ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 408

ทำเอามู่หลันชงประหม่าขึ้นมาทันที

เขาสูดหายใจลึก แล้วชูสิ่งของในมือขึ้นทันที “ขอฝ่าบาททรงอภัย นี่คือของที่องค์รัชทายาทส่งมาให้กระหม่อมเมื่อคืน กระหม่อมตกใจยิ่งนัก ไม่กล้าแม้แต่จะเปิดดู จึงนำมาถวายฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอฝ่าบาททรงโปรดอภัยที่กระหม่อมล่วงเกินด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ส่งสัญญาณให้หลี่กงกง

เขาตรวจสอบของสิ่งนั้นอย่างถี่ถ้วนแล้ว จึงค่อยนำม้วนเอกสารด้านในขึ้นถวายต่อฝ่าบาท

เมื่อเห็นหัวข้อสอบบนม้วนกระดาษในมือ แววตาของฮ่องเต้ที่มองไปยังมู่หลันชงก็ฉายแววพึงพอใจมากขึ้น

คนผู้นี้ช่างซื่อสัตย์นัก

เห็นทีว่าคงจะเก็บไว้ใช้งานได้ดี

“องค์รัชทายาทให้สิ่งนี้แก่เจ้า คงจะอยากให้เจ้าทำงานให้เขาใช่หรือไม่?”

แม้จะเป็นเพียงวาจาที่ฮ่องเต้พูดออกมาอย่างเรียบง่าย แต่กลับทำให้มู่หลันชงรู้สึกเย็นสันหลัง

“พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาทหวังให้กระหม่อมเข้ารับราชการในราชสำนัก เพื่อวางแผนการให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หัวเราะ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าไม่กลัวหรือว่าหากพูดเรื่องเหล่านี้ออกมาแล้วเราจะสั่งประหารเจ้า?”

บรรยากาศในท้องพระโรงพลันแข็งค้าง

แม้แต่หลี่กงกงก็ยังกำแส้ปัดฝุ่นในมือแน่น พลางลอบมองมู่หลันชงที่ยืนอยู่ทางนั้น

คิดในใจว่า เด็กคนนี้จะต้องตอบให้ดีเชียว!

“กระหม่อมเป็นประชากรของฝ่าบาท ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนต้องคำนึงถึงฝ่าบาทเป็นอันดับแรก ต่อให้จะยอมรับนาย ก็ควรจะมีเพียงฝ่าบาทพระองค์เดียวเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”

แม้ถ้อยคำนี้จะฟังดูไร้การศึกษาไปบ้าง แต่ความหมายกลับสื่อออกมาได้อย่างชัดเจนยิ่งนัก

แววตาของฮ่องเต้ที่มองมู่หลันชงแปรเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นพึงพอใจ

“เจ้าเป็นคนฉลาด ในเมื่อยังไม่ได้ดูข้อสอบ ก็กลับไปเถิด และจงจำคำพูดของเจ้าในวันนี้ไว้ให้ดี”

มู่หลันชงลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาก้มลงโขกศีรษะขอบพระทัยแล้วจึงเดินตามหลี่กงกงออกไป

หลี่กงกงเดินมาส่งเขาจนถึงประตูวังแล้วแย้มยิ้มให้ “คุณชายใหญ่มู่ต้องพยายามให้มาก ฝ่าบาททรงคาดหวังในตัวท่านมาก”

คำพูดนี้ทำให้มู่หลันชงเข้าใจในทันที

เขาประสานมือคารวะอย่างนอบน้อม “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลี่กงกงกว้างขึ้น เขาชื่นชอบการสนทนากับคนฉลาดเช่นนี้เสมอ

รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนห่างออกไปจนกลับถึงจวนจงซู่โหว

ค่ำคืนยังคงสงบเงียบเช่นเคย ทว่าใจคนกลับซ่อนเร้นความคิดแตกต่างกันไป

ขณะเดียวกัน บนเส้นทางหลวงที่มุ่งสู่เมืองหลวง รถม้าคันหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวไปอย่างช้า ๆ

อาจเป็นเพราะเกรงจะกระทบกระเทือนร่างกายของคนที่อยู่ด้านใน

“ท่านพ่อบุญธรรม ข้า...ข้ากลับไปกับท่านได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ?” น้ำเสียงของหญิงสาวนุ่มนวล แววตาคู่นั้นที่หลันชิวเหิงคุ้นเคยเป็นอย่างดี เผยให้เห็นความขลาดกลัวซึ่งไม่เคยปรากฏในแววตาของหลันเยว่อิง