ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 415

มู่เหยาเดินเข้าไปประคองฮองเฮาให้นั่งพิงหัวเตียง และนางก็ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นทั้งหมดโดยไม่คิดจะปิดบัง

สีหน้าของเซียวฮองเฮาค่อย ๆ ซีดเผือดลง นางดูสิ้นหวังและสุดท้ายน้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกับหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

“เหนียงเหนียง...”

มู่เหยามองเซียวฮองเฮาด้วยความสงสารและกำลังจะพูดปลอบโยนบางอย่าง กลับถูกนางขัดจังหวะขึ้นมาเสียก่อน

“ซุนกูกู ไปนำอาหารที่กุ้ยเฟยนำมาให้วันนี้มาตรวจสอบดู”

แม้ซุนกูกูจะไม่เข้าใจความตั้งใจของฮองเฮาแต่ก็ไปหาที่ห้องครัวให้ หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ ก็ยกชามที่เคยยกมาให้ชามนั้นกลับมา

“เหนียงเหนียง ของที่เหลือถูกหลี่กงกงสั่งให้คนจัดการทำลายทิ้งหมดแล้ว ชามนี้ถูกวางทิ้งไว้ข้าง ๆ จึงไม่ได้ถูกเก็บไป”

เซียวฮองเฮามองชามนั้น แล้วส่งสายตาไปให้มู่เหยา

มู่เหยาหยิบเข็มเงินขึ้นมาทดสอบ และเข็มเงินก็ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ!

ทำเอาซุนกูกูตกใจจนทำชามหล่นลงพื้นแตก!

“นี่! นี่มีพิษได้อย่างไร!”

มู่เหยาไม่ได้พูดอะไร แต่ทำเพียงเลื่อนสายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเซียวฮองเฮา

เซียวฮองเฮาหัวเราะอย่างขมขื่น “นางย่อมไม่มีทางโง่ถึงขั้นนั้น ไม่มีทางลอบวางยาข้าอย่างโจ่งแจ้งเช่นนี้หรอก”

“ยาพิษนี้ เกรงว่าเป็นผู้อื่นที่ลงมือ”

ผู้อื่นที่ว่า...แม้เซียวฮองเฮาจะไม่พูด มู่เหยาก็เดาได้อยู่บ้าง เกรงว่า...คงจะเป็นฝ่าบาท

ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ฮองเฮาก็ต้องโดนวางยาพิษอย่างแน่นอน ไม่แปลกใจเลยที่เซียวฮองเฮาดูเศร้าเสียใจถึงเพียงนี้ หลังจากที่ได้ยินคำพูดของนางเกรงว่านางคงจะคาดเดาความคิดของฝ่าบาทเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว

“อาหน่วน วันนี้ลำบากเจ้าแล้วที่ต้องเสียเวลามา”

มู่เหยาส่ายหน้าแสดงออกว่าไม่เป็นไร “ฮองเฮาท่าน...ต้องรักษาสุขภาพให้ดีๆนะเพคะ”

เซียวฮองเฮาสูดลมหายใจเข้าสองสามครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาเป็นนายแห่งวังหลังผู้มีสายตาอ่อนโยนเช่นเคย

หลังจากแน่ใจว่านางไม่เป็นไรแล้ว มู่เหยาก็ออกจากวังหลวงไป แต่ตลอดทางที่กลับก็รู้สึกไม่สบายในใจ ฝ่าบาทสามารถจัดการกับไทเฮาได้อย่างเปิดเผย เหตุใดจึงต้องหาวิธีเช่นนี้มาจัดการ?

ช่างเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อนัก!