับถึงจวนโหว เขาก็เปิดห่อผ้าในมือออกทันที และเมื่อเห็นว่าของข้างในคือสิ่งใด

ความตื่นตะลึงในแววตาของเขาราวกับน้ำท่วมฉับพลัน!

“องค์รัชทายาทช่างร้ายกาจนัก”

เขายิ้มเยาะ แล้วรีบคัดลอกเอกสารฉบับหนึ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วจึงห่อทุกอย่างกลับคืนสู่สภาพเดิม

เขายังไม่รีบร้อนส่งมันออกไป เพราะเดาได้ว่าภายในจวนโหวแห่งนี้ย่อมมีสายสืบเพิ่มขึ้นมากมาย และหนึ่งในนั้นต้องเป็นคนขององค์รัชทายาทเป็นแน่