ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 432

การแต่งตัวแบบนี้ ก่อนเขาจะจากไปยังไม่มีเลย!

ดูท่าหลายปีนี้เขาไม่อยู่ นางยังคงใช้ชีวิตอย่างสุขสบายสินะ!

“เจ้า?”

ฮูหยินเฒ่าเซียวเข้าถึงบทบาท ดวงตาเป็นประกาย ทำให้มีเสน่ห์ยิ่งขึ้น

แม่นมฟังเล่นละครตามไปด้วย ดึงแขนเสื้อฮูหยินเฒ่าเซียวด้วยความตกใจ “ฮูหยินเฒ่า คนคนนี้…ทำไมถึงเหมือนท่านอ๋องเฒ่าฉู่ผู้ล่วงลับได้ขนาดนี้?”

เมื่อพูดคำนี้หลุดออกมา

ฮูหยินเฒ่าเซียวเลยจงใจเข้าไปใกล้เล็กน้อย “เมื่อครู่ท่านเรียกข้าว่าอะไรนะ?”

เยี่ยนอวิ๋นเฉินเห็นท่าทางของนาง แล้วอดสะเทือนใจไม่ได้

กำลังอยากพูดบางอย่าง

ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากด้านข้าง

ดวงตาของเขาเป็นประกายแวบหนึ่ง และรีบถอยหลังไปสองก้าวเพื่อรักษาระยะห่าง

“ท่านแม่? ที่แท้ท่านก็อยู่ตรงนี้”

มู่เหยาเดินเข้ามาช้า ๆ พอเห็นเยี่ยนอวิ๋นเฉินอยู่ด้วย ดวงตาก็ปรากฏความไม่พอใจ

“ท่านนี้คือใต้เท้าจากตระกูลไหนหรือ? เหตุใดถึงมาตรงจุดพักผ่อนของสตรี? ใต้เท้ารีบออกไปเร็วเถอะ ไม่อย่างนั้นข้าจะเรียกให้คนมา!”

เยี่ยนอวิ๋นเฉินขมวดคิ้ว แต่ก็กลัวจะถูกจับได้ จึงหันหลังจากไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นเงาร่างที่จากไปเช่นนี้ ฮูหยินเฒ่าเซียวก็รู้สึกถึงความประชดประชัน

เมื่อครู่ยังเรียกนางว่าอาอวี้อยู่เลย

พอเห็นคนมา ก็เปลี่ยนท่าทีไปอย่างสิ้นเชิง

พลิกหนังสือยังไม่เร็วเท่าคนคนนี้เปลี่ยนสีหน้า!

มู่เหยารู้สึกหมดคำพูดอยู่ครู่หนึ่ง นางเก็บสายตากลับมา “ท่านแม่ พวกเราไปนั่งทางนั้นก่อนเถอะ?”

เห็นว่างานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว พวกเขาไม่อยู่คงไม่เหมาะนัก

“ดี พวกเราไปกันก่อนเถอะ”

ก่อนจะจากไปฮูหยินเฒ่าเซียวเหลือบมองไปทางที่ชายคนนั้นเดินจากไป ความเย็นชาในใจแผ่ขยายอย่างต่อเนื่อง

เมื่อพวกเขานั่งลง ฮ่องเต้กับพวกซวีเหย่ก็เจ้ามาในห้องจัดงานเลี้ยงแล้ว

ส่วนข้างกายของเซียวฮองเฮานั้น ก็คือซวีซงหลิงผู้สวมผ้าคลุมหน้า

ในงานเลี้ยงมีสตรีจำนวนไม่น้อย จับจ้องไปยังข้างกายของเซียวฮองเฮาด้วยสายตาประหลาดใจ

หลังจากฝ่าบาทบอกให้ทุกคนยืนขึ้น เซียวฮองเฮาก็ตบมือของซวีซงหลิงเบา ๆ เพื่อบอกให้นางนั่งลง