ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 414

“ฝ่าบาทเพคะ นางผู้นี้คือนางกำนัลขั้นสองที่อยู่ข้างกายไทเฮาของตำหนักโซ่วคัง นางคือคนที่ยกสำรับอาหารที่มียาพิษมาให้ฮองเฮาในวันนี้!”

ซูกุ้ยเฟยตกใจทันทีและก็หันไปมองฝ่าบาทตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นแววตาที่วูบวาบสะท้อนในดวงตาของอีกฝ่ายก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั่วทั้งตัว

นางกัดริมฝีปากตัวเอง ทำเป็นเงียบไม่พูดอะไร

นางกำนัลคนนั้นก็เอาแต่โขกศีรษะกับพื้น แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดที่ทำด้วยร่างกายที่สั่นเทา

“เป็นเพราะไทเฮาทรงแค้นที่ฮองเฮาแย่งชิงอำนาจไป ดังนั้นจึงมีรับสั่งให้บ่าวนำอาหารที่มียาพิษมาให้ฮองเฮา”

“พระนางต้องการให้ฮองเฮาประชวรหนัก จะได้ไม่มีเวลาจัดการเรื่องในวังหลัง และพระนางจะได้กลับมามีอำนาจอีกครั้งเพคะ”

นางกำนัลพูดติด ๆ ขัด ๆ ราวกับว่าเพิ่งรู้เรื่องนี้

ดวงตาของมู่เหยาฉายแววตาสงสัยออกมาเล็กน้อย พลางเหลือบมองไปที่นางกำนัลและฝ่าบาท ทันใดนั้นก็เข้าใจขึ้นมาเล็กน้อย

เกรงว่าเรื่องที่ไทเฮาวางยาใส่คงจะเป็นเพียงเรื่องที่กุขึ้นมา แต่ในสายตาฝ่าบาทกลับคิดว่านี่เป็นเรื่องจริง!

ไม่น่าแปลกใจ...ที่เรื่องนี้ต้องให้หลี่กงกงไปตรวจสอบ

“ไทเฮาโหดร้ายถึงเพียงนี้เชียว หาได้คู่ควรกับการเป็นไทเฮาไม่ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้กักตัวอยู่แต่ที่ตำหนักโซ่วคัง ห้ามก้าวออกมาอีกจนกว่าจะสิ้นลม!”

หากเป็นก่อนหน้านี้ไทเฮายังออกมาข้างนอกได้บ้าง แต่ตอนนี้ต้องตายแล้วเท่านั้นถึงจะถูกหามออกมาได้ และคนอื่นก็ไม่ต้องคิดว่าจะเข้าพบได้!

“ฝ่าบาท! โปรดพิจารณาให้ถี่ถ้วนด้วย!”

ซูกุ้ยเฟยรู้ว่าไม่อาจเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้ แต่ยังไงก็ต้องพูดตามมารยาทที่ควรทำอยู่

มู่เหยาเองก็คุกเข่าลงด้วย

“ข้าได้ตัดสินใจลงไปแล้ว หลี่กงกงถ่ายทอดราชโองการลงไปแทนข้า สำหรับองค์หญิงใหญ่ก็ให้ส่งนางออกจากวังไป”

เมื่อฮ่องเต้มีพระบัญชาลงไปแล้ว ผู้ใดจะพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

หลี่กงกงโบกมือเรียกองครักษ์ให้นำตัวนางกำนัลออกไป ส่วนตัวเองก็พาอีกกลุ่มไปยังตำหนักโซ่วคัง

ตอนนี้แม้แต่สวี่เหนียนก็ยังเกษียณไปแล้ว

ยังไงเสียไทเฮาคนนี้เดิมทีก็แต่งตั้งเพื่อประดับไว้ให้เหล่าขุนนางอาวุโสดู ตอนนี้ขุนนางอาวุโสเหล่านั้นก็เหลือไม่กี่คนแล้ว จึงไม่มีความจำเป็นต้องเก็บไว้ให้รกหูรกตาอีก!

เมื่อจัดการเรื่องนี้แล้วสีหน้าของฮ่องเต้ก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด พระองค์ไม่ได้สนใจเลยว่าฮองเฮาจะฟื้นขึ้นมาหรือไม่

พระองค์ลุกขึ้นยืนแล้วสั่งมู่เหยาว่า “พระชายาฉู่สนิทสนมกับฮองเฮา ก็อยู่ที่นี่เฝ้าฮองเฮาจนกว่าจะทรงฟื้นแล้วค่อยกลับไป ฮองเฮาจะได้รู้สึกสบายใจ”