ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 413

“อย่าเลย ข้าไม่รบกวนการพักผ่อนของฮองเฮาจะดีกว่า...”

“เหนียงเหนียง ฮองเฮารอท่านอยู่ในตำหนักแล้วเพคะ”

ซุนกูกูก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว แล้วขวางทางนางเอาไว้

“เจ้าช่างบังอาจนัก! กล้าขวางกุ้ยเฟยเชียวรึ!”

ชิงอวี่นางกำนัลข้างกายกุ้ยเฟยส่งเสียงตำหนิอย่างเกรี้ยวกราด ขณะที่พูดก็เข้าไปผลักนางออกไป

แต่ทว่าซุนกูกูอยู่ในวังมานานหลายปีแล้ว นางหาใช่กำนัลในวังธรรมดาไม่ นางไม่เพียงแต่จะไม่ถูกผลักออกแต่กลับเป็นนางกำนัลชิงอวี่ที่เสียหลักล้มลงไปเองแทน

“ฮองเฮาทรงตรัสว่า อีกไม่นานก็ถึงช่วงล่าสัตว์ในวสันตฤดูแล้ว มีบางเรื่องที่ต้องการปรึกษาหารือกับกุ้ยเฟยและอีกสักครู่ฝ่าบาทก็จะเสด็จมาเสวยพระกระยาหารกลางวันร่วมกับเหนียงเหนียงทั้งสองด้วย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้อีกทั้งยังได้ยินว่าฝ่าบาทก็จะเสด็จมา แม้ในใจของซูกุ้ยเฟยจะมีความกังวล แต่สุดท้ายก็เข้าไปในตำหนักเฟิ่งอี๋

“ฮองเฮาเพคะ ที่ตำหนักของหม่อมฉันตุ๋นรังนกกับลูกแพร์เอาไว้ หม่อมฉันจึงนำมาให้พระนางชิมเพคะ”

ซูกุ้ยเฟยทำความเคารพเซียวฮองเฮา

นางกำนัลคนหนึ่งจึงก้าวเข้าไปรับของมา แล้วตักใส่ถ้วยออกมาหนึ่งชาม หลังจากลองใช้เข็มเงินทดสอบแล้วถึงยื่นไปไว้ตรงหน้าเซียวฮองเฮา

เซียวฮองเฮามองรังนกที่ตุ๋นกับลูกแพร์ตุ๋นในชาม ในแววตารำลึกถึงความหลังเล็กน้อย

“แต่ก่อนตอนที่เจ้าและข้ายังเป็นเพื่อนสนิทกัน เจ้าก็มักจะนำอาหารจานนี้มาให้ข้าบ่อย ๆ บัดนี้ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ทว่าผู้คนกลับไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว”

คำพูดที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียดายของเซียวฮองเฮาทำให้แววตาของซูกุ้ยเฟยปรากฏความประหลาดใจขึ้นมา

นางมองเซียวฮองเฮาอย่างไม่รู้ตัว และกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทว่าแววตากลับหดตัวลงฉับพลัน และร่างกายก็แข็งทื่อทันที

อยู่ ๆ เซียวฮองเฮากระอักเลือดออกมาเต็มปาก จนเลือดสดกระเซ็นไปทั่วตัวซูกุ้ยเฟยและทั้งตำหนักเฟิ่งอี๋ก็เงียบสงัดไปครู่หนึ่ง

หลังจากความเงียบเข้าปกคลุม ความโกลาหลและวุ่นวายก็ตามมา

ซูกุ้ยเฟยรับร่างเซียวฮองเฮาที่สลบไปได้ก่อนที่ซุนกูกูจะมาถึงตัว เมื่อมองคราบเลือดที่มุมปากของนาง ตัวนางก็สั่นไม่หยุด

“ซู๋อวิ๋น! ซู๋อวิ๋น! เจ้าเป็นอะไรไป?”

เซียวฮองเฮาพยายามฝืนตัวลืมตาขึ้นมองซูกุ้ยเฟย เมื่อเห็นความกระวนกระวายในแววตาของนาง ในใจก็รู้สึกสงสารขึ้นมาเล็กน้อย

นางอยากจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็กระอักเลือดออกมาอีกครั้ง

“ฝ่าบาทเสด็จ!”

เมื่อเสียงประกาศของหลี่กงกงดังขึ้น ในขณะเดียวกันเซียวฮองเฮาก็หมดสติลงไปแล้ว

เมื่อข่าวการกระอักเลือดและหมดสติของเซียวฮองเฮาแพร่กระจายไปถึงตำหนักจวนฉู่อ๋อง มู่เหยาก็รีบพาหมอเทวดาเลี่ยวไปที่วังหลวงทันที