ในเมื่อท่านปันใจ งั้นข้าขอแต่งกับยอดขุนนาง นิยาย บท 433

ฮูหยินเฒ่าเซียวถูกเรียกชื่อ

จึงต้องลุกออกไปข้างหน้า

ตอนนี้เยี่ยนอวิ๋นเฉินกลับเริ่มตื่นตระหนก และเริ่มเสียใจที่เมื่อครู่เขาเข้าไปใกล้โดยไม่คิด

หากรู้แต่แรก ก็ไม่ควรไปหานางก่อน!

ถ้าหาก ถ้าหากเสี่ยวอวี้บอกเรื่องของเขาออกไปจะทำอย่างไรดี!

“ใต้เท้าเยี่ยน จงเงยหน้าให้ฮูหยินเฒ่าเซียวดูเถอะ” ซวีเหย่เอ่ยเตือนด้วยเสียงเย็นชา

เยี่ยนอวิ๋นเฉินจำต้องเผชิญหน้ากับฮูหยินเฒ่าเซียวอีกครั้ง

นางยังคงงดงามเหมือนสมัยเป็นสาว เสื้อผ้าและเครื่องประดับอันโอ่อ่าบนร่างกาย ไม่มีชิ้นไหนไม่ทำให้นางงดงามสะดุดตายิ่งขึ้น

เหมือนกับว่าไม่เคยลำบากมาก่อนเลย

แต่เยี่ยนอวิ๋นเฉินจำได้ชัดเจน ตอนนั้นจวนฉู่ใกล้จะยากจนข้นแค้นแล้ว ตระกูลเซียวยิ่งไม่เต็มใจช่วยเหลือ

บัดนี้เพิ่งผ่านมาไม่กี่ปี เซียวอวี้ยังคงร่ำรวยเช่นนี้

ดูท่า…คงเป็นเหมือนที่ชิงหลวนพูด ตระกูลเซียวในตอนนั้นคงจะดูแคลนเขา!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ตอนเยี่ยนอวิ๋นเฉินเผชิญหน้ากับฮูหยินเฒ่าเซียวก็มีความกล้ามากขึ้นเล็กน้อย

เขาคิดดีแล้ว หากฮูหยินเฒ่าเซียวกล้ายอมรับ เขาจะทำให้นางขายหน้าในงานเลี้ยงครั้งนี้!

“หน้าตาเหมือนจริง ๆ เพียงแต่สามีของข้าตายในสนามรบไปนานแล้ว ฝ่าบาททรงอย่าเอาเรื่องนี้มาล้อหม่อมฉันเล่นอีกเลย” ฮูหยินเฒ่าเซียวลดตาลง ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า

ไม่ว่าใครจะมอง ก็เห็นว่าเป็นคนน่าสงสาร

วิธีการพูดนี้ ทำให้เยี่ยนอวิ๋นเฉินชะงักไปชั่วขณะ

เขามองฮูหยินเฒ่าเซียวอย่างแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานก็รีบเก็บสายตา

หน้าคล้ายคลึงกับแม่ทัพที่ตายในสนามรบ นับเป็นเกียรติของข้า ฮูหยินเฒ่าไม่ต้องเสียใจ”

คำพูดนี้ออกมาจากปากของเขาได้

มันทำให้ฮูหยินเฒ่าเซียวรู้สึกถึงความประชดประชันเป็นพิเศษ

ทว่ามีคนอยู่มากมาย ฮูหยินเซียวแค่มองเขาอย่างลึกซึ้ง แล้วไม่พูดอะไรอีก จากนั้นก็หันหลังและกลับไปยังที่นั่ง

“ดูท่าข้าจะคิดผิดแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็ไปนั่งประจำที่เถอะ”

ฮ่องเต้อวิ๋นมองสีหน้าของฮูหยินเฒ่าเซียว เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอย่างอื่นแล้ว จึงสั่งให้เยี่ยนอวิ๋นเฉินถอยออกไป

เมื่อกลับมายังที่นั่ง เยี่ยนอวิ๋นเฉินเลยถอนหายใจด้วยความโล่งอก

แต่เมื่อรู้สึกถึงสายตาสอดส่องจากคนรอบข้าง เขาก็นั่งตัวตรง การแสดงออกแตกต่างกับฉู่อ๋องผู้เฒ่าอย่างสิ้นเชิง

แต่สายตา กลับอดมองไปทางเยี่ยนสวินไม่ได้

เขามีคำพูดมากมายอยากถามลูกชายคนนี้ แต่ด้วยฐานะของตัวเอง…เข้าไม่กล้าเข้าไปแตะต้อง