ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 410

ยังไม่ทันที่นางจะได้คิดขัดขืน ลำคอก็ถูกบีบรัดอย่างรุนแรงอีกครั้ง

ความรู้สึกขาดอากาศหายใจทำให้นางไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ สัญชาตญาณเอาตัวรอดทำให้นางดิ้นรนสุดชีวิต

องค์รัชทายาทเอาแต่บีบคอนางไว้แน่น ราวกับผู้ที่อยู่เหนือกว่ากำลังหยอกเย้ากับมดปลวกตัวหนึ่ง

เมื่อเห็นใบหน้าของเฉินเสวี่ยเริ่มแดงก่ำ และแววตาอ้อนวอน ดูเหมือนว่ามีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะช่วยให้เขาระบายโทสะออกมาได้!

และในตอนที่เฉินเสวี่ยใกล้จะขาดใจตาย มือที่บีบคอพลันคลายออกในทันที

นางล้มลงไปนอนกองบนพื้นในสภาพน่าสังเวช พลางหอบหายใจอย่างหนักหน่วง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวที่ยังไม่ทันได้เก็บซ่อน

“เจ้ากลัวข้างั้นหรือ?”

สายตาของบุรุษทำให้เฉินเสวี่ยรู้สึกเย็นเยียบไปทั่วทั้งร่าง

นางรีบร้อนพยักหน้า “มิใช่เพคะ หม่อมฉัน เมื่อครู่นี้หม่อมฉันเพียงแค่รู้สึกทรมานเหลือเกิน”

เฉินเสวี่ยเพิ่งจะได้เห็นด้านนี้ขององค์รัชทายาทเมื่อสามวันก่อนนี่เอง

เพิ่งจะเข้าใจว่า เหตุใดจวนรัชทายาทจึงต้องเปลี่ยนสาวใช้ชุดใหม่ทุก ๆ ระยะเวลาหนึ่ง

นั่นก็เพราะสาวใช้จำนวนมาก ได้กลายเป็นวิญญาณที่ต้องสังเวยให้แก่โทสะขององค์รัชทายาทไปแล้ว!

และหากเขามีเรื่องไม่สบอารมณ์เมื่อใด ก็จะทรมานนางไม่หยุดหย่อนเช่นเดียวกับวันนี้

การได้เห็นนางวิงวอน จึงจะทำให้จิตใจของเขาสงบสุขลงได้!

“อย่างนั้นรึ” องค์รัชทายาทหัวเราะเบา ๆ นิ้วเรียวสัมผัสข้างแก้มของนาง แววตาอ่อนโยนดุจสายน้ำ

ราวกับว่าเขากลับไปเป็นองค์รัชทายาทอวิ๋นจี้ผู้สุภาพอ่อนโยนและสง่างามคนเดิม

แต่ยิ่งเขาเป็นเช่นนี้ ความหวาดกลัวที่เฉินเสวี่ยมีต่อคนตรงหน้าก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้น

ทว่าความกลัวนี้ นางทำได้เพียงเก็บซ่อนไว้ในใจ หากเผยออกมาแม้เพียงเสี้ยวเดียว ก็จะถูกบุรุษผู้นี้ทรมานอีกครั้ง!

“เพคะ เพคะ... หม่อมฉัน หม่อมฉันจะรีบทำความคุ้นเคยให้เร็วที่สุด”

น้ำเสียงสั่นเครือและร่างกายที่สั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมของเฉินเสวี่ย ทำให้องค์รัชทายาทพอใจจนมุมปากยกยิ้มขึ้น

จากนั้น เขาก็ช้อนร่างนางขึ้นและวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

“ในเมื่อเจ้าเชื่อฟังถึงเพียงนี้ ข้าก็จะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม”

เสียงครางแผ่วเบาจากความเจ็บปวดที่พยายามข่มกลั้นของสตรีเพศ ดังคลอเคล้าไปกับเสียงหอบกระเส่าอย่างสุขสมของบุรุษ

เมื่อทุกอย่างสิ้นสุดลง องค์รัชทายาทจึงปล่อยให้สาวใช้เข้ามาปรนนิบัติ เขาปรายตามองเฉินเสวี่ยที่นอนหันหลังให้อยู่บนเตียงอย่างเย็นชา “หลายวันนี้จงหมั่นไปที่จวนฉู่อ๋องให้บ่อยขึ้น เหตุใดคนอื่นสามารถสนิทสนมกับมู่เหยาได้ แต่เจ้ากลับทำไม่ได้?”

เฉินเสวี่ยขานรับอย่างว่าง่าย หยาดน้ำตาแห่งความน้อยเนื้อต่ำใจไหลรินไม่ขาดสาย

“องค์ชาย หม่อมฉันอยากกลับไปเยี่ยมท่านพ่อท่านแม่เพคะ”

องค์รัชทายาทหรี่ตาลง แววตาที่เต็มไปด้วยการตักเตือนจับจ้องไปที่นาง “ได้ แต่เจ้าควรจะรู้ดีว่าสิ่งใดควรพูด สิ่งใดไม่ควรพูด”