ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 431

สายตานี้ ทำให้แผ่นหลังของเซี่ยชิงหลวนเย็นวาบขึ้นมา

นางไม่กล้าพูดสิ่งอื่นอีก หลังจากยิ้มก็เอ่ยว่า “แค่มองอยู่ไกล ๆ เลยอดถามเจ้าอย่างเป็นห่วงไม่ได้ หากเกิดเรื่องใดขึ้น ข้าจะได้ช่วยท่านพี่อออกความเห็นได้”

“ไม่มีอะไร แค่ถามเรื่องของตราพยัคฆ์เท่านั้น ไม่ต้องกังวล ตอนนี้พวกเราอยู่ในเมืองหลวงของแคว้นอวิ๋น ไม่มีใครลงมือกับเราอย่างหุนหันได้”

เยี่ยนอวิ๋นเฉินคิดว่านางคงไม่คุ้นชินกับการมายังแคว้นอวิ๋นชั่วขณะหนึ่ง ดังนั้นจึงหวาดกลัวเล็กน้อย

จึงปลอบโยนไปสองประโยค

เมื่อคิดถึงนิสัยของเซี่ยชิงหลวน หากนางรู้เรื่องของเยี่ยนสวินเข้า คงไม่มีทางสงบถึงเพียงนี้

จึงรู้สึกวางใจได้

“ดีเลย เช่นนั้นท่านพี่พักผ่อนสักครู่เถิด อีกเดี๋ยวคงต้องไปงานเลี้ยงตอนเย็นแล้วใช่หรือไม่”

“ข้ากับหงเฟยไม่อาจไปร่วมงานใหญ่เช่นนั้นได้ เดี๋ยวจะออกไปเดินเล่นรอบ ๆ”

เพื่อมิให้คนตรงหน้าระแวง เซี่ยชิงหลวนจึงต้องกล่าวเช่นนั้น

“ได้ ข้าจะรีบกลับมา”

เยี่ยนอวิ๋นเฉินหัวเราะเบา ๆ และจูบหน้าผากของเซี่ยชิงหลวนหนึ่งที จากนั้นจึงเดินเข้าห้องไปนอน

มองดูแผ่นหลังของชายหนุ่มที่เดินจากไป

ดวงตาของเซี่ยชิงหลวนมีความเย็นแผ่ซ่าน

“เยี่ยนอวิ๋นเฉิน เจ้าอย่าคิดหลอกข้าจะดีที่สุด!”

“ไม่อย่างนั้นละก็…”

นางกำหมัด แล้วจึงเดินเข้าตามเข้าไปในห้อง

อีกด้านหนึ่ง

ฮูหยินเฒ่าเซียวอาบน้ำเสร็จ ก็ให้คนเปลี่ยนเป็นชุดที่เลือกไว้เรียบร้อยแล้ว

วันนี้อย่างไรไทเฮาก็ไม่ออกมาอยู่แล้ว อีกทั้งเซียวฮองเฮาก็เป็นหลานสาวของนาง แต่งตัวหรูหราหน่อยจะเป็นไรไปเล่า!

“ชุดของเสด็จแม่ในวันนี้ ช่างงามสะดุดตาจริง ๆ ดูเด็กกว่าลูกสะใภ้เสียอีก!”

มู่เหยาชื่นชมอย่างจริงใจ

นางแตกต่างจากฮูหยินเฒ่าเซียว ดังนั้นจึงไม่ได้สวมใส่พวกเครื่องประดับผมที่ฮูหยินเฒ่ามอบให้

แต่เลือกเครื่องประดับสีทองชุดหนึ่งมาสวมใส่ตามใจ

“เด็กอย่างเจ้าช่างปากหวานจริง ๆ!”

ฮูหยินเฒ่าเซียวมีความสุขมาก ฮูหยินบีบจมูกน้อย ๆ ของนาง และประมาณการว่าคงได้เวลาแล้ว

จึงพามู่เหยาขึ้นเกี้ยวรถ มุ่งหน้าไปยังพระราชวัง

ส่วนซวีเหย่และคนอื่น ๆ แน่นอนว่าต้องเข้าเฝ้าฮ่องเต้ก่อน แล้วจึงไปร่วมงานเลี้ยงในวังพร้อมกัน

เมื่อมู่เหยาก้าวเข้าสู่ประตูงานเลี้ยงในวัง สายตาก็สะดุดเข้ากับเฉินเสวี่ยที่นั่งเงียบอยู่ตรงมุมหนึ่ง ดวงตาฉายแววประหลาดใจขึ้นมา